Και να πάλι χρονιάρες μέρες που αραδιάζουμε σκέψεις οργής. Όχι γιατί ελπίζουμε πως κάποιος θα συγκινηθεί, στην περίπτωση αυτή η ελπίδα πέθανε πρώτη, αλλά γιατί οι λέξεις κρύβουν μια δυναμική ικανή να αποφορτίσει την, γεμάτη αρνητική ενέργεια, ατμόσφαιρα. Kάθε φορά που κάποιος ασθενήσει, γνωρίζει πως θα χτυπήσει την πόρτα ενός γιατρούς και ελπίζει σε θετικό αποτέλεσμα.
Κάθε φορά που κάποιος αγοράζει ένα αυτοκίνητο, αποκτάει το ασφαλέστερο, προσδοκώντας τα καλύτερα σε μια δύσκολη στιγμή. Κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να κινηθεί στον Βόρειο Οδικό Άξονα της Κρήτης, είτε με αυτοκίνητο είτε με δίκυκλο, δεν ελπίζει τίποτα. Απλά επικαλείται τα Θεία, περιμένοντας τη σειρά του για προστασία και ασφαλή επιστροφή.
Προ-παραμονή Χριστουγέννων, η νύχτα έχει προχωρήσει, η βροχόπτωση έντονη, οι άνεμοι ισχυροί και την οδήγηση δυσκολεύουν σε βαθμό απόγνωσης το απόλυτο σκοτάδι στον Β.Ο.Α.Κ. και τα μεγάλα φώτα των αντιθέτως κινούμενων αυτοκινήτων. Κινούμαι στο ρεύμα με κατεύθυνση από Χανιά προς Ρέθυμνο, όταν στο ύψος της εξόδου προς ΒΙΟ.ΠΑ. και Σούδα, ένας δυνατός κρότος με αναγκάζει να ελαττώσω ακόμα περισσότερο ταχύτητα και να αρχίσω τις τρομακτικές υποθέσεις για το αν το αυτοκίνητο πετάει, κολυμπάει ή στην καλύτερη περίπτωση συνεχίζει να εφάπτεται με ό,τι έχει απομείνει από το υλικό που κάποτε ονομαζόταν άσφαλτος. Και η ιστορία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ευθυμογράφημα, άμυνα των ανθρώπων την ώρα των παθών τους, αν δεν μιλούσαμε για ανθρώπινες ζωές που μια ολόκληρη πολιτεία τις έχει απαξιώσει.
Το αυτοκίνητο καρφώθηκε σε μια, από τις δυο συνεχόμενες και απροσδιορίστου διαστάσεων, λακκούβα καλυμμένη από το νερό της βροχής και μόνο η υποψία αλλά και η χαμηλή ταχύτητα κράτησαν το αυτοκίνητο στο δρόμο. Και όπως αποδείχθηκε αργότερα, δεν ήμουν η μοναδική παθούσα, ούτε σε εκείνη την εγκληματική αθλιότητα του οδοστρώματος ούτε και μερικά χιλιόμετρα πιο πριν κοντά στο Βαμβακόπουλο.
Σ’ ένα οδόστρωμα που χρόνια τώρα σε εκείνο το σημείο μοιάζει με καλντερίμι που μπαλώνεται και ξαναμπαλώνεται με ευτελή υλικά σαν τις φτηνές υποσχέσεις της πολιτείας. Πολλάκις έχει επισημανθεί η επικινδυνότητα αυτού του τμήματος του δρόμου και μέσα από τις σελίδες του τύπου αλλά και από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Μα όλα τούτα σε ώτα μη ακουόντων.
Κι αν κάποιος γλιτώσει από το αποδομημένο οδόστρωμα, τον περιμένει λίγο πιο κάτω το αδέσποτο (άλλη σύγχρονη μάστιγα), το βουνό που κατρακυλάει στο Καλάμι και απέναντι οι κατεστραμμένες από τροχαίο μπάρες, τη θέση των οποίων πήρε η κόκκινη ανεμίζουσα κορδέλα ως περισσότερο μοδάτη και εντυπωσιακή. Όχι πολύ μακριά, ένας ακόμη κατασκότεινος και άκρως επικίνδυνος κόμβος προς Καλάμι και Καλύβες και παρακάτω κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος… όσα και τα εκκλησάκια που στέκουν, θυμίζουν και γιατί όχι σηματοδοτούν τον επικίνδυνο. Και ω πόσο ειρωνική είναι τελικά η παρουσία των καμερών αλλά και των πινακίδων (όπου υπάρχουν) που σαν υπασπιστές τους 20 μέτρα πριν ενημερώνουν για την «νόμιμη» ταχύτητα για να μην εισπράξεις το χρηματικό παράσημο.
Γιατί κανείς δεν θα βρεθεί να μας πείσει πως ο πραγματικός λόγος που τοποθετήθηκαν – πολλές φορές σε άστοχα σημεία – ήταν η ασφάλεια των οδηγών. Και πώς να απαριθμήσει κάποιος τις λογής-λογής πινακίδες που σε πλήρη αποσύνθεση περιμένουν υπομονετικά τον άνεμο; Για να μην μιλήσουμε για διαγραμμίσεις και διαχωριστικά στηθαία τα οποία αποτελούν όπως αποδεικνύεται ψιλά γράμματα την ίδια στιγμή που χάνεται με γρήγορους ρυθμούς ο ίδιος ο δρόμος. Και βέβαια σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί η άθλια οδηγική – άκρως εγωκεντρική – συμπεριφορά του νεοέλληνα που γίνεται όχι μόνο αιτία πρόκλησης δυστυχήματος αλλά αποτελεί και γραμμή πλεύσης για να την ακολουθήσουν οι νέες γενιές. Και βρισκόμαστε πάλι στην αφετηρία, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη.
Σ’ όλα αυτά τα χιλιογραμμένα και χιλιοειπωμένα έρχεται τούτες τις μέρες να προστεθεί ο διόλου ευκαταφρόνητος οβολός μας στον κρατικό κορβανά με τη μορφή τελών κυκλοφορίας. Μήπως έχουμε λοιπόν να περιμένουμε κάτι από αυτή την επένδυση; Έναν νέο Β.Ο.Α.Κ.;
Τη μέχρι τότε ηλεκτροδότηση των κόμβων του; Την αποκατάσταση του κατεστραμμένου ασφαλτοτάπητα; Την ουσιαστική εκπαίδευση των νέων οδηγών ή την αντιμετώπιση του ωχαδελφισμού των νεοελλήνων; Το πράσινο φως της Διυπουργικής Επιτροπής για τον «Συντονισμό της Κυβερνητικής πολιτικής για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις», μαζί με τις πολύχρονες θορυβώδεις υποσχέσεις και εξαγγελίες για νέο και ασφαλή Βόρειο Οδικό Άξονα, μόνο γέλωτα και οργή φέρνουν. Πως μπορούμε να μιλάμε για πραγματική μέριμνα από την πλευρά της πολιτείας όταν ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός αδυνατεί να κλείσει ακόμα και τις λακκούβες;;;
φώτο Νίκος Μουδάκης
