Στην έκδοση του 3ου Δημοτικού Σχολείου Κισάμου
“Τα Μυστικά του θρανίου”.
Εκδίδεται δύο φορές το χρόνο από το 8/θέσιο σχολειό στη γειτονιά μου κοντά…
Ετος Ζ’ τεύχος 15 (!) Ανοιξη, Καλοκαίρι 2015…, και είναι αφιερωμένο στη Μάχη της Κρήτης!
Μ’ έναν τρόπο, ελκυστικό, συναισθηματικό, εκτός εννοείται από τον Ιστορισμό των δραματικών και αγίων γεγονότων, που διαδραματίστηκαν στην περιοχή μας… στα χωριά μας…
Οι επετειακές εκδηλώσεις σ’ όλο το νησί, υποχώρησαν από τις αρχές του μήνα, όμως το άρωμα της απότισης, η Τιμή, οι μνήμες, οι αναφορές οι μαρτυρίες, συντηρούν έναν απόηχο…
Το περιοδικό, καταθέτει μια φλόγα, που τιμά και φωτίζει τα γεγονότα των ημερών του Επους, με την αυθεντικότητα της προσωπικής μαρτυρίας. Και είναι υπέροχο!
Γιατί η διήγηση ρέει, “εμβολιασμένη” από το προσωπικό βίωμα, που μ’ ένα αγιασμένο “ντεκαλίον” θα ’λεγαν και στη Λεμεσό, αναβιώνει στον λόγο, με ιδίωμα αφτιασίδωτο, και στην ψυχή που συγκινείται ξανά, με τ’ αναθυμητάρια στη σκέψη.
Εκείνα τ’ απολυτίκια στα Κρητικά, στα Κισαμίτικα γραμμένα… Τις θύμησες… Πρόσωπα που καταθέτουν τις εφτά και πλέον, τις οκτώ δεκαετίες του βίου τους, χαϊδεύουν τα κεφαλάκια των παιδιών του σχολείου που τα προσέγγισαν και απαντούν πρόθυμα.
– «Ναι, παιδί μου, θα σου μιλήσω για τη Μάχη…
Εγώ, εγώ, ήμουνε πέντε χρονώ, όντε ’ν’ επέσανε οι Γερμανοί…».
Ετσι περίπου κράτησε ο λόγος, μ’ αυτή την επωδό, και ό,τι ακολουθεί, που τα μαθητόπουλα, ακούν με σεβασμό, με αγάπη, με δέος…
Και γεμίζουν τις σελίδες του περιοδικού τους, με αφηγήσεις και ζωγραφιές σχετικές.
Και χρωματίζονται τα λόγια των ηλικιωμένων με το αίμα των αθώων, με την αγωνία των φυλακισμένων, με το πένθος των μανάδων και των συγγενών όλων, με την αγνωμοσύνη όσων εχθρών φιλοξενήθηκαν και το λησμόνησαν, αλλά και άλλων, που, πράγματι θυμήθηκαν την προσφορά με όποιον τρόπο, και την ανταπέδωσαν με όποιον τρόπο…
Πολύ αξιόλογη δουλειά, για το σχολείο, για τον μαθητόκοσμο, για τον αναγνώστη που ενημερώνεται, συγκινείται, επαυξάνει.
Ο ντόπιος αναγνώστης, ιδιαίτερα, που βλέπει το όνομα γνωστού παππού, γιαγιάς ή και προγιαγιάς, να λέει την ιστορία της στο εγγονάκι, μαθητή, μαθήτρια και τ’ όνομά της να επαναλαμβάνεται ως έχει σε τρίτη γενιά, ελκύεται εξαιρετικά από το ενδιαφέρον των στοιχείων που μαθαίνει, αλλά και την όλη διαδικασία.
Ο ηλικιωμένος εξ άλλου, που δεν θα γράψει, ίσως, που δεν θα εκδώσει, ίσως, που δεν θα δώσει συνεντεύξεις, ίσως, “πέρασε” γνήσια και απλοϊκά παραλειπόμενες, άγνωστες εν πολλοίς, όμως πολύ σημαντικές ιστορίες στο μυαλό του παιδιού. Ιστορίες τιμής, που συνιστούν ντοκουμέντα αδιανέμητα, αδιαφιλονίκητα και μένουν πλέον, γραπτά, σε μια “δέλτο” λαϊκή σπαρταριστή, ικανό μέρος αγιασμένης Παράδοσης των ιστορικών τεκταινόμενων της περιοχής, μεγαλυνάρια “ιδιόμελων” ήχων και “ειδοποιών” εκφράσεων που αγλαΐζουν την καταγωγή της αγωνιστικής Κίσαμος…, και όχι μόνο.
…Κλείνω το έντυπο των 22 σελίδων, με τη σκέψη γεμάτη και ανεβασμένη σε τοπία εμβληματικά… Ευχαριστώ γι’ αυτή την ωραία εμπειρία… Το σχολείο, τον δ/ντή κ. Αντώνη Σπανουδάκη, πάντοτε ακούραστο, τους εκπαιδευτικούς όλων των τάξεων κ.κ. Μαζοκοπάκη Ελένη, Ψαράκη Μαρία, Κουτσαυτάκη Πηνελόπη, Πανταλέων Παρασκευή, Καλλίνη Ευαγγελία, Χαχλάκη Γιώργο, Χρυσού Σοφία, Χατζητσολίδη Ελένη, Καλαϊτσίδου Βαριάννα, Ορφανουδάκη Αργυρώ (Αγγλικά), Μητράκου Ιωάννα (φυσ. Αγωγή) και Κατσιάνο Ηλία (φυσ. Αγωγη) επίσης. Τους μαθητές ακόμη, και τις μαθήτριες που μετάλαβαν των “αχράντων μυστηρίων” των αγωνιστικών! Τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που κράτησαν το “Αγιο Δισκοπότηρο” της προσφοράς τους.
…Πήρα και την πρόσκληση για την αποψινή γιορτή 12/6 στο κλείσιμο του σχολείου το καλοκαίρι.
Ευχαριστώ και πάλι. Θα ’ρθω οπωσδήποτε, με τα χέρια γεμάτα… χειροκροτήματα!
