» Δασκάλες σε Γαύδο, Έλος και Ανώπολη μιλούν για την εμπειρία τους στις σχολικές αίθουσες απομακρυσμένων περιοχών
Είναι οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν σε σχολεία ακριτικών ή δυσπρόσιτων περιοχών όπως η Γαύδος, το Έλος, η Ανώπολη.
Κάποιοι από αυτούς αφήσανε πίσω τον τόπο τους για να βρεθούν στην Κρήτη, κάποιοι διανύουν καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα για να βρίσκονται κοντά στο σχολείο και τους μαθητές τους ή είναι αποκομμένοι από τις πόλεις λόγω συνθηκών όπως στην ακριτική Γαύδο. Ωστόσο στους εκπαιδευτικούς αυτους δεν λείπει το περίσσιο μεράκι, η θέληση και κυρίως το όραμα καθώς για τους ίδιους όπως μας λένε, το να είσαι Δάσκαλος είναι λειτούργημα και προσφορά, ανεξαρτήτως συνθηκών….
Τις εμπειρίες τους αυτές, μοιράστηκαν με την εκπομπή OnLine στο podcast των “Χ.ν.”:
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΑΥΔΟΥ: Μάθημα με 2 μαθητές!
Κωνσταντίνα Πούλου, δασκάλα: «Είναι η πρώτη φορά που εργάζομαι σε ένα ακριτικό νησί, όπως η Γαύδος. Στο δημοτικό σχολείο Γαύδου φέτος φοιτούν 2 μαθητές στην έκτη τάξη. Έχουμε το ευτύχημα να λειτουργεί και νηπιαγωγείο στο οποίο φοιτούν δύο προνήπια. Έχω μόνο θετικές εντυπώσεις για το πώς είναι η καθημερινότητα εδώ, καθώς δεν έχω ξανα διδάξει σε αντίστοιχο ακριτικό νησί.
‘Ηρθα στην Γαύδο από την Στερεά Ελλάδα και συγκεκριμένα από την Λιβαδειά. Ήταν μια δική μου επιλογή να έρθω εδώ. Ήθελα να ζήσω αυτήν την εμπειρία ως εκπαιδευτικός, αν και έχω μια μακρόχρονη εμπειρία στην εκπαίδευση αφού εργαστεί σε πόλεις και σε χωριά, για περίπου 30 χρόνια. Ήθελα να δω την ζωή σε ένα ακριτικό νησί.
Όσον αφορά την διαμονή μου, χάριν στην δήμαρχο κα Λίλιαν Στεφανάκη που είναι εξαιρετική και αμέσως με αγκάλιασε, μένω σε ένα ξενώνα που έχει τα πάντα.
Η μετακίνηση φυσικά δεν είναι εύκολη αν θες να πας απέναντι π.χ στα Σφακιά για διάφορους λόγους, αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί αυθημερόν. Μπορείς νας πας Σαββατοκύριακο μόνο, αφού τις υπόλοιπες μέρες εργαζόμαστε, και να επιστρέψεις την επόμενη ημέρα. Αυτό δεν είναι εφικτό πάντα λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών που μπορούν να επικρατούν. Παρόλα αυτά έχω την αμέριστη βοήθεια της δημάρχου του ακριτικού νησιού. Το σχολείο είναι πλήρως εξοπλισμένο π.χ έχει πράγματα που δεν υπάρχουν σε σχολεία των πόλεων όπως υλικοτεχνική υποδομή, προτζέκτορες και πολύ καλή σύνδεση στο ίντερνετ. Φέτος το σχολείο μας έχει βαφτεί εξωτερικά και εσωτερικά, έχει διακοσμηθεί και ζωγραφιστεί εθελοντικά και είναι πολύ όμορφο.
Για μένα το μάθημα είναι μια ευχαρίστηση. Γιατί είναι δύο μαθητές με φοβερό σεβασμό στο δάσκαλο, είναι συνεργάσιμα, κάνουν με επιμέλεια τις εργασίες που τους βάζω για το σπίτι. Σίγουρα δεν έχουν τα ερεθίσματα που έχουν τα παιδιά της πόλης, δεν έχουν και τον ανταγωνισμό γιατί δεν υπάρχουν άλλα παιδιά στο σχολείο.
Από την άλλη έχουμε αμέριστο χρόνο και πιστεύω ότι με την βοήθεια του Θεού η σχολική χρονιά θα πάει πάρα πολύ καλά.
