Οχι στην αποχή

Δεν είναι λίγοι όλοι όσοι υποστηρίζουν πως έχουν κουραστεί και απογοητευτεί από τους πολιτικούς και την πολιτική στην Ελλάδα. Ετσι ισχυρίζονται ότι στις προσεχείς ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές για να τιμωρήσουν κόμματα και πολιτικαντηδες θα απέχουν της ψηφοφορίας ή θα ρίξουν λευκό.
Η αποχή είναι πολύ σοβαρό θέμα. Πέρα από το ότι δείχνει πασιφανώς την αδιαφορία ενός πολίτη για τα κοινά, επηρεάζει σημαντικά τον ιστορικό ρου μιας χώρας.
Θα αναφέρω τρία ιστορικά παραδείγματα από τη νεότερη ελληνική πολιτική ιστορία και τον κατά τη γνώμη μου αντίχτυπό τους.
Τον Νοέμβρη του 1910 στις εκλογές για β’ αναθεωρητική βουλή απείχαν τα προ του 1909 πολιτικά κόμματα επειδή θεωρούσαν πως ο βασιλιάς Γεώργιος ο 1ος “κάνει πλάτες” στο μετά το Γουδή (15.08.1909) εμφανισθέντα στο προσκήνιο Ελευθέριο Βενιζέλο. Αποτέλεσμα, ο κρητικός πολιτικός και οι συνδυασμοί του επικράτησαν πανελλαδικά και κυβέρνησαν μέχρι το 1915, με σημαντικότερα όλων επιτεύγματα και το σύνταγμα του 1911 και τη νικηφόρο συμμετοχή της Ελλάδας στους βαλκανικούς πολέμους (1912-13).
Τον Δεκέμβρη του 1923, στις πρώτες μετά το μικρασιατικό όλεθρο εκλογές απείχαν οι αντιβενιζελικοί. Η βενιζελική παράταξη, αν και χωρίς τον ηγέτη της Ελευθέριο Βενιζέλο παρόντα και κατακερματισμένη πλειοψηφεί στις εκλογές, μα μέχρι το 1926, που έχουμε τη δικτατορία του Πάγκαλου, και η βασιλεία κηρύσσεται έκπτωτη και η ευάλωτη δημοκρατία του μεσοπολέμου κάνει τα πρώτα της βήματα και η κυβερνητική αστάθεια είναι πασίδηλη (Γονατάς, Βενιζέλος, Καφαντάρης, Παπαναστασίου, Σοφούλης και Μιχαλακόπουλος είναι επικεφαλής βραχύβιων κυβερνήσεων).
Τέλος, το 1946 (τέλη Μαρτίου) στις πρώτες μετακατοχικές εκλογές απείχε το ΚΚΕ που επί κατοχής (1941-44) είχε πρωταγωνιστήσει στην Εθνική Αντίσταση. Ετσι και καθώς συνεχιζόταν ο εμφύλιος πόλεμος πρώτη δύναμη από τις κάλπες του ’46 εξέρχεται το δεξιό Λαϊκό κόμμα του Κ. Τσαλδάρη και λίγους μήνες αργότερα διενεργείται δημοψήφισμα υπέρ της επανόδου της μοναρχίας (Σεπτέμβρης ’46). Η συνέχιση του εμφυλίου θα καταλήξει σε ήττα των κομμουνιστών το 1949 και σε περιθωριοποίησή τους από την πολιτική σκηνή στην οποία μέχρι το 1967 (δικτατορία των συνταγματαρχών, 21.04) θα πρωταγωνιστούν η Δεξιά (Λαϊκό κόμμα, Ε.Ρ.Ε.) και ο Θρόνος παρά το μικρό”διάλειμμα” της Ενωσης Κέντρου (1963-65).
Η ιστορία διδάσκει. Ποιος την προσέχει όμως;