Αναριζώνοντας για το Σπουργίτο Καντάνου που βρίσκεται προτού τον οικισμό του Μπαμπακάδο μια μέρα του Φλεβάρη πούμοιαζε πια πολύ καλοκαιρνή έψαχνα με αγωνία,να δώ μπάρεμου μιάν’ανθησμένη αμυγδαλιά.
Που μια φορά κι’έναν καιρό τέτοια εποχή ελουλούδιζε, ο τόπος μαγευτικά απο εκατοντάδες διάσπαρτες ανθισμένες αμυγδαλιές. Ήταν ένας τόπος παραδεισένιος το Σπουργίτο.Σ ε έκανε εκείνα τα χρόνια να πιστεύεις πως’ο Θεός όση ευλογία είχε τη χάριζε σε τούτονά το τόπο.
Έβρισκες αμύγδαλα για να φάς αρκετό καιρό μετά τη συγκομιδή. Ο πλούτος των’αγαθών που γεννούσε ήταν στο νού ζαράρι. Αθιούσανε και δένανε τα δεντρά και λουλουδίζανε με τα ελέη του Θεού ούλες τσι εποχές του χρόνου. Άθρωπος ποτές πεινασμένος κιαμιάν ‘εποχή δεν’έφευγε απού εκείνονά τον ευλογημένο τόπο που ήτονε λουσμένος,με καρπούς, με μυρωδιές και γεύσεις μεθυστικές.
Οι καρποί εφτάνανε για να χορτάσουν αθρώπους και ζώα πλουσιοπάροχα. Οι Σποργίτες, με τσι Πέρδικες, οι αετοί, με τσι κοράκους, τα κεραμιδί γεράκια και τ’αηδόνια, οι σπηνίτες κι’ένα σωρό άλλα πολύλογα πουλιά μαζί με τα προβατάκια και τσι κατσικούλες, σε ταξιδεύανε σε άλλους κόσμους, με τα τραγούδια τους και τη συντροφιά τους.
Τα ζώα ήτανε οι πρώτοι γευσιγνώστες των’αγαθών τσι κάθε εποχής. Είχε τα κεράσια με τα βερίκοκα και τα ντσανέρια την’άνοιξη.
Τα κηπηκά του καλοκαιριού ήταν πεντακάθαρα, χωρίς κλασοπαπαδιές, τετράνυχους με κατράνια και ένα σωρό άλλου είδους ασθένειες που υπάρχουν σήμερα. Που εστόλιζαν το Σπουργίτο με τα τραπέζια μας. Ήταν γεμάτος ο τόπος πηγές με κρυστάλλινα νερά που ξεδιψάζανε και ξεκούραζαν αυνθρώπους και ζώα. Οι διαφορες ποικιλίες με τα απίδια αρχίζανε να ορμάζουνε από το Μάη τα μαϊανά και οι αποδέλοιπες ορίμαζαν διαδοχικά μέχρι και τα Χριστούγεννα.
Το μεγάλο γλέντι με το πανηγύρι γινόταν το μήνα Αύγουστο που ήτανε έτοιμα τα αμυγδαλα για να μαζευτούν. Τα αμύγδαλα τότε ήταν,πίσω από το λάδι σαν εισόδημα όπως ελέγανε οι γονείς μας.
Ο Σπουργίτος ήταν γεμάτος με εκατοντάδες αμυγδαλιές που φύτρωναν μόνες τους άγριες και τις εμβολιάζανε μετά, οι τότε άνθρωποι.
Η ζωή που υπήρχε εκείνη την εποχή στο Σπουργίτο δε περιγράφεται. Όμως όλος αυτός ο πλούτος με τις εκατοντάδες… χιλιάδες αμυγδαλιές χωρίς υπερβολή, εξαφανίστηκε. Χωρίς ποτέ ένας από τους αρμόδιους να μας πεί μ’ ήντα λογιός πανδημία… χάθηκαν και δεν έμεινε ούτε μιά.Μόνο όσες αγριαμυγδαλιές τολμούν να φυτρώσουν είναι κι’αυτές, ασθενικές και κακορίζικες. Π’ όντέν ανθίζουνε μόνον μας θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία, για το πλούτο και την ομορφιά που χάθηκε. Περασμένες αναμνήσεις είναι και τα σταφύλια που κρεμόταν κι ελαχτινήζανε, ήταν πεντανόστιμα από τα κλίματα, στα ρυάκια, που τα είχαν φυτεμένα κοντά στσι πλατάνους για να αναριχηθούν. Εκατοντάδες πουλάκια πανηγυριζαν με μαγευτικές φωνές όταν ωρίμαζαν τα σταφυλια με τα σύκα που εστάζανε το μέλι ….Από τσι συκιές που ήταν διάσπαρτες σε όλη τη κορφή.
Που και από αυτές θαρώ πως δεν’έχει μείνει ούτε μιά.
Τα καρυδια με τα κάστανα και τσι οφταριές, τα μήλα και τα μούσμουλα εκλείνανε το κύκλο των’αγαθών της κάθε χρονιάς… Όμως με τη μάνα γή να ετοιμάζεται σιωπηλά και αθόρυβα για την Ανοιξη και για τον νέο κύκλο προσφοράς των ευλογημένων καρπών τσι κορφής του Σπουργίτου.
Κάθε Ανοιξη θωρώ να λουλουδίζουνε τα διάφορα χρώματα, οντέν η μαθιά μου περιπλανιέται από τσι Κούρτες, μέχρι το Σπαρτέ, τα Καβρόνερα, με το Σταυρό και το Πύργο, με το Μπαμπακάδο και παρηγορούμαι…
Τότε που ανθίζουνε οι άσθενικές αγριοαμυγδαλιές.με τσι Σπάρτους οι αγριοαχλαδιές, με τσ’ασπαλάρθους, οι αγκαραθιές, με τσι βάτους και τσ’ απομεινάρικες καστανιές με τ’ άλλα χαμολούλουδα. Στολίζονται με ομορφιές και μυρωδιές κόντρα και πεισματικά στην ερήμωση και την’αδιαφορία των καιρών… Παραχωρούν όμως και πρόθυμα τα στολισμένα κλαδιά ντονε με τσ’ αροδαμούς, στα ταξιδιάρικα, με ντόπια πουλιά για να χτίσουνε τσι φωλιές ντονε. Γιατί οι αετοί .με τα κεραμιδί γεράκια και τσι πέρδικες, εφύγανε σε άγνωστες πατρίδες… Οι δε κοράκοι από λιγιάς μείνανε κι ευτοί.
Στα αξέχαστα παιδικά μας χρόνια κι εμείς τα παιδιά, όσο και αν συμμετείχαμε σε όλες τις δουλειές της κάθε εποχής, εβρίσκαμε ευκαιρίες να παίξουμε με εκείνα, τα παιγνίδια που σιγά-σιγά ξεχνιούνται και αυτά στσ’ απεραντες ομορφιές του Σπουργίτου. Εκείνα τ’αλησμόνητα παιδικά μας χρόνια, μας φόρτωσαν με πολύτιμες αναμνήσεις, με εμπειρίες και προσόντα, με ελπίδες, με άμυνες και υπέροχες στιγμές που μας συνοδεύουν, μας στολίζουν και μας γεμίζουν τη ζωή τση μέρας μα και τση νύχτας…
