Σε μια Ελλάδα που φαίνεται να υστερεί στις ψηφιακές δεξιότητες, το βιβλίο των συγγραφέων ακαδημαϊκών δρ Ευαγγελίας Κρασαδάκη, καθ. Σωτηρίας Α. Τριαντάρη και καθ. Κωνσταντίνου Ζοπουνίδη, με τον τίτλο “Κοινωνικές/Επικοινωνιακές και Ψηφιακές Δεξιότητες στην Εκπαίδευση και στην Εργασία τον 21ο αιώνα”, που παρουσιάστηκε χθες το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, δύναται να αποτελέσει έναν απαραίτητο οδηγό γνώσεων στο σύγχρονο απαιτητικό πια ψηφιακό κόσμο.
Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο στην ελληνική γλώσσα και κυκλοφορεί μετά από χρόνια εκπαίδευσης, δουλειάς κι εμπειρίας, με τους συγγραφείς να δηλώνουν πως προσπάθησαν να προσφέρουν έναν οδηγό γνώσης πάνω σε θέματα επικοινωνιακά και ψηφιακών δεξιοτήτων,
στην εκπαίδευση και στον χώρο εργασίας.
Μιλώντας στα “Χανιώτικα νέα” ο ακαδημαϊκός κ. Κωνσταντίνος Ζοπουνίδης ανέφερε πως «αυτό που με ενδιαφέρει κυρίως εκτός από την εκπαίδευση είναι το μάνατζμεντ των επιχειρήσεων με τις διοικητικές δεξιότητες, δηλαδή πώς να καθοδηγήσουμε έναν ηγέτη, με τι πρέπει να ασχολείται και πώς θα μετουσιώνει τα θέλω των εργαζομένων σε στόχους για την επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων». Ρωτώντας τον για τη σημασία των ψηφιακών δεξιοτήτων τη σημερινή άκρως ψηφιακή εποχή μας απαντά «είναι πολύ σημαντικό ειδικά τώρα που η γνώση διαρκώς εξελίσσεται και σε αυτό φυσικά βοήθησε η ίδια η τεχνολογία κι η πληροφορική». Όπως επισημαίνει ο ίδιος, τα νέα άτομα με το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκτούν πλέον πιο υψηλές γνώσεις και χρειάζονται τρόπους, περαιτέρω γνώσεις κι εφόδια για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα σύγχρονα προβλήματα, όχι μόνο με τους πόρους αλλά και με το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό διότι «οι άνθρωποι πλέον κάνουν την επιχείρηση, όχι τα μηχανήματα κι αυτό το ανθρώπινο δυναμικό πρέπει να είναι καταρτισμένο με δεξιότητες». Μιλώντας για τους νέους ανθρώπους, παρατηρεί πως δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί φεύγουν στο εξωτερικό έχοντας λάβει τις απαραίτητες γνώσεις στην Ελλάδα και βρίσκουν άμεσα τη δική τους θέση σε ένα απαιτητικό εργασιακό περιβάλλον κι αυτό κατά τον ίδιο είναι κάτι ενθαρρυντικό μεν, το οποίο όμως θα πρέπει να γίνει και εδώ. Μην ξεχνάμε ότι φέτος είναι το ευρωπαϊκό έτος δεξιοτήτων και πρέπει εκεί να επενδύσει κι η χώρα μας και να βοηθήσει αυτά τα παιδιά να βρουν θέσεις εργασίας».
