Οδύνη και οργή

Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις λέξεις τη θλίψη και το δράμα, για τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων. Οι λέξεις δεν μπορούν να συμπεριλάβουν όλο τον πόνο, την οδύνη αλλά και την οργή που ως λαός αισθανόμαστε. Ίσως η σιωπή τώρα είναι το καλύτερο.
Όμως επειδή ζούμε συλλογικά, σε οργανωμένες κοινωνίες, σε ένα κόσμο πολιτισμένο, σε πόλεις με χιλιάδες κατοίκους που θα πρέπει να εξασφαλίζουν την ασφάλεια σε όσους ζουν σε αυτές, επειδή έχουμε στα χέρια μας πολλά επιστημονικά και τεχνικά εργαλεία, δεν μπορεί να μην σκεφτόμαστε το μεγάλο γιατί.
Κι αν δεν μπορούμε τώρα, αν δεν έχουμε ακόμα καθαρό μυαλό να κάτσουμε ως οργανωμένη πολιτεία να βρούμε τις αιτίες, θα πρέπει να το κάνουμε άμεσα τις επόμενες κιόλας μέρες, έχουμε υποχρέωση απέναντι σε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν.
Με καθαρό μυαλό, ας κάνουμε την οργή δημιουργικότητα και την οδύνη υπόσχεση να βρούμε το τι έφταιξε και να το διορθώσουμε. Το οφείλουμε όχι μόνο σε αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα, αλλά και στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Αυτή η συμφορά να μην ξανάρθει, να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα.