Οδός Κοραή (1972-1984)

Η μεγάλη σχολική τσάντα προχωρούσε αργά στην οδό Δημοκρατίας εκείνο το πρωινό στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1972. Στηριζόταν με δυο λουριά στη μικρή πλάτη του λιλιπούτειου μαθητή με τη μπλε σχολική ποδιά, ενώ το αριστερό χεράκι του φώλιαζε με ασφάλεια στην παλάμη της μητέρας του. Πέρασαν τα «Ολύμπια», έφτασαν στην κλινική του Αλιφιεράκη και έστριψαν στην οδό Κοραή. Μόλις που πρόλαβαν να μπουν στην αυλή του 4ου Δημοτικού Σχολείου και χτύπησε το κουδούνι. Μετά την καθιερωμένη προσευχή με το «Πάτερ ημών» οι μαθητές ανέβηκαν στις τάξεις του πάνω ορόφου του διώροφου πετρόκτιστου κτηρίου, περνώντας από τον μακρύ διάδρομο με τα βλοσυρά πορτρέτα των ηρώων του 1821. Τα σαρανταοκτώ παιδιά της πρώτης τάξης κάθισαν στα ξύλινα θρανία τους και ξεκίνησαν το μάθημα, μόλις η δασκάλα μπήκε στην αίθουσα. Αν και ήταν ζωηρά υπήρχε ο φόβος της τιμωρίας, καθώς ο χάρακας για τα χτυπήματα στις παλάμες, τα χαστούκια και το τράβηγμα των αυτιών καραδοκούσαν στο παραμικρό παράπτωμα. Όταν το κουδούνι χτυπούσε για διάλλειμα η κυρία Βαγγελιώ, η επιστάτρια, έφτιαχνε καφέδες για τους δασκάλους, ενώ όσα παιδιά είχαν δυο δραχμές αγόραζαν ένα κουλούρι με σουσάμι. Η τυρόπιτα ήταν ακριβή, καθώς έκανε πέντε δραχμές, γι’ αυτό και δεν είχε μεγάλη κατανάλωση. Πάντως, οι πιο ζωηροί μαθητές της Eκτης Δημοτικού και συγκεκριμένα όσοι είχαν μεγαλύτερο χαρτζιλίκι, καβαλούσαν τα κάγκελα και αγόραζαν ένα περιποιημένο σάντουιτς με γιαούρτι, ντομάτα, ζαμπόν από τον κύριο Γιώργο που είχε ένα τροχήλατο έξω από τα σχολεία της οδού Κοραή. Φυσικά η απαγορευμένη λιχουδιά επέσυρε αυστηρή τιμωρία όταν γίνονταν τσακωτοί από τους δασκάλους.
Τα επόμενα χρόνια το πηγαινέλα στο σχολείο επαναλαμβανόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χωρίς τη μητέρα, αλλά με τη συνοδεία φίλων. Εντούτοις, υπήρχαν κάποιες αξέχαστες στιγμές, όπως τότε που η κορυφαία λυράρησα Ασπασία Παπαδάκη, η οποία είχε το περίπτερο στην αρχή της Κοραή, έπαιξε μουσική για την εκπομπή “Μουσικό Οδοιπορικό” της Δόμνας Σαμίου (1976) και χόρεψαν μαθήτριες του Γυμνασίου Θηλέων. Τότε ο μικρός μαθητής του Δημοτικού είχε δει την εκπομπή, καθώς ο συμμαθητής του Δημήτρης Κολιακουδάκης του είπε ότι στην εκπομπή είχε παίξει κι αυτός λύρα μαζί με τον πατέρα του, τον αείμνηστο Νίκο Κολιακουδάκη.
Η φοίτηση στο Δεύτερο Γυμνάσιο (1978-1981) και στη συνέχεια στο Δεύτερο Λύκειο (1981-1984) παράτεινε την καθημερινή παρουσία στην οδό Κοραή. Στο Γυμνάσιο μέρος της σχολικής δραστηριότητας μεταφέρθηκε στο Εθνικό Στάδιο Χανίων για τις υποχρεωτικές αθλοπαιδιές, ενώ η δημιουργία μικτών τάξεων (ως τότε ήταν Αρρένων και Θηλέων τα Γυμνάσια) άλλαξε τη ζωή των μαθητών, καθώς άρχισαν τα «χτυποκάρδια στα θρανία». Τα χρόνια του Λυκείου καθιερώθηκε η γιορτή του Πολυτεχνείου, καθώς οι μαθητές έφεραν κασετόφωνα στο σχολείο, δεν έμπαιναν στις τάξεις και τραγουδούσαν τα γνωστά τραγούδια. Τότε καθιερώθηκαν το κάψιμο των σχολικών βιβλίων και τα μπουγελώματα με νερό μεταξύ των μαθητών στο τέλος του χρόνου…
Ίσως δεν ήταν ιδανικά σχολικά χρόνια και σίγουρα υπήρχαν πολλά προβλήματα. Εντούτοις, αυτές οι μνήμες, με τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ζωής μιας γενιάς Χανιωτών.