Αν κάτι ακολουθεί τη γενιά των σημερινών 30αρηδων, είναι το στίγμα των ανέξοδων διεκδικήσεων, της «επανάστασης του καναπέ» του «στρωμένου χαλιού» από τους αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία των γονέων τους.
Από τις μαθητικές καταλήψεις στα τέλη του ’90 που αντιμετωπίστηκαν με απαξίωση και το γνωστό σλόγκαν πως «η τυρόπιτα είναι στρογγυλή και δεν ξέρουμε από που να δαγκώσουμε», στην εύκολη και χωρίς αντίκρυσμα πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τη διάψευση, τα μνημόνια, την ανεργία. Η γενιά των 700 ευρώ και του brain drain που παίρνει ακόμα χαρτζιλίκι από τη σύνταξη των παππούδων της.
Μια γενιά που τώρα σηκώνεται μαζικά από το καναπέ και προστρέχει στα εμβολιαστικά κέντρα να κάνει αυτό που της υποδείχτηκε ως ατομική ευθύνη, μέσα σε συνθήκες μεγάλης και γενικευμένης αμφισβήτησης και οδηγεί πλέον την εκστρατεία εμβολιασμού με 200.000 ραντεβού μέσα σε δύο μέρες.
Μια γενιά που ξέρει να καταναλώνει τις πληροφορίες και να τις διαχειρίζεται με κοινή λογική και υπευθυνότητα. Μια γενιά που παρότι φαίνεται ως τώρα πως δεν κινδυνεύει σημαντικά από σοβαρές επιπλοκές της νόσου, βάζει “μπράτσο” για να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.
Εντυπωσιακό, αναμφισβήτητα, το νούμερο. Όμως, είναι κι η ηλικία που εργάζεται στην εστίαση και στον τουριστικό κλάδο. Ποιος εργοδότης των παραπάνω κλάδων θα θέσει σε κίνδυνο τους πελάτες του και δεν θα απαιτήσει από το προσωπικό του να εμβολιαστεί; Ποιος θα ρισκάρει να στοχοποιηθεί από πιθανά κρούσματα στους υπαλλήλους τους εν μέσω τουριστικής περιόδου;
Μακάρι να πρόκειται για πραγματική υπευθυνότητα.