Ωδή στη μάνα

«Δέντρο ζωής το σώμα σου κι εγώ ’μαι το κλωνάρι, που του ’δωσες απλόχερα της ύπαρξης τη χάρη» ο ποιητής.
Ο σεβασμός, η αγάπη, η τρυφερότητα, προσωποποιημένα…
Αυτά καταθέτει με ευαισθησία περισσή ο κ. Πολυράκης στα ποιήματά του…
Αυτά τα ποιήματα, που αφιερώνει στη ΜΑΝΑ…
Τη μάνα τη δική του πρωτίστως, λατρεμένη για τον ίδιο και αγιασμένη στην αναχώρησή της, αφήνοντας πίσω της, στην καρδιά του γιου της, τα ακριβά βιώματα της συναισθηματικής μετάληψης, τροφή του λογισμού, και του ψυχισμού…
…Εβδομήντα περίπου ποιήματα, ανθίζουν γλυκά και μυρωμένα σε εκατό δέκα σελίδες και ο εύληπτος τρόπος, η ευγένεια των λόγων και του ύφους, το λαϊκόν ήθος, και η μέγιστη ανιδιοτελής Αγάπη της μάνας που αναβρύζει στην έμπνευση του ποιητή, καθιστούν το βιβλίο, απολύτως ευχάριστο, ελκυστικό, συγκινητικό.
Θεμελιωδώς, και ευλαβώς, αναφορά στη Μεγαλόχαρη και Θεοτόκο!
«Μάνα μητέρα του Χριστού και Λυτρωτή του κόσμου, ελπίδα εις τον άρρωστο και τον κατατρεγμένο, τον δυστυχή και τον φτωχό, σ’ αυτή την κοινωνία λιμάνι απάγκιο, απήνεμο στο διάβα των αιώνων».
Η Αγία Λειτουργία της, είναι εδώ.
«Μάνα η πρώτη αγκαλιά εις το νεοφερμένο, σπλάχνο από τα σπλάχνα σου, σάρκα επί της σαρκός σου,
κι από τα θεία στήθια σου η πρώτη η τροφή του, κι από τη θεία σου ματιά, αγάπης κοινωνία»…
Διαβαθμίζοντας ιδανικά τον Μητρικό Πόνο, επανέρχεται στην Πανάγια Οδύνη της Μείζονος Αγίας, που έδωσε το μέτρο του σπαραγμού οικουμενικά και διαχρονικά της Χριστιανοσύνης…
«Και σαν του χρόνου ο τροχός, κύλισε κι έφερέ Σου το γιο Σου τον Μονογενή μπροστά Σου καρφωμένο, πάνω σε ξύλινο σταυρό μ’ ακάνθινο στεφάνι, να ’ματοβάφει άσπλαχνα το θείο μέτωπό Του, ένοιωσες στα εσώψυχα τον σπαραγμό της Μάνας»…
Στο Θείο Πρόσωπο της Μεσίτριας, που αγιογραφείται το Μαρτύριο του Σωτήρα, ανάγεται εμβληματικά ο Ανθρώπινος, ο Μητρικός Πόνος, σε “δομή” που αφορά την “αιώνια βάσανο” του βίου…
Το ΠΑΙΔΙ για τη μάνα, το ανήμπορο… το ανάπηρο, το φευγάτο στον ουρανό, το ξενιτεμένο, το εξαρτημένο, το φτωχό, το μάχιμο, στις γραμμές της φωτιάς και του θανάτου…
Το φυλακισμένο…
Αχ, το ανελεύθερο… Ολα, όλα, τα αναφέρει ο ποιητής!
Μια θαυμάσια γκάμα που μας φέρνει στον νου άμεσα εικόνες συγκλονιστικές και υπέροχες, στην ωραιότητα της θλίψης τους, μα και στη γλυκύτητα της γαληνεμένης εκδοχής τους.
Πάντως, όλα τα ποιήματα, τα διατρέχει μια μελαγχολία γλυκόπικρη, που σε παραπέμπει σε ευθείες γνώσεις, προσωπικές. Βιωμένες, αγαπημένες…
Συνειρμούς που έχουν θεμελιακά και “προσλαμβάνοντα” στοιχεία στα έσω μας, φυλαγμένα καλά…
Οπως τα τιμαλφή και βαφτιστικά κειμήλια, στων οποίων τα “προσκυνητάρια” επανερχόμαστε πάντα…
…Και τι να πρωτογράψεις τώρα σ’ ένα σημείωμα.
Ποτέ δεν αρκεί ο χώρος…
Μόνο ενδεικτική μπορεί ν’ αποβεί η αναφορά.
Αξίζει πάντως αυτός ο τόσο απλός και “γνωστός” λόγος για το μυαλό και την ψυχή μας, για τα παιδιά του κόσμου, για τις μανάδες του κόσμου…
Εναν ανθρώπινο, βαθύ και ωραίο “μελωδικό ψαλμό” απέδωσε ο ποιητής και προσεκτικά τον φύλαξε, στα πέταλα του κόκκινου ρόδου που… “ναρκισσεύεται” επηρμένο και πορφυρό, στο εξώφυλλο του βιβλίου.
Κύριε Πολυράκη, ευχαριστώ θερμά για το δώρο που μου στείλατε, καθώς και για την εξαιρετική αφιέρωση σε μένα… Συγχαρητήρια για όλη την ευγενική σας δράση…