Οι άνθρωποι της έπαρσης

«Πω- πω, σκόνη που σήκωσα!», είπε η μύγα που καθόταν στο πίσω μέρος του άρματος.
Αίσωπος

Πριν λίγες μέρες έγινα μάρτυρας ενός σοβαρού περιστατικού που προκάλεσε η έπαρση, η ματαιοδοξία και η αλαζονεία ενός ή δύο ανθρώπων. Όλα αυτά τα τρία χαρακτηριστικά συνήθως πάνε μαζί και αποτελούν ένα φονικό συνδυασμό που οδηγεί, όποιον τα έχει, σε μια μεγάλη και χωρίς επιστροφή κατρακύλα. Ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι όχι μόνο δεν συνειδητοποιούν ότι τα έχουν, αλλά προσπαθούν να πείσουν τον περίγυρο τους ότι δικαιούνται και μέσα από αυτά να αυτοπροσδιορίζονται. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης σε συνδυασμό με την απόλυτα μεγάλη ανάγκη της αυτοπροβολής δημιουργεί την έπαρση, η οποία τυφλώνει τον άνθρωπο και τυχόν ταλέντα και αξίες του χάνονται ή υποκύπτουν και θυσιάζονται στον βωμό της. Έτσι παρουσιάζονται οι επιφανειακές ιδέες, εκτελούνται οι επιφανειακοί ρόλοι, και στο τέλος η κοινωνία βρίθει από επιφανειακούς ανθρώπους που είναι πάνω από όλα αδύνατον να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους πέραν της έπαρσης τους και ζούν σε μια επιφάνεια που δεν έχει κανένα βάθος αλλά και κανένα υπόβαθρο. Αναγνωρίζοντας πάντα τα λάθη των άλλων, αλλά ποτέ τα δικά τους, οδηγούνται τελικά στην απόλυτη γελοιότητα που έτσι κι αλλιώς οδηγεί η κάθε προσποίηση.

Αρχίζοντας από τον εαυτό μας, πρέπει να καταλάβουμε, γιατί μπορούμε να είμαστε περήφανοι και γιατί αυτή η περηφάνεια μπορεί να αφορά τον διπλανό μας. Όχι δεν μπορεί.

Ο ρόλος που καλούμαστε να διαδραματίσουμε στην κοινωνία ως άνθρωποι μέλη αυτής δεν είναι ρόλος υπεροχής. Πάνω από όλα η υπεροχή είναι κάτι που ο τελευταίος που την αναγνωρίζει θα πρέπει να είμαστε εμείς. Εάν δικαιούμαστε εύσημα, μόνο από τους άλλους μπορούμε να τα πάρουμε. Εάν δικαιούμαστε επαίνους είναι γιατί κάτι κάναμε σωστά, όχι για τον εαυτό μας όμως, αλλά για το σύνολο. Η έπαρση, κατακρεουργεί το ταλέντο, μειώνει την αξία του έργου και καταλήγει στον αποκλεισμό. Αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουν όλοι τα κενά, τις ελλείψεις, τις μιμήσεις και το ψέμα που καλύπτεται από την επιφανειακή επίδειξη.

Έχει έρθει ο καιρός που αυτό το μοντέλο κοινωνίας θα αποσυρθεί, για να αντικατασταθεί από την ουσία, που είναι και αυτό που θα διαχωρίσει τον τωρινό κόσμο από εκείνον που έρχεται να τον αντικαταστήσει μέσα στα επόμενα χρόνια. Όσο είναι καιρός, λοιπόν, αναγνωρίστε ότι αυτή η ματαιόδοξη, αλαζονική στάση δεν θα σας οδηγήσει πουθενά ή μάλλον θα σας οδηγήσει στο πουθενά. Η αλλαγή του κόσμου μας εκεί συνίσταται. Η εποχή της έπαρσης φτάνει στο τέλος της. Προλάβετε να σώσετε ό,τι σώζεται και εκτιμήστε τα πραγματικά ταλέντα και χαρίσματα σας κι ας φαίνονται πιο ασήμαντα, κι ας τα βλέπετε μόνο εσείς. Δώστε χώρο στην εξέλιξη και καταλάβετε ότι όσο ζούμε μαθαίνουμε και μάλιστα από την αρχή. Αυτή είναι η πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου, κι αυτός είναι και ο λόγος που βρισκόμαστε σε αυτή τη γη.