Είναι γνωστό ότι η Δημοκρατία μας στηρίζεται στους τρεις πυλώνες της εξουσίας.
Τη νομοθετική εξουσία που ασκείται από τη Βουλή.
Την εκτελεστική εξουσία που ασκείται από την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Τη δικαστική εξουσία που ασκείται από τη Δικαιοσύνη και οι αποφάσεις της εκτελούνται στο όνομα του Λαού. Το θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού. Είναι ένα δημοκρατικό σύνταγμα, αφού μάλιστα η τήρηση του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Αυτά αναφέρονται στο Σύνταγμα της Χώρας.
Πολλές φορές γίνεται αναφορά στους λεγόμενους αρμούς της εξουσίας. Άλλοι ισχυρίζονται ότι αποτελούν άβατο της εξουσίας. Άλλοι ισχυρίζονται ότι αποτελούν άβατο και δεν πρέπει να πειραχτούν και άλλοι ότι θα πρέπει να παραμεριστούν, για να αναπνεύσει η Δημοκρατία. Όταν οι αρμοί της εξουσίας υπάρχουν για τη συνεργασία και τη σύνδεση μεταξύ των τριών εξουσιών, τότε αποτελούν μια αναγκαιότητα. Αρκεί πάλι να υπάρχει σεβασμός της μίας εξουσίας με την άλλη. Να μην επεμβαίνει π.χ. η εκτελεστική εξουσία στην ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας.
Όταν όμως υπάρχουν αρμοί για να συνδέουν τα οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα με τις εξουσίες, τότε πρέπει να εκλείψουν. Άλλο είναι η συνεργασία των τριών εξουσιών για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας και άλλο είναι η ύπαρξη αρμών για να συνδέουν την εξουσία με τα συμφέροντα. Στη δεύτερη περίπτωση το Σύνταγμα της χώρας παραβιάζεται και καθίσταται ανενεργό, γιατί η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας παραμερίζεται. Η ύπαρξη τέτοιων αρμών φράζει την είσοδο στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων και την ομαλή πορεία της Δημοκρατίας. Πίσω από τη βιτρίνα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας λειτουργεί ένα υπερκράτος που στο παρελθόν δεν δίσταζε να βασανίζει, να δολοφονεί (δολοφονία Λαμπράκη), να δολοπλοκεί. Η διαδρομή της ιστορίας μας εμφανίζει το ελληνικό κατεστημένο αδίστακτο και αδυσώπητο στα σχέδια της στρατηγικής του, που ήταν η αδιαφιλονίκητη κατοχή των αρμών της εξουσίας, για να προωθεί τα συμφέροντα του.
Επιθυμεί να υπάρχουν λαβές για να κρατιέται στην εξουσία και να κατευθύνει ακόμη και τους όρους της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Θέλει να υπάρχουν σύνδεσμοι με την εξουσία, για να εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα του. Όμως τα οργανικά στοιχεία αυτού του κατεστημένου νοθεύουν τη λαϊκή βούληση και καθιστούν τη Δημοκρατία ανάπηρη. Ένα ανεπίσημο ισχυρό παρακράτος λειτουργεί κρυπτόμενο πίσω από το επίσημο κράτος.
Ένα υπερκράτος κινείται στα πλαίσια ενός άγραφου «υπερσυντάγματος». Η ύπαρξη του καθιστά τη Δημοκρατία καχεκτική. Δεν έχει τις δυνάμεις να ζητήσει υπευθυνότητα από τον Λαό της, γιατί η ύπαρξη ενός τέτοιου παρακράτους τον θέτει υπό την κηδεμονία του!
Ο Λαός τότε γίνεται καχύποπτος και αδιάφορος. Πιστεύει ότι οι αποφάσεις των εξουσιών έχουν παρθεί είτε στους προθάλαμους των τραπεζών, είτε στα γραφεία των μεγάλων επιχειρήσεων, είτε σε θαλαμηγούς, είτε στα tenis- club!
Αυτός ο σφετερισμός της εξουσίας διά μέσου των αρμών της με τα συμφέροντα φαλκιδεύει τη λαϊκή κυριαρχία και παρεμβαίνει στη μοίρα του Λαού. Και όταν παρεμποδίζεται η θέληση του Λαού, τότε το Σύνταγμα παραβιάζεται. Τότε η κοινωνική δομή κυριαρχείται και διαμορφώνεται από τους λίγους κατέχοντες, από την οικονομική ολιγαρχία, απ’ αυτούς που έχουν ισχυρούς δεσμούς με τους φορείς της εξουσίας. Ο στόχος όλων αυτών είναι η αύξηση του πλούτου τους σε βάρος του συνόλου.
