«Τίποτα δεν είναι αρκετό για όποιον
το αρκετό είναι λίγο».
Επίκουρος
Ζούμε σε ένα κόσμο μέσα στον οποίο έχουν μαζευτεί πολλοί αχάριστοι άνθρωποι. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι πολύ επικίνδυνοι, τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για όσους είναι γύρω τους. Οι αχάριστοι είναι φτωχοί και η φτώχια τους είναι αιώνια. Οι αχάριστοι είναι τυφλοί, γιατί δεν μπορούν να δουν το καλό που τους κάνει, ούτε ο Θεός, αλλά ούτε και κάποιος συνάνθρωπος τους.
Και έτσι φτωχοί και τυφλοί, περνάνε όλη τους τη ζωή υποφέροντας και κάνοντας και όσους είναι δίπλα τους να υποφέρουν. Δίνοντας σε έναν αχάριστο και πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή, αφού θα του έχεις δώσει πάρα πολλά θα είναι ευχαριστημένος, ανακαλύπτεις πως όχι μόνο δεν ευχαριστιέται, αλλά σε θεωρεί υπεύθυνο που δεν έχει ακόμα περισσότερα. Έτσι καταλήγεις, όσο πιο πολλά δίνεις σε έναν αχάριστο άνθρωπο, τόσο πιο αχάριστο να τον κάνεις.
Αυτή η ασθένεια, η οποία είναι ασθένεια της ψυχής, θεραπεύετε πολύ δύσκολα και μόνο από τον ίδιο τον άνθρωπο που υποφέρει. Κανένας όσο κοντά του κι αν είναι, όσο κι αν αγαπά έναν τέτοιο άνθρωπο δεν θα μπορέσει ποτέ να τον βοηθήσει. Για τον αχάριστο δεν υπάρχει η έννοια του «μοιράζομαι» του «ευγνωμονώ» ή του «κατανοώ» αφού το μόνο που τον ικανοποιεί, είναι να παίρνει.
Γι’ αυτό και η επιλογή του να απομακρυνθούμε από τέτοιου είδους ανθρώπους είναι η μοναδική λύση. Η ψυχική ανικανότητα, η έλλειψη οποιασδήποτε μορφής ενσυναίσθησης που χαρακτηρίζει έναν αχάριστο είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό που μπορεί να αποδοθεί ποτέ σε ένα ανθρώπινο πλάσμα. Πραγματικά η αχαριστία θα έπρεπε να θεωρείται ποινικό αδίκημα και έτσι να διώκετε ποινικά. Όμως όχι, αντίθετα ανήκει στην πεποίθηση, ότι απλά υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, κι έτσι οι αχάριστοι ανενόχλητοι, καταστρέφουν όποιον ικανό να αγαπά και να προσφέρει, συναντούν στο πέρασμα τους. Άδειοι παραμένουν για πάντα, αφού είναι σαν ένα πιθάρι, που όσο και να το γεμίζεις δεν θα γεμίσει ποτέ, γιατί απλά δεν έχει πάτο.
Η απόλυτη ψυχική τους φτώχεια, το απόλυτο κενό το οποίο βιώνουν, πάρα το γεγονός ότι οι περισσότεροι έχουν οικογένειες ή ανήκουν σε ομάδες, δεν τους κάνει να αλλάξουν και κάποια στιγμή το τέρας της αχαριστίας, που είναι τόσο αχόρταγο, καταπίνει κι αυτούς τους ίδιους. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Αγίου Νεκταρίου… «Ο αχάριστος άνθρωπος έχει αναίσθητη ψυχή. Έχει και καρδιά που δεν συμπαθεί και που είναι άδεια από αγάπη. Η ευεργεσία που του κάνει κάποιος, γεννάει στην ψυχή του θλίψη, η θλίψη γεννάει ανία, η ανία μίσος και το μίσος έχθρα προς τον ευεργέτη…! Ο αχάριστος έχει διεστραμμένο μυαλό, γιατί πείθει τον εαυτόν του με παραλογισμούς, ότι δεν οφείλει καμμιά χάρη στον ευεργέτη του και καμμιά ευγνωμοσύνη. Μοιάζει με τρύπιο δοχείο, με το οποίο όσο και αν αντλεί τα καλά που του προσφέρονται, αυτά του ξαναφεύγουν στο κενό».
