Κύριε διευθυντά,
η νέα πραγματικότητα την οποία καθιέρωσε η COVID-19 τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει εξασθενήσει τον ελληνικό λαό τόσο οικονομικά όσο και πνευματικά υποχρεώνοντας ανθρώπους να ζουν κάτω από εξευτελιστικές συνθήκες τις οποίες κανένας δεν θα έπρεπε να βιώνει σήμερα. Όμως ακόμα και μετά από όλα αυτά επιβιώσαμε. Χάθηκαν γνωστοί αλλά και αγαπημένοι, όμως μετά από σκληρή μάχη η ανθρωπότητα κατάφερε να συνθέσει το φάρμακό της.
Έτσι οι εμβολιασμοί συνεχίζονται καθημερινά, και εθελοντικά ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα, σύμφωνα με δημοκρατική απόφαση, να επιλέξει αν θα εμβολιαστεί. Δυστυχώς όμως την απόφαση αυτή δεν την σέβονται ούτε οι θεσπιστές της. Έτσι με τα νέα μέτρα η κυβέρνηση ακόμα και κάτω από τόσο δύσκολους καιρούς στερεί σε μεγάλο μέρος το ανθρώπινο δικαίωμα της ψυχαγωγίας, της εργασίας και γενικότερα ένα μέρος της ελευθερίας των αρνητών των εμβολίου. Η απόφαση αυτή αποτελεί πλέον ένα μαζικό, σύγχρονο παράδειγμα κοινωνικού ρατσισμού κατά το οποίο παραβιάζεται και μια από της βασικές αρχές της έννοιας της δημοκρατίας, η ισότητα. Το γεγονός αυτό αμφισβητεί τον δημοκρατικό χαρακτήρα της προαναφερόμενης απόφασης, όπου ενώ η κυβέρνηση θα έπρεπε να προωθεί την ένωση των πολιτών για την αντιμετώπιση των δύσκολων καιρών, αυτή χωρίζει τον πληθυσμό σε δύο μεγάλες ομάδες και τον ωθεί στα πρόθυρα ενός «σιωπηλού εμφυλίου».
Όμως η ίδια η κυβέρνηση πασχίζει να βγάλει την χώρα από την δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται και να αποφύγει την επιδείνωση της. Το έργο αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και απαιτούνται να παρθούν σκληρές και δυσάρεστες αποφάσεις.
Όμως πρέπει να υπάρχει ένα όριο στις αποφάσεις αυτές και να μην καταργούνται οι αξίες που η ίδια η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να προστατεύσει. Έτσι ως πρώην μαθητής και μελλοντικός πολίτης ζητώ την αναθεώρηση των νέων αποφάσεων και να αναγνωριστεί η ανθρώπινη φύση μας καθώς και οι ανάγκες που αυτή συνεπάγεται.
Μιλτιάδης Παπαγεωργίου, 18 ετών
