Οδική ανασφάλεια

Θυµάµαι πόσο πολύ επέµενε κάποτε ο πατέρας µου να µάθω να οδηγώ. Εύκολη και αυτόνοµη µετακίνηση µου έλεγε και απόδειξη απογαλακτισµού. Κάπως ανάλογα έπραξα και εγώ µε τα παιδιά µου. Κάπως έτσι πράττουν πολλοί γονείς. Παρόλα αυτά δεν µειώνεται το άγχος µας σε οποιαδήποτε µετακίνηση των παιδιών για ψυχαγωγία ή εργασία. Καρδιοχτύπι, τηλέφωνα και ξενύχτι µέχρι να βεβαιωθούµε ότι επέστρεψαν και είναι καλά.

1 από 2

Το µπαράζ δραµατικών τροχαίων τραυµατισµών αλλά και θανάτων στην Κρήτη, ξεπερνάει φέτος κάθε λογική. Μας θυµίζει το 2019. Επόµενο είναι να κορυφώνεται η αγωνία της τοπικής κοινωνίας.
Σαρανταένα τα θύµατα στους κρητικούς δρόµους από την αρχή της χρονιάς, τα δεκαοκτώ στον τόπο µας. Τα Χανιά για άλλη µια φορά θλιβεροί πρωταγωνιστές. Τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι δηµοσιογραφικοί ιστότοποι κατακλύζονται από παράπονα και καταγγελίες πολιτών που εκφράζουν την δυσαρέσκεια και την απογοήτευση τους για την εφιαλτική οδική καθηµερινότητα. Λίγοι είναι οι τυχεροί που δεν έχουν βιώσει τουλάχιστον ένα ατύχηµα. Και ως οδηγοί και ως πεζοί βγαίνουµε πια στους δρόµους µε δική µας ευθύνη. Εικόνα αταίριαστη µε τα Χανιά του πολιτισµού, της καλής αισθητικής και της κοινωνικής ευαισθησίας. Μια απλή περιήγηση στη πόλη και τα περίχωρα σε ώρες αιχµής και όχι µόνο µπορεί να καταγράψει µε κάµερα κινητού αµέτρητες παραβιάσεις του ΚΟΚ αλλά και ατυχήµατα.
∆εν γίνεται παρά να αποδεχθούµε ως οδηγοί το µέγεθος της ευθύνης που µας αναλογεί. Ανυποµονησία, νευρικότητα, αλαζονεία, άγνοια του ΚΟΚ και παραβίασή του, αδιαφορία για κράνος και ζώνη ασφαλείας, ανωριµότητα, µέθη, κόντρες, υπερβολική ταχύτητα, απουσία τακτικού ελέγχου του οχήµατος και ανύπαρκτη οδική αγωγή από την οικογένεια και το σχολείο. Φταίµε. Αυτό όµως δεν απαλλάσσει τους αρµόδιους σε όλες τις βαθµίδες, από την υποχρέωσή τους να ελαχιστοποιούν τις αντικειµενικές συνθήκες πρόκλησης ατυχηµάτων.

Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… uboxing την επικαιρότητα

Λάθος τοποθέτηση πινακίδων, σήµατα αθέατα κάτω από φυλλωσιές, αδικαιολόγητη διάρκεια κόκκινων φαναριών, απουσία κόµβων ( στο Ηράκλειο υπάρχουν πολλοί), ανεπαρκής φωτισµός σε δρόµους αστικούς, περιαστικούς, στα χωριά και στον ΒΟΑΚ, οδόστρωµα που δοκιµάζει την υποµονή µας και την τύχη µας, µεταλλικοί κάδοι απορριµµάτων-παγίδες σε επικίνδυνα σηµεία, στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόµια µε κολώνες της ∆ΕΗ «φυτεµένες» πάνω τους, ανεπαρκείς οδικές συνθήκες για τα ΑΜΕΑ κ.α. Μακρύς ο κατάλογος επικίνδυνων κακοτεχνιών και φονικών παραλείψεων. Αντίστοιχα µακρύς ο κατάλογος των θυµάτων.
Και φυσικά η κορωνίδα του προβλήµατος ο ΒΟΑΚ. Το έργο που ονειρευόµαστε δεκαετίες τώρα οι Κρητικοί. Το έργο που πολλοί µας υποσχέθηκαν ακόµη όµως δεν έχει πραγµατοποιηθεί. Μένει µόνο η ελπίδα. Αλλά και εκείνη χάνεται καθηµερινά στην άσφαλτο.

