Οδοιπορικό στον χρόνο 1940 – 2018 – Περιβάλλον

Από τον αγαπητό μου μαθητή και χωριανό Δημ. Κωνσταντουδάκη, δέχθηκα ένα μικρό βιβλίο με σχετική αφιέρωση. Τίτλος: Οδοιπορικό στο χρόνο, 78 χρόνων πορείας στη ζωή – Περιβάλλον.
Το εξώφυλλο του μικρού αυτού βιβλίου των 89 σελίδων, το στολίζει μια καταπράσινη εικόνα με χορτάρι και δένδρα, με σχετική αναφορά του. Πρώτο δέντρο, προχθές, ορθώνεται ολόδροσο και φωτίζεται από ένα λαμπρό ήλιο, στη συνέχεια χθες, το ίδιο δέντρο γέρνει η κορυφή σε μαρασμό και ο ήλιος που το φωτίζει, θολό στεφάνι, ίδιο δέντρο, σήμερα, ξηραίνεται και ένας σκοτεινός ήλιος το αγκαλιάζει. Η θέση του φίλου Δημήτρη και η ευαισθησία του για το περιβάλλον και καλεί, έτσι φαίνεται, χρέος μας ν’ αγαπήσουμε τον χώρο που μας αγκαλιάζει και που μας καλεί να τον φροντίσουμε.
Οδοιπορικό: 78 χρόνων ζωής, θέτει στην κρίση μας και την χωρίζει σε δέκα (10) περιόδους. Αναλυτικά δε θα αναφερθούμε στα επί μέρους κεφάλαια, μόνο θα δώσουμε στον ίδιο να αναφέρει για όσα έζησε γνώρισε, βίωσε, δημιούργησε. Αρχή ζωής, χρόνια πόνου. Σε ηλικία πέντε χρόνων έμεινα ορφανός από πατέρα. Ηταν 40 χρόνων. Δεν ξέρω αν εσυνειδητοποίησα αυτόν τον θάνατο. Μόνο κραυγές άκουα. Μια μάνα 38 χρονών, βογκούσε. Ο πονεμένος μας παππούς ήρθε και μας πήρε κοντά του εμένα, τον αδερφό μου λίγο μεγαλύτερο και την εξάχρονη αδερφή. Η ορφανή πια οικογένεια, ζούσαμε σε μια γειτονιά πολύ μακρινή από το χωριό. Εκεί με ξαδέρφια και θείους και τον παππού. Εκεί έζησα την αγάπη του παππού, των θείων των. Εκεί με μια ημιπαράλυτη θεία που πολύ με αγαπούσε και κοντά με είχε στη βοσκή των προβάτων. Εκεί άκουσα παιδί, του παππού τις ιστορίες και των θείων τις οδηγίες για αγάπη. Σε κείνο το αγροτόπι έπαιξα, έκλαψα, κυνήγησα. Εκεί ξυπνούσα με το κελάηδημα της πέρδικας και την καλή νύχτα την άκουα με το σφύριγμα του γερακιού από ψηλά.
1941. Παιδί 5 χρόνων γνώρισα τον τρόμο των Γερμανών. Με την πτώση των Αλεξιπτωτιστών, όλοι, θείοι και παππούς και τα ζώα ακόμα τρέξαμε στο σπήλιο και εκεί για τρεις μέρες. Θυμούμαι ένας αξιωματικός με πέντε (5) Γερμανούς, έρχονται στη γειτονιά μας. Ρωτούν τη Μάνα “γιατί φοράς μαύρα; Μάς πολέμησε ο άντρα σου και τον σκοτώσαμε…” Εκείνη, κλαίει, εμείς κρυφτήκαμε. Σε λίγο έφυγαν αφού πήρα καρύδια, αμύγδαλα και σύκα. Αλλο κακό που θυμάμαι. Κοντά στον οικισμό Δρομονέρου, όπου οι Γερμανοί είχαν διαταγή επίταξης ζώων. Κοντά στο χωράφι μας η άτυχη μάνα μου είχε δέσει για βοσκή ένα τρίχρονο μοσχάρι. Το πήραν, εκείνο άγριο το κυνήγησαν. Τα παρακάλια της μάνας δεν τους συγκίνησαν, το πήραν με συνοδεία, όπως θυμούμαι, τις κατάρες της μάνας για το κακό που μας έκαμαν. Αυτά, ανάμεσα στα τόσα άλλα που έζησε η πατρίδα μας εκείνα τα πονεμένα και στερημένα λευτεριάς.
1943-48. Εμφύλιος. Στη μνήμη φέρνει και θυμάται την κατάρα και κακοδαιμονία του εμφύλιου. Νέα συμφορά που δίχασε αδερφούς, οικογένειες και οδήγησε σε μαρασμό κάθε ανθρώπινη δράση.
