Φτάσαμε, λοιπόν, στην “επόμενη μέρα” της πορείας προς την “κανονικότητα” ή καλύτερα, της μερικής επαναφοράς στην πάλαι ποτέ καθημερινότητά μας.
Μιας καθημερινότητας όμως, όπως διαμορφώθηκε κατά την περίοδο των λοκ ντάουν, καθώς… όλο και κάποιο απαγορευτικό είναι σε ισχύ και που ίσως είναι, τελικά, πιο δύσκολα διαχειρίσιμη από την ίδια την πανδημία, αν δεν επικρατήσει η σύνεση και η προσοχή.
Κουραστήκαμε, είναι η αλήθεια, τόσο καιρό. Γιατί όλο αυτό που βιώσαμε και βιώνουμε εδώ και πάνω από ένα χρόνο ήταν κάτι άγνωστο και ξένο σε όλους μας. Κάτι, ωστόσο, που μας έκανε να εκτιμάμε πράγματα και καταστάσεις που άλλοτε ίσως τα… προσπερνούσαμε.
Όλοι, ελπίζουμε πως αργά ή γρήγορα, η ζωή μας θα συνεχιστεί από εκεί που την αφήσαμε.
Γι’ αυτό και οφείλουμε να λειτουργούμε με βάση την ατομική και συλλογική ευθύνη για να μην έχουμε πισωγυρίσματα, τώρα μάλιστα που είμαστε κοντά στο να βγούμε από το… πανδημικό τούνελ.