Την θέση της παίρνει η απελπισία, η µαταίωση, η αίσθηση της αδικίας και το πένθος. Την ίδια στιγµή που η υπόλοιπη Ελλάδα κοσµείται και φρουρείται από σπουδαίους δρόµους ( Αττική οδός, Ιωνία οδός, Ολυµπία οδός, Εγνατία οδός) η Κρήτη που συγκεντρώνει την µεγαλύτερη τουριστική κίνηση της χώρας και αποτελεί πόλο έλξης µεγάλων επενδύσεων χωρίς να εξαιρέσουµε την στρατηγική της σηµασία η Κρήτη που στηρίζει οικονοµικά και πολιτικά την Ελλάδα επαιτεί, ζητιανεύει για ασφαλή κεντρικό οδικό άξονα. Το έργο θα γίνει. Είναι επίσηµο και ενυπόγραφο. Είναι ζήτηµα χρόνου µας λένε. Ο χρόνος όµως στο νησί µας δεν είναι σύµµαχος στις οδικές µετακινήσεις αλλά εχθρός. Ο Νίκος, ο Θοδωρής και ο Αλέξανδρος τα παιδιά που έφυγαν µαζί σαν φίλοι που εργάστηκαν σιµά τις τελευταίες ώρες της ζωής τους, µοιράστηκαν το άγχος και την πίεση της δουλειάς, τον χαβαλέ και τις πλάκες, ανυποψίαστοι, στο µοιραίο αυτοκίνητο, µοιράστηκαν την τελευταία τους αυγή στις 17 Αυγούστου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Από το στόµα όλων, ακούστηκε η απελπισµένη κραυγή «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ». Οφείλουµε να πιέσουµε προκειµένου να επιταχυνθεί η κατασκευή του ΒΟΑΚ. Όµως τι γίνεται µέχρι τότε; Θα αντέξουν οι Κρητικές οικογένειες και άλλες απώλειες; Θα αντέξει η τοπική κοινωνία και άλλη αναταραχή; Θα αντέξει η Ελλάδα να χάσει ακόµη περισσότερο δυναµικό, περισσότερους νέους; Ποιοι θα δηµιουργήσουν, ποιοι θα εργαστούν, ποιοι θα γεννήσουν παιδιά, ποιοι θα παλέψουν για τον τόπο και το µέλλον του; Σίγουρα όχι τα νεκρά παιδιά στην άσφαλτο.

Ύψιστο θέµα είναι η πρόληψη. Μακροπρόθεσµη λύση που οφείλει να ενεργοποιήσει το Υπουργείο Παιδείας είναι η επιστροφή και η καθιέρωση του µαθήµατος της οδικής αγωγής στην πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια εκπαίδευση. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα παιδιά αντιγράφουν συµπεριφορές και τακτικές των γονιών τους. Σεµινάρια εποµένως στους γονείς σε πόλη και επαρχία για την δική τους οδική αυτοβελτίωση, συνεπώς και την σωστή καθοδήγηση των παιδιών τους. Επανέλεγχος σοβαρός και επί της ουσίας, των διπλωµάτων οδήγησης µε αυστηρότητα σε όλες τις ηλικίες και κυρίως στην τρίτη ηλικία και βαριά χρηµατικά πρόστιµα για τις οδικές παραβάσεις µε απουσία δυνατότητας παραγραφής και αναστολής.
Βραχυπρόθεσµο και παροδικό µέτρο πρόληψης, οπωσδήποτε ευεργετικό, για πολλούς από εµάς, για κάποιους αδιάφορο ή άχρηστο, είναι η τοποθέτηση µεταλλικών κολωνακίων εν είδει του απόντος διαζώµατος. Πρόκειται για µία λύση ήδη δοκιµασµένη και αποδοτική σε έναν από τους πιο επικίνδυνους δρόµους της χώρας, την εθνική οδό Πατρών-Πύργου.
Όπως µας αναφέρουν καλοί φίλοι και µέλη του συλλόγου µας που κατοικούν στην συγκεκριµένη περιοχή, τα κολωνάκια υπήρξαν σωτήρια λύση που µείωσε θεαµατικά τα τροχαία ατυχήµατα από 14 σε 1 (!) και κατάργησε τις µετωπικές. Παράλληλα προχωρούν τα έργα για την κατασκευή νέας εθνικής οδού, ενώ έπαψαν να θρηνούν απώλειες. Στόχος και εδώ στην Κρήτη είναι να σταµατήσει το αιµατοκύλισµα στην άσφαλτο. Καλό θα ήταν λοιπόν σε αυτή την δεινή κατάσταση που βιώνουµε να µην αντιπολιτευόµαστε την ασφάλεια των παιδιών µας και την δική µας. Τα κολωνάκια στην εθνική δεν θεωρούνται συµβιβασµός ούτε υποχώρηση στην απαίτηση µας για ΒΟΑΚ. ΝΑΙ λοιπόν στα κολωνάκια! ΝΑΙ στην πρόληψη! Το χρωστάµε στα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Το χρωστάµε στα παιδιά που δικαιούνται την ζωή.

* Η Βίκυ Κόλλια είναι φιλόλογος, Ιδρυτικό µέλος του Συλλόγου για την πρόληψη οδικών ατυχηµάτων «Με οδηγό τη ζωή»