Η ζωή συνεχίζεται, ώρα στρατιωτικής θητείας. Παρουσία στο Εκπαιδευτικό Κέντρο Τριπόλεως. Υστερα από 40 ημερών εκπαίδευση ακολουθούν αποσπάσεις. Παραμένω στο στρατόπεδο και παίρνω μέρος σε διαγωνισμό σκοποβολής που διοργάνωσε το ΝΑΤΟ. Η προσωπική μου επιτυχία ήταν Ολυμπιακό ρεκόρ με βολή 596/600. Υπηρέτησα σε τμήματα ασφαλείας στρατεύματος και προσώπων. Τέλος, 1960, απολύθηκα και επέστρεψα στο χωριό μου, όπου για ένα χρόνο ασχολούμαι με γεωργικές εργασίες.
1961. Επιστροφή στην Αθήνα αναζήτηση διορισμού σε Υγειονομική Υπηρεσία βάσει των σπουδών μου. Ζω με την αγωνία των υποσχέσεων. Ζητώ τοποθέτηση στην περιοχή Ημαθίας, μου ορίζουν ημερομηνία παρουσίας και μου ανακοινώνουν κατάργηση θέσεων. Η απογοήτευση με οδηγεί σε γραφείο εκδόσεως διαβατηρίων. Με πόνο και το διαβατήριο και συνοδό Γερμανό, παίρνω το δρόμο της ξενιτιάς. Ακριβοθώρητος ο ήλιος πού και πού πρόβαλε για να μας φέρει χαιρετισμό ελπίδας. Κάνετε υπομονή ή θα γυρίσετε στην ηλιόλουστη γελαστή πατρίδα σας ν’ ακούσετε πουλιών κελάηδημα και λευτεριάς τραγούδια. Και ήρθε η ώρα, επιστροφή και διορισμός σε Υγ. Υπηρεσία στο Δήμο του Βύρωνα Αθηνών.
Το οδοιπορικό συνεχίζεται και ο φίλος μας ακολουθεί της μοίρας το δρόμο, ώρα οικογένειας. Μετάθεση στο Ρέθυμνο με 12χρονη παραμονή. Η εκεί παραμονή, όπως περιγράφει, του χαρίζει ευχάριστες μέρες με δύο παιδιά αλλά και με γνωριμίες αγάπης και εκτίμησης της Ρεθεμνιώτικης κοινωνίας. Η ζωή ακολουθεί τον ρυθμό της και το 1977 έρχεται μετάθεση, με οριστική τοποθέτηση στην Υγ. Υπηρεσία Χανίων, όπου και αρχίζει ο νέος κύκλος ζωής και υπηρεσίας με όρεξη και νεανικό ζήλο. Σε ελεύθερο χρόνο από την υπηρεσία μου ασχολήθηκα με ένα θέμα, καθαρισμό αγωγού κάπνας από καυσόξυλα, που η ρύπανση στο περιβάλλον ήταν μεγάλη. Η προσπάθειά μου αυτή απαίτησε χρόνο, κόπο, οικονομικό κόστος. Θεωρήθηκε ευρεσιτεχνία και ο αγώνας συνεχίζεται για το καλύτερο.
1994. Αποχώρησα από την υπηρεσία με πρόωρη συνταξιοδότηση. Ζω στην πόλη και με συχνές επισκέψεις στην αγαπημένη γειτονιά Περδικιανά, του χωριού μας Ζυμβραγού. Εκεί, ανανέωση του χθες, των γονιών θύμησες των προγόνων ρίζες. Απόλυτη σιωπή και είναι ώρες θλίψης, γιατί ούτε βοσκού φλογέρα ακούγεται, ούτε πουλιού κελάηδημα λαλεί.
Το οδοιπορικό του φίλου Δημήτρη πήρε τέλος.
Στα στάδια της ζωής αναφέρθηκαν, ορφάνια, οικογένειας δεσμός αγάπης, ώρες και μέρες τρόμου της ξενιτιάς, μοναξιά και αναζητήσεις. Μα όλα πέρασαν κι ήρθαν του καλού καιρού διορισμοί και οικογενειακή χαρά. Στις σελίδες του βιβλίου αναφέρονται τρόποι και μέσα της αγροτικής ζωής και μας ζωντανεύει του καιρού εκείνου την ομορφιά του χωριού και τη ζωντάνια των ανθρώπων του.
Ολα αυτά αποτελούν ένα ευχάριστο διάβασμα, που αξίζει να το γνωρίσετε.
Με τη σειρά μου, συγχαίρω το φιλοπρόοδο δραστήριο χωριανό Δημήτρη.
Με την ευχή να έχει Χαρά Υγείας και Οικογενειακή Ευτυχία.