Φεγγάρι μου περίλαμπρο τώρα τη συντροφιά σου
πλιότερα την αναζητώ γιατί πολύ πονώ
τα μάτια που με κοίταζαν κι είχαν την ομορφιά σου
αλλού τώρα γλυκοκοιτούν και λιώνω απ’ τον καημό.
Ξέρω πολλοί κάθε βραδιά να βγεις σε καρτερούνε
για να σου πουν με δάκρυα και θλίψη περισσή
για μια αγάπη που ‘χασαν πόσο βαθιά πονούνε,
γιατί στον πόνο η πιο γλυκιά παρηγοριά είσαι συ.
Μα ξέρω κι άλλοι όταν σε δουν στο φως σου θα ορκιστούνε
αιώνια αγάπη κι έρωτα και δάκρυα θα φανούν
στα ερωτευμένα μάτια τους, Ω και θα φιληθούνε
περίπαθα και με χαρά το σ’ αγαπώ θα πουν.
Μ’ αν έρθει ‘κεινη και σου πει φεγγάρι μου για μένα
πως μακριά μου θλίβεται και χώρια μου δε ζει
μην την πιστέψεις ότι πει φεγγάρι μου είναι ψέμα
μέλι στάζουν τα χείλη της μα έχει πλάνα ψυχή.
Ω! συντροφιά της μοναξιάς φεγγάρι μαγεμένο
που ολονυχτίς αγόγγυστο, σ’ όλους χαμογελάς
αν σε ρωτήσει μη της πεις ότι μ’ είδες θλιμμένο
μα εσύ δεν λες ότι θωρείς, ακούς μα δεν μιλάς.
