Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας

Πολλοί λένε πως φταίει η οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας, τότε που όλοι τρωγόμαστε με τις σάρκες μας, άλλοι υποστηρίζουν ότι η αιτία του κακού είναι ο κορονοϊός, ένας εφιάλτης που ήρθε από το πουθενά, έτσι ξαφνικά και είναι δύσκολο να απαλειφθεί τελείως! Εξήγηση, μπορεί να δοθεί μόνο από ειδικούς οι οποίοι θα αναλύσουν τα δεδομένα και θα μπορούν να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα για μια κοινωνία που βρίσκεται στα όριά της, για ανθρώπους που βγάζουν το βούρκο της ψυχής τους και το διοχετεύουν σε παιδιά. Τα παιδιά, θύματα αυτής της κοινωνίας, που δεν μπόρεσε να τα προστατέψει και έχει αυτή την ιερή αποστολή! Η ψυχή του δωδεκάχρονου και κάθε δωδεκάχρονου που βιάζεται και μάλιστα εκδίδεται δεν έχει πλέον ελπίδα να υπάρχει, δεν έχει χρώμα, δεν έχει χαμόγελα της εφηβείας! Μια μητέρα με οχτώ παιδιά, πάνω απ’ όλα κοιτάζει να επιβιώσει , χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς την αίσθηση του ωραίου της ζωής! Δεν μπορεί να προστατεύσει τα ανήλικά παιδιά , ο πατέρας είναι απών και η πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα! Έχουμε μάθει ως κοινωνία να εξορκίζουμε το κακό, να το διώχνουμε μακριά από εμάς, να ξεβοτανίζουμε το περβολάκι μας και τα ζιζάνια να τα πετάμε στην αυλή του γείτονα ! Επίσης, να κουτσομπολεύουμε κάθε κίνηση της γειτονιάς, κάθε άνθρωπο που μπαίνει και βγαίνει στις διπλανές πόρτες! Κλείνουμε παράθυρα και πόρτες σ’ αυτά που δεν θέλουμε να δούμε, κλείνουμε τα στόματα, όταν με παρρησία ακούμε τις φασαρίες που ξεφεύγουν από τα όρια! Κεκλεισμένων των θυρών, πραγματικά κανένας δεν γνωρίζει τι γίνεται πίσω από τις χοντρές κουρτίνες, τα διπλά τζάμια και τις πόρτες ασφαλείας! Η ενδοοικογενειακή βία, μπορεί να μην γίνεται φανερή, πολλές φορές, να μην υπάρχουν σημάδια ή να καλύπτονται και να μην φαίνονται από το θύμα του ξυλοδαρμού! Πόσο μάλλον δε, τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, τα οποία καμουφλάρονται και δεν αφήνουν ίχνη αναγνώρισης! Σ αυτό συμβάλλουν ο φόβος και οι απειλές από τα κτήνη. Παρ’ όλα, αυτά κάποια σημάδια, αν παρατηρήσει κάποιος καλά, φαίνονται, όπως πολύωρη χρήση του κινητού, ένοχη σιωπή, ατημελησία, ανορεξία, όχι καλή διάθεση, νεύρα, κλάμα για ψύλλου πήδημα, ξεσπάσματα κλπ Το χειρότερο απ’ όλα είναι ο ωμός εκβιασμός, δηλαδή, ο θύτης να επιβάλλει στο θύμα τα θέλω του και ταυτόχρονα του ζητά να μην βγάλει… κιχ! Το θύμα, έτσι εγκλωβίζεται μέσα σε μια φυλακή όπου μόνο υποφέρει και υπομένει! Οι λόγοι προφανείς, να μην γίνει ρεζίλι, να μην το μάθει η οικογένειά του, για να μην γίνει βούκινο στη γειτονιά, τι θα πει η κοινωνία γενικότερα… κλπ! Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να διαιωνίζεται για χρόνια και να μην μιλάει κανένας! Να γνωρίζουν, ίσως, πολλοί αλλά να μην λένε τίποτα, για μην «μπλέξουν»! Ο νταής ή ο βιαστής, ή όποιος ψυχανώμαλος, ωστόσο, ατάραχος και χωρίς ενοχές, βιάζει, χτυπάει σύζυγο ή τα παιδιά, αποφασίζει για τις ζωές των άλλων, κάνει το κέφι του, ξεσπάει το θυμό του και τα νεύρα του από τη δουλειά στην οικογένεια, φεύγει από το σπίτι, όποτε γουστάρει, να έρχεται όποτε του… καπνίσει! Αλλά και η σύζυγος , μπορεί να αμελεί την οικογένειά της, να ασκεί βία στα παιδιά και τον σύζυγο. Να κυριαρχεί στα καθημερινά δρώμενα του σπιτιού, να προκαλεί με τη στάση της κλπ. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι γνωστοί μας άνθρωποι, αυτούς που συναντάμε καθημερινά, ανταλλάσσουμε καμιά κουβέντα, λέμε τα νέα της γειτονιάς. Είναι οι άνθρωποι που όταν προκύψει κάποια ανάγκη, αυτούς θα φωνάξουμε… Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια καλή σχέση, μια σχέση εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης. Μετά από τέτοιου είδους ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα, εκ των υστέρων βγαίνουν στα μέσα πολλοί και ανοίγουν στόματα, του τύπου, κάτι είχα ακούσει, κάτι είχα δει, αλλά φοβόμουν να μιλήσω κ.ά. Ή εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους στον βιαστή και παιδεραστή, στον εγκληματία κλπ. Είναι τόσο μεγάλη η υποκρισία μετά από αυτά τα γεγονότα όταν, τέλος, εκφράζουν τα καλύτερα για το θύμα! Πόσο καλό παιδί ήταν, δεν πείραζε κανέναν, ξεχώριζε στη γειτονιά κλπ. Καμιά κρίση δεν είναι η αιτία, η αιτία είναι ο κακός μας εαυτός, εκείνος που εγκαταλείψαμε στο έλεος του Θεού και δεν του θέσαμε όρια, που δεν τον καλλιεργήσαμε, που δεν τον αγαπήσαμε όσο θα έπρεπε και απλά αφήσαμε το χρόνο να κυλά και να παίρνει στο πέρασμά του όλα τα συναισθήματά μας, αφήνοντας μόνη και άδεια την ψυχή, να λειτουργεί με πρωτόγονα και κτηνώδη ένστικτα!