Οδοιπορικό ενός επικοινωνιακού επισκέπτη μας

Είμαστε εδώ πριν 18 χρόνια δεν έχουν αλλάξει και πολλά, “η κληματαριά σας μεγάλωσε βέβαια…”  σχολίασε ένα ζευγάρι Γάλλων στους ιδιοκτήτες μίας ταβέρνας.
Τις προάλλες συμμετείχα σε μία κουβέντα στην οποία ένας τακτικός και εξαιρετικά επικοινωνιακός επισκέπτης μας ανιστορούσε τις καλοκαιρινές εμπειρίες του.
«Αισθάνομαι σαν άχρονος ταξιδιώτης, όταν έρχομαι εδώ. Κάποια πράγματα μένουν τα ίδια όσα χρόνια κι αν περάσουν».
«Μπα, δεν έχεις δίκιο». Απαντά κάποιος «όποτε περνώ από τη βόρεια τουριστική ζώνη, όλο και κάποια νέα καταστήματα, φώτα, διακοσμήσεις έχουν αλλάξει. Θα έλεγα ότι οι αλλαγές είναι τόσες πολλές που δεν τις καταγράφουμε».
«Α, δεν εννοώ αυτές τις αλλαγές, που πληθαίνουν σε ανησυχητικό βαθμό. Αλήθεια ποια είναι η Αρχή που παρακολουθεί τις επιχειρήσεις;».                                                                                                                 «Αρχή τι Αρχή;», αναρωτήθηκα σιωπηλά. Αμφιβάλλω, αν γνωρίζει κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει στην περιοχή.
Ο επισκέπτης μας συνέχισε «Εννοώ αλλαγές στη νοοτροπία, στην επικοινωνία, στην αυτο-βελτίωση, στην τήρηση των νόμων. Για να μπορούμε όλοι μας να κάνουμε έναν στοιχειώδη προγραμματισμό».
«Μπορείς να γίνεις πιο σαφής; Εμείς εδώ φημιζόμαστε για τη φιλοξενία μας, είναι η πρεπιά μας», παρατηρεί ένας ευτραφής μεσήλικας.
«Ευχαρίστως θα σας περιγράψω το χθεσινό οδοιπορικό μας» και συνέχισε ακάθεκτος…
Οπως γνωρίζετε μένω στο Ακρωτήρι και μετακινούμαι με νοικιασμένο Ι.Χ. Χθες έκανα το λάθος να κατέβω από τον Βλητέ και συνειδητοποίησα ότι ο κόμβος δεν έχει ακόμη κυκλικό υποχρεωτικής πορείας. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν βάζετε ένα. Ακόμη κι η Τυνησία στην οποία ήμουν πριν χρόνια είναι γεμάτη.
Αποφάσισα να μπω στην πόλη και κινδύνεψα να τρακάρω αρκετές φορές από άτσαλους οδηγούς. Θέλησα να αγοράσω το περιοδικό “Economist”, επειδή είχε ένα αφιέρωμα για την καινοτομία. Δυστυχώς, αν και με είχαν πληροφορήσει ότι θα το έχουν παραλάβει στις 10, ήταν περασμένες 11 και δεν το είχαν. Ο εξυπηρετικός ιδιοκτήτης τηλεφώνησε στην εταιρεία μεταφορών κι άρχισε να διαμαρτύρεται για την καθυστέρηση. Περίμενα υπομονετικά, όταν βλέπω αστυνομικούς να ετοιμάζονται να μου πάρουν τις πινακίδες. Πετάγομαι έξω “Μα είναι ενοικιαστικό”, τους λέω “δεν επιτρέπεται να μου τις αφαιρέσετε”. Συνέχισα να αντιδρώ, ώσπου τηλεφώνησαν κάπου, κάτι τους είπαν και γλύτωσα.
Απρακτοι πήραμε τον δρόμο για τα Φαλάσαρνα. Στη διαδρομή ο γιος μου με ρώταγε γιατί βάζουν τρύπιες μουτζουρωμένες πινακίδες πίσω από τα δένδρα. Αντε να του εξηγήσεις. “Δεν ξέρω, έτσι είναι εδώ και πολλά χρόνια”.
