» Μια φοιτήτρια από τα Χανιά βοηθάει καθημερινά στα συσσίτια της Σπλάντζιας
«Δεν θεωρώ ότι είμαι εθελόντρια γιατί ο εθελοντισμός ξεκινάει εκεί που τελειώνει η κρατική μέριμνα. Θεωρώ ότι όλοι εδώ είμαστε αλληλέγγυοι» είναι τα λόγια της Μαρίας, μιας φοιτήτριας της Νομικής από τα Χανιά που λόγω της καραντίνας επέστρεψε στον τόπο καταγωγής της και στηρίζει και βοηθάει δομές αλληλεγγύης όπως τα “Συσσίτια της Σπλάντζιας”.
Είναι πάρα πολλοί οι νέοι φοιτητές στα Χανιά, που τις ημέρες της καραντίνας αλλά και σήμερα δημιούργησαν οι ίδιοι ή μπήκαν σε δομές αλληλεγγύης, δεν έμειναν παθητικοί και ανενεργοί αλλά προσπάθησαν να βοηθήσουν τους αδύναμους συνανθρώπους μας.
Η Μαρία βοηθάει στην ετοιμασία των μερίδων, στο σερβίρισμα τους, συνομιλεί με τους ανθρώπους που βρίσκονται καθημερινά έξω από το χώρο των συσσιτίων.
Οπως μας εξηγεί η κοπέλα σε ένα διάλειμμα της εργασίας της: «Επέλεξα να έλθω στα “Συσσίτια της Σπλάντζιας” γιατί ξέρω ότι δεν κάνουν καμία διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους. Ανεξάρτητα πολιτικά και θρησκευτικά πιστεύω, ανεξάρτητα από χρώμα και εθνικότητα ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρει εδώ ένα πιάτο φαγητό. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να μην γίνονται διακρίσεις. Επίσης βλέπω το ότι όλοι όσοι είναι στο Διοικητικό Συμβούλιο των συσσιτίων, όλοι οι άνθρωποι που έρχονται εδώ και βοηθούν δεν έχουν κανένα όφελος, ούτε ψήφους ζητάνε, ούτε εξαργυρώνουν την αλληλεγγύη τους».
Ρωτάμε την Μαρία για τις ιστορίες που έχει ακούσει από τους ωφελούμενους των συσσιτίων για τις συζητήσεις που έχει κάνει μαζί τους τον ενάμιση μήνα που βοηθάει στη δομή.
«Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες μου λένε ότι τους λείπουν οι δικοί τους άνθρωποι και η πατρίδα τους. Κανείς άνθρωπος δεν φεύγει από τον τόπο του αν δεν υπάρχει ανάγκη. Δεν πρέπει να είμαστε εχθρικοί απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους αλλά απέναντι σε αυτούς που δημιουργούν τις καταστάσεις τους αναγκάζουν να ξενιτευτούν.
Αλλος είναι πολιτικός πρόσφυγας και έφυγε κυνηγημένος, άλλος έχασε τη δουλειά του, άλλος βρέθηκε εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων.
Με όλους αυτούς τους ανθρώπους μας ενώνει η αλληλεγγύη. Στα συσσίτια έχω δει και πολλούς ντόπιους Χανιώτες και πολλούς Ελληνες. Είναι άνθρωποι που μπορεί να συναντήσουμε καθημερινά στην πόλη και όμως δεν ξέρουμε ότι δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα και έχουν ανάγκη ένα πιάτο φαγητό. Είναι υποχρέωση μας να είμαστε δίπλα τους», τονίζει η συνομιλήτριά μας.
