«Αλλοτριωμένες συνειδήσεις βαδίζουν/ στον κατήφορο της ανυπαρξίας τους/ στρέφουν το βλέμμα αδιάφορα/ προσπερνώντας τον εαυτό τους./ Κι εσύ, μόνος, πορεύεσαι στο κενό/ που απλόχερα σου πρόσφεραν/ σ’ αντάλλαγμα της αγάπης σου/ για τη ζωή και τον συνάνθρωπο./ Πέπλο κατάμαυρο σ’ αγκαλιάζει/ τον νόμο των πολλών αντιπαλεύεις,/ εκείνων που επιζητούν να τους μοιάσεις/ γιατί τη σύγκριση δεν αντέχουν./ Φύγε ψηλά κι αστέρι γίνε/ παντοτινά να μας θυμίζεις/ πως ακόμη υπάρχουν άγγελοι». Και το ποίημα του φίλου ποιητή Σπύρου Αυλωνίτη “Αποχαιρετισμός σ’ έναν άγγελο” στον νου μου αρχίζοντας τις σημερινές “Στάσεις”…
«Ένας δρόμος στο όνομα του αδικοχαμένου Βαγγέλη Γιακουμάκη στην πόλη που πήγε να σπουδάσει. Εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή πριν από οχτώ χρόνια. Για να μας θυμίζει εσαεί, εκτός όλων των άλλων το μέγα πρόβλημα της κακοποίησης και των βίαιων συμπεριφορών, που συνήθως αποσιωπούνται, ως να μην υπάρχουν. Πριν από λίγες μέρες, στο μεσοδιάστημα των δυο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων η ονοματοδοσία. Στη δημοτική Αρχή Ιωαννίνων που θέλησε να στείλει μ’ αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα διαρκείας, προπάντων στα νέα παιδιά, ότι «δεν πρέπει να σιωπούν, όταν βιώνουν καταστάσεις βίας και ρατσισμού», τα εύσημα. Τι καλά να μπορούσα να προσθέσω το «ελήφθη», έστω με μικρά γράμματα στο τέλος. Τι καλά να μην υπάρχει κανένα παρόμοιο θύμα. Να μην έχουμε καμία μάνα, κανένα πατέρα να βιώσει όσα η μάνα και ο πατέρας του Βαγγέλη Γιακουμάκη βίωσαν και βιώνουν καθημερινά… Άνθρωποι είμαστε, ευχές κάνουμε…
«Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων./ Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,/ δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων/ γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ./ Λυσσούν να σ’ έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι./ Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι./ Πώς να σου γράψω, το λοιπόν βιογραφία/ αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής./ Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία./ Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής./ Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία./ Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία». Το ποίημα που έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου, όταν πληροφορήθηκε τον τραγικό θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη και που μελοποίησε ο Μίλτος Πασχαλίδης σαν “προπομπό” του δίσκου του “Στη Χώρα των Αθώων”. Χωρίς κανένα σχόλιο. Αυτό που ο καθένας και η καθεμιά που το διαβάζει καταλαβαίνει, αυτό θέλει να πει ο ποιητής…
Και… στα πεταχτά
«Τελειώνει πια ο θεριστής μπαίνει ο Αλωνάρης/ την κάψα του καλοκαιριού πώς να την κουμαντάρεις;» μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, αποχαιρετώντας τον Ιούνιο. «Καρπούζι και ροδάκινο, πεπόνι και κεράσι/ θα έρθει ο Ιούλιος σαφή να μας κεράσει», μας λέει στη δεύτερη. Καλόν Ιούλη και από μένα, φίλες και φίλοι. Καλόν Αλωνάρη, όπως έλεγαν οι παλιοί, Νεκταρία. Έδωσες, πάλι, ρέστα σήμερα!
Παρελθόν οι εκλογές… Τα κεφάλια κάτω, πάνω τα μανίκια, λίγα λόγια και πολλή δουλειά! Για όλους. Και για τους νικητές και για τους ηττημένους. Και για τους κυβερνώντες και για τους κυβερνώμενους. «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι», μας λέει ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Επιμένει και μας λέει…
«Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,/ ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει./
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙/
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς./ Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,/
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,/ πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,/ κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι/ με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,/ ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,/ τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,/ κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις».
Από το ποίημα “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον” του Κ. Π. Καβάφη.