Πιστεύω ότι κάθε χρονιά ο δάσκαλος δίνει στα παιδιά αλλά και τα παιδιά δίνουν στο δάσκαλο. Ο δικός μου στόχος ως δασκάλα είναι να δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ στα παιδιά και να τα δω να γίνονται καλύτερα, από αυτό που είναι. Άλλωστε νομίζω ότι αυτός είναι και ο προορισμός του ανθρώπου, να γίνεται καλύτερος».
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΟΥΣ: «Εδώ, τα παιδιά, μας έχουν περισσότερο ανάγκη»
Κρυστάλλω Κουίδου, δασκάλα: «Ένα από τα πράγματα που είμαι περήφανη στη ζωή μου είναι που έγινα δασκάλα. Γνώριζα ότι η επιλογή μου αυτή εκτός από δυσκολίες θα έχει και αρκετές προκλήσεις. Μία από αυτές είναι σίγουρα η έμπνευση που μπορεί ένας παιδαγωγός να προσφέρει στα παιδιά του κάνοντας τα να τροποποιήσουν μια λανθάνουσα συμπεριφορά ώστε στο τέλος να έχουμε ως άθροισμα δύο χαμογελαστά πρόσωπα, αυτό της δασκάλας και αυτό του παιδιού.
Η δεύτερη πρόκληση είναι να αποτελείς μέρος μίας διδακτικής ομάδας ενός σχολείου απομακρυσμένου, δύσβατου και εν τέλει δυσπρόσιτου.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε για να βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο σχολείο καθημερινά είναι πολλές. Αρχικά κι εγώ όσο και οι συναδέλφισσές μου, αφήσαμε τον τόπο μας για να βρεθούμε στην Κρήτη. Είναι αναγκαίο να ξυπνάμε πολύ νωρίς το πρωί, να είμαστε ξεκούραστες, να διασχίζουμε μια πολύ δύσκολη διαδρομή από τα Χανιά περίπου επί μια ώρα, κάνοντας το σταυρό μας, μη γνωρίζοντας εάν θα φτάσουμε ή εάν θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας ασφαλείς.
Τα παιδιά τούτων των χωριών είναι μεγαλωμένα σε ένα ιδιαίτερο, απομακρυσμένο από την πόλη περιβάλλον με λιγότερα ερεθίσματα σε σχέση με άλλα παιδιά, λιγότερες εικόνες και προέρχονται κυρίως από αγροτικές οικογένειες.
Ήταν επιλογή μου να βρεθώ σε αυτό το σχολείο, γιατί πιστεύω πως στην συγκεκριμένη επιλογή εμπλέκεται ο ρόλος μου ως εκπαιδευτικός με την υπόστασή μου ως άνθρωπος. Και ως άνθρωπος θέλω να προσφέρω.
Οι 36 αυτές παιδικές ψυχές που διασχίζουν αντίστοιχα τον δικό τους δρόμο κάθε πρωί με το λεωφορείο για να φτάσουν στο σχολείο,νομίζω πως μας έχουν ανάγκη πολύ περισσότερο. Και περισσότερο από ποτέ. Πρέπει κι αυτά τα παιδιά κάποιος να τα διδάξει, να τα βοηθησει να δείξουν ό,τι καλό έχουν μέσα τους. Έτσι δεν είναι;
Δεν είναι η πρώτη φορά που εργάζομαι σε μικρό σχολείο, πάντα μου άρεσαν τα μικρά σχολεία. Είναι όμως η πρώτη φορά σε ένα δυσπρόσιτο σχολείο και με τόσο δύσκολη πρόσβαση. Θέλω προσωπικά να ευχαριστήσω όποιον βοήθησε ώστε το Έλος να χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Είναι η δική μας επιβεβαίωση αλλά και αναγνώριση καθημερινά από τρίτους ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι ούτε εύκολο ούτε και απλό. Όλα τα παιδιά φέρουν μια αυθεντικότητα, μια αγνότητα και έναν αυθορμητισμό, ωστόσο τα παιδιά ενός τέτοιου χωριού έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ενθουσιάζονται με τα πιο απλά πράγματα κι αυτό ενθουσιάζει κι ενθαρρύνει και εμάς.
Είμαι πολυ τυχερή γιατί η ομάδα μας αποτελείται από υπέροχες δασκάλες, το πιο σημαντικό για να μπορούμε να αποδώσουμε είναι να είμαστε αγαπημένες και να εμπνέουμε τη μία την άλλη. Είμαστε περήφανες που είμαστε εκεί για αυτές τις μικρές ψυχές παρά τις δυσκολίες που ίσως φέρει η νοοτροπία των μεγάλων. Είμαστε περήφανες που βρισκόμαστε κοντά στη φύση και προσπαθούμε να δώσουμε χαρά αλλά και το πιο γλυκό χαμόγελο στους μικρούς αλλά και στους μεγάλους. Είμαστε περήφανες που τελικά διαλέξαμε αυτό τον “δύσκολο” δρόμο με μόνο στόχο αυτόν της προσφοράς».
ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΑΝΩΠΟΛΗΣ ΣΦΑΚΙΩΝ: Σχέσεις ουσίας
Αργυρώ Μυλωνάκη, νηπιαγωγός: «Εδώ και 8-9 χρόνια μετακομίσαμε με την οικογένεια μου στην Ανώπολη από τα Χανιά- λόγω του ότι ο σύζυγος μου είναι από τα Σφακιά αλλά και για οικονομικούς λόγους. Ήρθαμε εδώ με αρκετές δυσκολίες που όμως καταφέραμε να ξεπεράσουμε.
Φέτος στο νηπιαγωγείο Ανώπολης φοιτούν 5 παιδιά. Εξαιτίας του μικρού αριθμού των παιδιών αναπτύσσονται στενές σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτικών και παιδιών, είτε πρόκειται για νηπιαγωγείο είτε πρόκειται για δημοτικό. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τις δυνατότητες και τις ανάγκες που έχει κάθε παιδί, οπότε έτσι μπορούμε να τα βοηθήσουμε πιο καλά, σε σύγκριση με νηπιαγωγεία της πόλης. Οπότε θεωρώ ότι οι εκπαιδευτικοί εδώ μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά πιο ουσιαστικά.
Το σχολείο από υλικοτεχνικής πλευράς θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ καλά εξοπλισμένο. Οι γονείς ενδιαφέρονται πάρα πολύ για να το εξοπλίσουνε οι ίδιοι. Και από πλευράς της Πολιτείας, δηλαδή από πλευράς του Δήμου υπάρχει ενδιαφέρον να εξοπλίσουν το σχολείο και πριν αρχίσει η σχολική χρονιά μας ζήτησαν από τον δήμο να τους δηλώσουμε τι ανάγκες έχουμε.
Οι δυσκολίες εντοπίζονται λόγω απόστασης όταν υπάρχει περίπτωση κάποιο παιδί να έχει ανάγκη από λογοθεραπεία ή εργοθεραπεία. Επίσης κάποιοι γονείς δυσκολεύονται να δεχτούν την Νομοθεσία και λένε: “ε, στην Ανώπολη είμαστε, δεν πειράζει” λένε. Είναι κάτι που με δυσκόλεψε πολύ και θα πρέπει να τηρούμε τις ισορροπίες μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων. Ειδικά σε μια μικρή κοινωνία, θα πρέπει οι γονείς να εμπιστεύονται τους εκπαιδευτικούς σε θέματα των παιδιών.
Κάτι πολύ σημαντικό είναι ότι εδώ τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να έρχονται πιο συχνά σε επαφή με την φύση, αφού το σχολείο είναι δίπλα στο δάσος, κάνουμε συχνά μικρούς περιπάτους, με την έγκριση της Δ/νσης Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κι αυτή η επαφή βοηθάει τα παιδιά που βρίσκονται στην νηπιακή ηλικία. Επίσης σε συνεργασία με όμορα νηπιαγωγεία προσπαθούμε να πηγαίνουμε τα παιδιά σε πολλές εκπαιδευτικές εκδηλώσεις – δράσεις είτε θεατρικές, είτε αφηγήσεις παραμυθιών, είτε επισκέψεις στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, παρά την απόσταση. Σκεφτόμαστε ότι αυτά δεν πρέπει να λείψουν από τα παιδιά, αν και δεν είναι εύκολο οικονομικά.Εύχομαι η σχολική χρονιά να είναι όμορφη όπως οι προηγούμενες, παρά τις καταστάσεις που ζούμε τώρα λόγω της πανδημίας και της καραντίνας που είχε επιφέρει. Εύχομαι το μάθημα να μπορεί να γίνεται δια ζώσης, γιατί η εκπαίδευση που γίνεται στο σχολείο δεν μπορεί να γίνει μέσα από τις τάξεις του WebEx. Ευχή μου είναι φέτος τα σχολεία να μην αναγκαστούν να κλείσουν, για κανένα λόγο, γιατί έτσι τα παιδιά χάνουν τις σχολικές χρονιές». Να σημειωθεί ότι στο Δημοτικό σχολείο Ανώπολης φοιτούν επίσης 15 παιδιά.
