Ο Αύγουστος μάς μαύρισε την καρδιά από τη μια μεριά που κάηκε η χώρα, αλλά είδαμε στην άλλη άκρη του κόσμου να πανηγυρίζει η ομάδα της Εθνικής Ελλάδος Πόλο για την πρόκρισή της στον τελικό της διοργάνωσης. Όλα τα παιδιά έγραψαν ιστορία με σεμνότητα, με ψυχραιμία και με λέξεις μελωδικές για τη νίκη τους.
Εφθασαν στον τελικό με τους Σέρβους παίρνοντας το αργυρό, αφού έχασαν με 13 – 10. Ήταν η πρώτη φορά στη διοργάνωση που οι Έλληνες δέχθηκαν διψήφιο αριθμό τερμάτων.
Να σημειωθεί ότι βρέθηκαν δύο φορές να ισοφαρίζουν τους αντιπάλους, τους Σέρβους με 7-7 και 10-10.
Η Εθνική πόλο είχε στο παρελθόν συμμετοχές στις Ολυμπιάδες χωρίς να πάρει μετάλλιο. Η πρώτη της φορά ήταν το 1920 στην Αμβέρσα που ηττήθηκε από τις ΗΠΑ 7-0. Το 1996 στην Ατλάντα αποκλείσθηκε απ’ την Ουγγαρία 12-8, το δε 2000 δεν προκρίθηκε, όπως και στην «Αθήνα 2004». Στο Τόκιο προχώρησε αήττητη, στον δε αγώνα με την Ουγγαρία επεκράτησε με 9-6, όπου αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ ο 25χρονος Στ. Αργυρόπουλος, Μαλεμιανός, το γένος Κανακάκη, που πέτυχε 4 τέρματα και ίσως να ‘ναι ο καλύτερος ως τώρα αγώνας της καριέρας του.
Στο ξεκίνημα και στο τελείωμα του αγώνα, οι Σέρβοι αποδείχθηκαν αξιολογότεροι. Οι δικοί μας έδειξαν να μην πιστεύουν ότι μπορούσαν να φθάσουν παραπάνω και τούτο φάνηκε απ’ την απέλπιδα προσπάθειά τους να προηγηθούν έστω και μια φορά μετά τη διπλή ισοφάριση.
Όλα τα παιδιά εμφορούνται από τα ίδια αισθήματα, όπως ο αρχηγός τους Γιάννης Φουντούλης, που απάντησε στις ερωτήσεις της αποστολής της κρατικής τηλεόρασης εκπλήττοντας! Έκανε σύγκριση σε δύο συναισθήματα της χαράς και της λύπης. Στην πρώτη, που τους οδήγησε σε κατάσταση έντασης για το αποτέλεσμα και στη δεύτερη για όσα συμβαίνουν στη χώρα. Είπε: «Στην πατρίδα μας κινδυνεύουν ζωές, καταστρέφονται περιουσίες και δεν νομίζω ότι μια νίκη μπορεί ν’ απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων».
Έκλεισε την “απολογία” του με μια απείρου σεμνότητας φράση: «Ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για τη χαρά που δείχνουμε… πανηγυρίζουμε όσο είναι δυνατό και με σεβασμό. Το μυαλό μας είναι στους ανθρώπους που περνούν δύσκολα αυτές τις ώρες».
Το ανέβασμα στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για το αγωνιστικό ήθος, το “ελεύθερον εύψυχον”. Οι Ολυμπιάδες μέσω της οικουμενικότητος προσφέρουν στους “Αθανάτους” το όραμα να διαπιστώσουν ότι οι παραστάσεις τους είναι η μοναδική αλήθεια χωρίς παραπλανητικά φτιασιδώματα. Ο Ολυμπισμός θα ‘πρεπε να ‘χει κάποιου άλλου είδους εμφανή μορφή και όχι με πρόσχημα τον αθλητισμό να γίνεται επιχειρηματικό πανηγύρι!
