Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε πριν λίγο καιρό στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Λευτέρη Λαμπράκη “Καίτη Αλέξη – Η Κυρία του Ραδιοφώνου” (έκδοση “Πυξίδα Της Πόλης-Chania Film Festival”, Χανιά 2023) ήταν μια οφειλόμενη έκφραση καθολικής αναγνώρισης του έργου και της προσφοράς μιας προσωπικότητας που ταυτίστηκε με την πορεία και την ιστορία του ραδιοφώνου αλλά και την πολιτισμική διαδρομή του τόπου μας:
«…Είναι τόσο πολλές οι εκδηλώσεις που παρουσίασα, από το ανατολικότερο μέχρι το δυτικότερο άκρο της Κρήτης. Κάθε μια μου έδωσε κάτι διαφορετικό και όλες μαζί συγκινητικές εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου.
Το ραδιόφωνο για μένα ήταν η ζωή μου. Μετά την οικογένειά μου, αυτό! Η επαφή μου με τον κόσμο κάνει το ταξίδι της ζωής ωραίο. Μπορώ να πω: “Ευχαριστώ, Θεέ μου, που πέρασα καλά και θα το έκανα ξανά!»
Ζωή, Οικογένεια, Αγάπη, Ταξίδι. Καίριες λέξεις που σηματοδοτούν λίγες φράσεις ειπωμένες από την Καίτη Αλέξη, μεγάλη κυρία των ερτζιανών, ηγετική προσωπικότητα της ΕΡΑ Χανίων, Κοσμήτορα του Πολιτισμού.
Aπό το σπίτι της Χαλέπας, που είχε θέα στη θάλασσα, βρέθηκε η μικρούλα τότε Καίτη Βαρουδάκη στα Κεραμειά, καθώς έζησε τη μεγάλη ανατροπή ενός πολέμου. Ο πατέρας της είχε φύγει στο Μέτωπο, ενώ μετά τη λήξη της Μάχης της Κρήτης η σκοτεινιά της γερμανικής κατοχής έριχνε τον πυκνό και αποτρόπαιο ιστό της στις ψυχές των ανθρώπων. Ο θάνατος σημάδεψε κάθε οικογένεια του νησιού.
Αργότερα ήρθε η Απελευθέρωση και η επιστροφή στην πόλη των Χανιών. Μαθήτρια στην Δ΄Δημοτικού η Καίτη θα κληθεί να απαγγείλει το ποίημα “Είμαι ο Ερυθρός Σταυρός” σε μια επίσκεψη του τότε Υπεύθυνου του Ερυθρού Σταυρού για την Κρήτη. Αυτή η τιμητική επιλογή έδωσε την πρώτη ευκαιρία στη νεαρή μαθήτρια να ξεδιπλώσει το χάρισμα της φωνητικής και της ερμηνείας (απαγγελίας). Ήταν η αρχή. Λίγο αργότερα, μαθήτρια Γυμνασίου πια, είχε αποφασίσει ότι θέλει να ασχοληθεί με τον Πολιτισμό και, ειδικότερα, την υποκριτική Τέχνη. Ήθελε να γίνει η νέα Έλλη Λαμπέτη.
Θα μπορούσε, όπως είχε ήδη φανεί. Όμως η Kαίτη ήταν η μοναχοκόρη δυο εξαιρετικών ανθρώπων και γονέων, κοντά στους οποίους θα επέλεγε να παραμείνει.
Η αναδρομική ματιά έχει πάντοτε ιδιαίτερη αξία. Είναι η ματιά του απολογισμού και της αποτίμησης. Έχει αξία σε κάθε στιγμή του κύκλου της ζωής, τόσο αν πρόκειται για ματιά του προσώπου προς τη διαδρομή του εαυτού, όσο και όταν πρόκειται για ματιά των άλλων προς την πορεία ζωής ενός προσώπου. Όταν πρόκειται για πρ’οσωπο που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει επιδράσει στο περιβάλλον,εν προκειμένω στον κοινωνικό περίγυρο, η αναδρομική ματιά είναι επιβεβλημένη.
Η Καίτη Αλέξη είναι μια προσωπικότητα των Χανιών (και όχι μόνο) που διακρίθηκε και διακρίνεται για την αυτόφωτη λάμψη της. Συγκροτημένη, συγκρατημένη και παράλληλα ενθουσιώδης, ειλικρινής, με έμφυτη ευγένεια, ενσυναίσθηση, άριστο χειρισμό του λόγου (γεγονός για το οποίο προϋπόθεση είναι η σε βάθος γνώση της ελληνικής γλώσσας) και συμπεριφορική καλαισθησία.
Πρόσφερε και προσφέρει πάντοτε μεγαλόψυχα, ακούραστα, με τον ίδιο νεανικό ενθουσιασμό, στον χώρο του Πολιτισμού, σε όποια εκδήλωση ήθελε ζητηθεί η βοήθειά της. Απαρνήθηκε σημαντικές ευκαιρίες καριέρας χάριν της οικογενειακής θαλπωρής, από την οποία δεν διανοήθηκε να αποκοπεί. Έλαβε και έδωσε αγάπη, στοργή, ενσυναίσθηση.