ΛΥΣΗ Η ΕΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Για ένα επίκαιρο κι ευανάγνωστο βιβλίο κάνει λόγο ο κ. Ορέστης Τρασανίδης, ομιλητής στη βιβλιοπαρουσίαση, που εργάζεται στις Βρυξέλλες ως συντονιστής στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Τεχνολογίας και Καινοτομίας. «Δεν είναι απλά χρονιά ευρωπαϊκών δεξιοτήτων, αλλά η ΕΕ, έχοντας αναγνωρίσει το πρόβλημα της έλλειψης ψηφιακών δεξιοτήτων, στοχεύει να επανεκπαιδεύσει την επόμενη διετία ένα εκατομμύριο Ευρωπαίων πολιτών» όπως αναφέρει, επομένως το μεγαλύτερο στοίχημα, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι η εκπαίδευση αλλά η επανεκπαίδευση των ανθρώπων. Και το βιβλίο φαίνεται πως πέτυχε να συμβαδίσει με τους προβληματισμούς της Ευρώπης καθώς κυκλοφορεί “τυχαία” αυτήν την χρονική στιγμή. «Έχουν καταφέρει μέσα σε αυτές τις σελίδες να μας δώσουν έναν ωραίο οδηγό για το πού είναι το πρόβλημα και πώς μπορούμε να βρούμε τις λύσεις, είτε πρόκειται για εκπαιδευτικό είτε για άνθρωπο σε άλλον εργασιακό χώρο κι αξίζει να διαβαστεί για αυτόν τον λόγο» σχολιάζει αναφερόμενος στο περιεχόμενο του βι- βλίου.
Τον ρωτάμε καθώς ζει κι εργάζεται στις Βρυξέλλες, αν πέφτει σε συγκρίσεις μεταξύ των δύο χωρών στο κομμάτι αυτό και μας αναφέρει πως «η Ευρώπη ολόκληρη πάσχει από αυτό, σίγουρα εδώ είναι το πρόβλημα μεγαλύτερο γιατί δυστυχώς θεωρούμε ότι η εκπαίδευσή μας τελειώνει στο Πανεπιστήμιο, έχοντας βγάλει από τη ζωή μας την έννοια της δια βίου μάθησης», μιλώντας για ένα δυναμικό φαινόμενο το οποίο θα πρέπει να μας οδηγεί στο «Γηράσκω αεί διδασκόμενος». Όπως παρατηρεί, η Ελλάδα υστερεί μόνο κατά μέσο όρο στις ψηφιακές δεξιότητες, διότι όσοι ασχολούνται με τον χώρο είναι υψηλά καταρτισμένοι και πολύ ανταγωνιστικοί σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
ΕΠΕΝΔΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ
«Το βιβλίο ουσιαστικά περνάει το μήνυμα ότι η μάθηση τελείται σε πολλά πεδία, στην καθημερινότητά μας, στην εκπαίδευση, στην οικογένειά μας, μέσω του διαδικτύου και αυτός είναι ο ένας άξονας. Ο δεύτερος είναι ότι πρέπει να δώσουμε έμφαση στους νέους και τις δεξιότητες, γνώσεις κι εμπειρίες που θα αποκτήσουν, από τη στιγμή που είναι μαθητές μέχρι και την ενήλικη ζωή τους» δηλώνει η καθ. Ευαγγελία Κρασαδάκη, μία εκ των ακαδημαϊκών και συγγραφέων του πονήματος. Όπως τονίζει κι εκείνη, το ίδιο σημαντικές είναι η επανακατάρτιση και η κατάρτιση από την αρχή των νέων ανθρώπων διότι είναι αυτοί που θα κινήσουν στο μέλλον τα νήματα της οικονομίας, κοινωνίας και ψηφιακού κόσμου, οπότε είναι κρίσιμο να χτίσουν το δικό τους “οπλοστάσιο” δεξιοτήτων. Στο αν υπάρχει – τέλος – απομάκρυνση από την ουσιαστική επικοινωνία την σημερινή εποχή λόγω ακριβώς των άπειρων ψηφιακών μέσων απαντά με ένα παράδειγμα: «Πλέον αρκετές ομάδες μπορεί να συνεργάζονται και να δουλεύουν δίχως να έχουν τοπική εμβέλεια και χαρακτήρα, ούτε καν εθνικό ακόμα. Αυτά τα άτομα όμως (συν)εργάζονται ψηφιακά γιατί υπάρχει τεράστιο έλλειμμα εξειδίκευσης κι υψηλού επιπέδου στις ψηφιακές δεξιότητες, για αυτό σχηματίζονται ομάδες από όλες τις ηπείρους, οπότε ναι μεν δουλεύουν ατομικά, αλλά έρχονται κοντά λόγω του ψηφιακού αυτού περιβάλλοντος».