Ευτυχώς η κόρη μου δεν ζήτησε τουαλέτα, δεν θα ήξερα τι να απαντήσω. Βλέπεις δεν υπάρχουν τουαλέτες στους χώρους στάθμευσης στην εθνική οδό. Δυστυχώς η γυναίκα μου θέλησε να αγοράσει μερικά φρούτα απ’ το Καστέλι. Ατελείωτες ουρές, ένα ταμείο, χαμένος χρόνος. Λάθος μεγάλο να προσπαθείς να διασχίσεις τον κεντρικό χαοτικό δρόμο του Καστελιού το καταμεσήμερο.
Φθάνοντας στην παραλία διαπιστώνω την ίδια κατάσταση οι ομπρέλες είναι 5 – 6 φορές πιο πολλές από τους λουόμενους. Κι όμως είχε αλλάξει κάτι.
«Τι;» τον ρωτώ.
Η τιμή της ομπρέλας φέτος είναι 7 ευρώ. «Γιατί αυξήθηκε η τιμή;» ρωτώ το νεαρό.
«Ε, ανέβηκε ο Φ.Π.Α.».
«Ποιος Φ.Π.Α.; Εσύ ποτέ δεν μου έχεις δώσει απόδειξη ούτε πέρυσι, ούτε πρόπερσι».
Σκάσαμε 14 ευρώ από τα οποία υπολογίζω, ότι αν η επιχείρηση εξέδιδε απόδειξη θα απέδιδε Φ.Π.Α. και Φόρο Ε 5 περίπου. Πιστεύω ότι υπάρχει μια διαχρονική απέχθεια προς τις αποδείξεις από όλους τους επιχειρηματίες.
Α! και μιας και μιλάμε για αποδείξεις στην επιστροφή μας, ήταν βραδάκι, καθίσαμε σε ένα παραλιακό κέντρο στη βόρεια ακτή. Ούτε εδώ, αγαπάνε τις αποδείξεις, να σκεφτείτε δεν φέρανε απόδειξη σε κανέναν, ούτε στην παρέα ενός υπουργού. Δεν μίλησα, σκέφθηκα ότι αφού δεν μιλάει ο υπουργός εγώ τι να πω.
Φθάσαμε αργά το βράδυ στο σπίτι που νοικιάζουμε στον Σταυρό κι η γυναίκα μου πρότεινε να απολαύσουμε το μπλε φεγγάρι. Να σας πω δεν το απόλαυσα, γιατί τα βεγγαλικά που έριχνε ένας γείτονας φώτιζαν με έναν περίεργο τρόπο ένα ξεχειλισμένο σκουπιδοτενεκέ.
“Darling” ακούω τη γυναίκα μου να λέει “Τι σκέψεις σου φέρνει το φεγγάρι; Δεν είναι τόσο μα τόσο ρομαντικό να είναι εκεί πάνω ένας άχρονος φίλος μας που δεν αλλάζει ποτέ”.
“Ναι, φυσικά” απαντώ.
Τότε συνειδητοποίησα γιατί είστε αγύριστα κεφάλια, πρέπει  να είστε υποσυνείδητα επηρεασμένοι από τη Σελήνη.’
Πέσαμε σε περισυλλογή όταν έφυγε. “Μας πήρανε είδηση κι οι φίλοι μας. Ούτε αλλάζουμε, ούτε βελτιωνόμαστε…” μουρμούρισε ένας.
Σκέφθηκα να το σχολιάσω με ένα παράδειγμα…
«Το ανησυχητικό σ’ έναν μαθητή που δεν βελτιώνεται είναι ότι αδυνατεί να δει τα λάθη, τις παραλείψεις και τον κακό προγραμματισμό του. Αυτό λέγεται φτωχή μεταγνώση.  Για να βελτιωθεί απαιτείται εκπαίδευση, έλεγχος, αξιολόγηση και ξανά από την αρχή.
Αντε είναι ώρα μας να φεύγουμε».