Από νωρίς της δόθηκε να “βγαίνει μπροστά”. Ήθελε να μαθαίνει, ήθελε να ξεχωρίζει, ήθελε να ακολουθήσει τη μοναδικότητα των ονείρων της. Τα χρόνια ήταν δύσκολα.οι συνθήκες συχνά αντίξοες, ωστόσο η θέληση και η συγκρότηση της νεαρής Καίτης Βαρουδάκη, που είχε ήδη ξεχωρίσει από τα πρώτα μαθητικά χρόνια της, συγκεράστηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το 1952, η δεκαοκτάχρονη Καίτη συμμετέχει στον διαγωνισμό για την πρόσληψη εκφωνήτριας στον Περιφερειακό Ραδιοφωνικό Σταθμό Χανίων. Υπέυθυνος και Πρόεδρος της Επιτροπής του διαγωνισμού ήταν ο αρχιεκφωνητής του Ε.Ι.Ρ. Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, καθηγητής Ορθοφωνίας στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Πρώτευσε στον διαγωνισμό, και αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος θρίαμβος στην καριέρα της.
Μια σπουδαία σταδιοδρομία ξεκίνησε και αναπτύχθηκε μέσα στα γεωγραφικά πλαίσια του νομού, αργότερα και όλης της Κρήτης. Ύστερα ήρθε ο Γιάννης Αλέξης, με τον οποίο έμελλε να πορευτούν στη ζωή και να δημιουργήσουν μια αγαπημένη και υποδειγματική οικογένεια: “Ο Τζώνης μου, ο υπέροχος σύζυγός μου…”.
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός βρισκόταν στην Κάτω Σούδα. Η Καίτη Αλέξη θυμάται τα νερά της θάλασσας που μετέτρεπαν το κτήριο του Σταθμού σε “πλεούμενο”. Κάποια βράδυα προς το καλοκαίρι, τότε που αποσύρονταν τα νερά, παρέμεναν κάποια μικρά ψάρια, νεκρά πλέον, στον χώρο γύρω από τον ραδιοσταθμό:
“Το μισθωμένο υπηρεσιακό αυτοκίνητο που ερχόταν να μας παραλάβει, δεν μπορούσε να περάσει μέσα στον αύλειο χώρο. Οι τεχνικοί είχαν τοποθετήσει πέτρες, πάνω στις οποίες πατούσαμε για να βγούμε στον δημοτικό δρόμο. Κάποιες φορές, τα μικρά ψαράκια που είχαν απομείνει στο χώμα μετά την υποχώρηση των υδάτων, έμοιαζαν, κάτω από το φως τιου φεγγαριού, με ασήμι στρωμένο στο έδαφος…”.
Ήθελε να προχωρά και αυτό έπραξε, με ακατάπαυστο μόχθο και πολλή αφοσίωση. Πρώτα η οικογένεια, μετά το ραδιόφωνο. Η ζωή κύλησε γεμάτη ανθισμένα χαμόγελα, μελωδικούς ήχους, αρμονία συναισθημάτων. Με αυτές τις αποσκευές πορεύτηκε και πορεύεται η Καίτη Αλέξη στη ζωή, πάντοτε άνθρωπος της προσφοράς, ζωντανό κύτταρο της τοπικής κοινωνίας, χαρισματική παρουσία, λαμπερή προσωπικότητα και εμβληματική φωνή. Τα βήματά της δεν έπαψαν να την οδηγούν σε χώρους όπου η ενσυναίσθηση ήταν το ζητούμενο, όπως στο παλιό Ψυχιατρείο Χανίων, που τα χρόνια εκείνα βρισκόταν στην Κάτω Σούδα, και αργότερα στο Δημοτικό Γηροκομείο Χανίων, όπου, ως εθελόντρια, συντρόφεψε επί πολλά χρόνια τη μοναξιά των συνδημοτών μας μέσα από αναγνώσεις που πραγματοποιούσε.
Η ώρα της αποτίμησης.
Ο απολογισμός:
«…Αν σήμερα ήμουν μια κοπέλλα είκοσι χρονών, δεν θα με σταματούσε τίποτα! Αλλά, μεγάλωσα σε μια άλλη εποχή, που δεν μπορούσα να διανοηθώ να στενοχωρήσω ή να παρακούσω τους δικούς μου… Έζησα ευτυχισμένη, έκαμα δύο κόρες, τη Μαρικίτα μου,που υπήρξε και τηλεπαρουσιάστρια στην ΕΡΤ2 και τη Ρενάτα μου, γνωστή από την εκπομπή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Κρήτης “Σήμερα και Αύριο”. Αργότερα, σπούδασε στο Λονδίνο, ασχολήθηκε με το επαγγελματικό μακιγιάζ και σήμερα εργάζεται στην κρατική τηλεόραση. Η Μαρικίτα παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Λίτσα, ναύαρχο, επίτιμο αρχηγό του Στόλου και έκανε ένα γιο, τον Αναστάση, ο οποίος τέλειωσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Τμήμα Πληροφορικής…».
Τι κι αν διαβαίνουν τα χρόνια; Η Καίτη Αλέξη πάντοτε θα χαμογελά ανάμεσα στις συμμαθήτριές της με τις μπλε ποδιές σε κάποιο κατάσπαρτο από μαργαρίτες λιβάδι, θα χορεύει και θα χαίρεται τον ήλιο. Ή, θα αγναντεύει τη Σούδα από την αυλή του Ραδιοφωνικού Σταθμού, παρέα με τον αγαπημένο της Γιάννη. Ή, θα στολίζει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μαζί με τον σύζυγο και τα παιδιά της, ενώ από το ραδιόφωνο θα εκπέμπεται η βελούδινη ευστάθεια της εκφώνησης:
«Εδώ Χανιά…».
