Ένα κλειστό γήπεδο, το ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ στην περιοχή Ρέντη, ένα περιφραγμένο σχολείο, το 7ο Γυμνάσιο στα Χανιά, ένας αστυνομικός 31 ετών, που χαροπαλεύει στην εντατική διασωληνωμένος με αναπνευστική υποστήριξη, ένας μαθητής 15 ετών με σπασμένη τη μύτη, τι κοινό έχουν;
Έχουν δεχτεί βία από δύο άλλα άτομα με κοινό παρονομαστή την ηλικία τους. Εφηβεία…
Ο νεαρός οπαδός στην Αθήνα, 18 ετών σπουδαστής σε τεχνική σχολή για να γίνει υδραυλικός. Στα Χανιά ο μαθητής που επιτέθηκε και τραυμάτισε το συμμαθητή του 15 ετών με προβληματική συμπεριφορά, όπως καταγγέλλουν άτομα της σχολικής κοινότητας και γονείς άλλων παιδιών.
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβησαν τα δύο αυτά σκληρά περιστατικά, μπαίνουν κάτω από τον προβολέα της διερεύνησης από τους ειδικούς. Αστυνομικούς, εκπαιδευτικούς, εισαγγελείς, ανακριτές, δικαστές.
Υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις η ομολογία…
Πέρα από τη λύπη, την ανατριχίλα, τον προβληματισμό που μπορούν να επιφέρουν σε μία ευνομούμενη κοινωνία τέτοια περιστατικά, γεμίζουν ερωτηματικά όλους όσους νοιάζονται για το μετά. Όσους δηλαδή έχουν διευρυμένο ορίζοντα και δεν επηρεάζονται από τις ιαχές του όχλου, μήτε από κραυγές τύπου, άρον άρον σταύρωσον αυτόν.
Αυτό που οφείλουμε ως κοινωνία είναι να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα της παραβατικότητας των παιδιών, νέων, εφήβων, η οποία έχει πολλές μορφές όπως έχει και πολλές εκφράσεις. Δε θα αναλύσουμε ούτε τις Σειρήνες που μπερδεύουν τα παιδιά, μήτε τις επικίνδυνες συμπεριφορές που εκδηλώνονται ολοένα και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχουν όμως ορισμένα ζητήματα τα οποία οφείλουμε να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας, κυρίως για να είμαστε ικανοί να αναγνωρίζουμε κάτι που έρχεται από μακριά, όπως επίσης να είμαστε έτοιμοι να το διαχειριστούμε.
Δεν πρέπει επίσης να αρνηθούμε την επίδραση που έχουν μεγαλύτερες ηλικίες νέων ανθρώπων, επιτήδειους τους χαρακτηρίζουμε, οι οποίοι ως αρπακτικά είναι έτοιμοι να επιτεθούν για να κατασπαράξουν την παιδικότητα, την αγνότητα, την αθωότητα που συνήθως κυριαρχεί σε μαθητές όλων των τάξεων.
Μπορεί να θεωρείται, περίεργο όπως διατυπώνεται το συγκεκριμένο αλλά είναι μία αλήθεια την οποία ακόμη κι οι παλιοί μας την είχαν καταγράψει, σε παροιμίες, συμβουλές, γνωμικά.
Η εφηβική παραβατικότητα, έχει αντίκτυπο σε άλλους εφήβους, το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον του ‘‘θύτη’’ και φυσικά τις κοινότητες όπου κινούνται νέοι με παρεκκλίνουσες συμπεριφορές. Οι ανάρμοστες συμπεριφορές προβληματίζουν, δημιουργούν ανησυχία πολλές φορές και τρόμο. Κατανοητό…
Κι εδώ έρχεται μία θλιβερή αλήθεια… Πόσο έτοιμοι είμαστε ως κοινωνία στο να διαχειριστούμε όλα αυτά τα φαινόμενα, που δικαίως πολλές φορές, μας κάνουν να επαναστατούμε, να αναρωτιόμαστε για το πού οδηγείται η νεολαία, κατ’ επέκταση η κοινωνία.
Πόσους ειδικούς επιστήμονες διαθέτουμε, πόσους εκπαιδευτικούς που να αγκαλιάζουν τους θύτες πριν προχωρήσουν στην κοινωνία ως σκληροί παραβάτες; Πόσο ικανοί είμαστε ως δάσκαλοι, γονείς, ειδικοί σύμβουλοι, γείτονες, να αποτρέψουμε τα καταστρεπτικά αποτελέσματα για όλους μας, λόγω της μετέπειτα ζωής ενός εφήβου, ο οποίος δεν αγκαλιάστηκε, δεν καθοδηγήθηκε, δεν νουθετήθηκε επιδέξια, ουσιαστικά, αποτελεσματικά;
Αποδεδειγμένα, η επιρροή της παρέας παίζει σημαντικό ρόλο για έναν νεαρό, μία νεαρή. Αποδεδειγμένα όμως, η επιρροή από ένα υποστηρικτικό περιβάλλον είναι ικανή να ενισχύσει την κρίση των παιδιών, στις αποφάσεις τους.
Αυτό για το οποίο πρέπει να πεισθούμε άμεσα, τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι ότι δεν πρέπει να καθοδηγήσουν τις αντιδράσεις μας προς τους θύτες, οι ιαχές των τρομοκρατημένων, προβληματισμένων, ή των θυμάτων από παραβατικές ή παρεκκλίνουσες συμπεριφορές παιδιών. Κάτι τέτοιο θα ήταν μία βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια των τοπικών κοινωνιών.
Οι κοινωνίες δεν δημιουργούν εγκληματίες, αν αναγνωρίσουν την ευθύνη τους, απέναντι στα μικρά παιδιά, τους έφηβους, τους νέους. Ευθύνη την οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απεμπολούμε σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας μας, ρίχνοντας το βάρος της συμμόρφωσης στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τους λειτουργούς της δικαιοσύνης και τους ψυχιάτρους.
Ο κάθε 18χρονος με φωτοβολίδα, ο κάθε 15χρονος με μπουνιές και τόσες άλλες περιπτώσεις βιαιότητας από έφηβους, σίγουρα έχουν να αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη. Παράλληλα όμως πρέπει να συνεχίσουν να είναι δικά μας παιδιά, που δεν τα είδαμε όμως όλοι εμείς, να έρχονται από μακριά με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω μας.
Ευχή όλων μας να επιστρέψει σύντομα στην οικογένεια του ο 31χρονος αστυνομικός. Ευχή όλων μας να μην υπάρξει ποτέ ξανά βία στα σχολεία.