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελούν τα τεράστια κέρδη των πέντε εταιρειών παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και των πετρελαϊκών εταιρειών, παρά την ύπαρξη μεγάλης οικονομικής κρίσης. Όταν το εισόδημα των Ελλήνων δεν επαρκεί για να πληρωθούν οι λογαριασμοί του ρεύματος ή για να βάλουν καύσιμα να πάνε στη δουλειά τους, αυτές οι εταιρείες θησαυρίζουν. Τα κέρδη τους φέτος είναι πάνω από 110% !!
Η Ελλάδα, λοιπόν, πρέπει να μπει στην τροχιά της απεμπόλησης των συνδέσμων της εξουσίας με τα οικονομικά συμφέροντα, και που δυστυχώς οι θιασώτες του νεοκαπιταλισμού ορθώνουν πολλά εμπόδια. Όσο υπάρχουν αυτοί οι αρμοί της εξουσίας, όχι μόνο το Σύνταγμα θα παραβιάζεται, αλλά και θα επαυξάνεται η πτωχοποίηση του Λαού μας. Οι λίγοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί πτωχότεροι!
Οι κυβερνήσεις θα είναι όμηροι αυτών των ισχυρών συμφερόντων. Θα παίρνουν οι πολιτικές δυνάμεις την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. Η εξουσία θα είναι περιχαρακωμένη απ’ αυτούς που ελέγχουν τους αρμούς της και η θέληση του Λαού μας θα είναι περιθωριοποιημένη.
Το ανεπίσημο υπερκράτος θα ‘ναι ο κυρίαρχος του πολιτικού συστήματος και οι δυνάμεις του θα επικαλούνται τον… πολιτικό ρεαλισμό και θα «ειρωνεύονται» όσους αποδίδουν σημασία στις κοινωνικές εκρήξεις.
Θα συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο σ’ αυτές τις κοινωνικές εκρήξεις, γιατί πιστεύουν ότι την τελευταία λέξη προσφέρουν οι μηχανορράφοι των ολιγαρχικών κέντρων εξουσίας. Πιστεύουν ότι ο Λαός θα κουραστεί να εκφράζει την οργή του και το γλέντι των προνομιούχων θα συνεχίζεται, αφού γνωρίζουν ότι κρατούν τα κρικέλια της εξουσίας!
Είναι γεγονός ότι η πολιτική είναι στενά δεμένη με την κοινωνική δομή. Μια προοδευτική πολιτική μπορεί να ανακόψει τις παρακμιακές καταστάσεις, όταν όμως στην κοινωνία υπάρχουν αναγεννητικές δυνάμεις. Όταν η κοινωνία κυριαρχείται από αδιαφορία στην παρακμή, από εθισμό στη διαφθορά και συνοδεύεται από το σύνδρομο της φοβίας, τότε δεν μπορεί να υπάρξει προαγωγή της Δημοκρατίας.
Οι αρμοί της εξουσίας με το παρακράτος θα παραμένουν, για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Προδικτατορικά τους αρμούς της εξουσίας ήλεγχαν τα ανάκτορα, οι ξένοι, η οικονομική ολιγαρχία, οι παραστρατιωτικές οργανώσεις. Η επιλογή των υπουργών Δημοσίας Τάξης και Εθνικής Άμυνας ήταν αποκλειστικό δικαίωμα του παλατιού, συνεπικουρούμενο από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου πρωθυπουργός με 53% δεν μπορούσε να αναλάβει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, και όταν επέμενε για να μην παραβιάσει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, ανετράπη!
Τον ανέτρεψε ένα σύστημα συνδεδεμένο με τους αρμούς του παλατιού, των ξένων, του στρατού, της Βουλής, της κυβέρνησης του! Και έτσι οδηγήθηκε η χώρα στη μεγαλύτερη πολιτική ανωμαλία της μεταπολεμικής περιόδου. Αν ο Γ. Παπανδρέου ήλεγχε τους αρμούς της εξουσίας, δεν θα ανατρεπόταν. Δυστυχώς, πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. Δεν μπορούσε να ορίσει τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν μπορούσε να αλλάξει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας. Η τάση του για ανεξάρτητη πολιτική, η άρνηση του να δεχθεί τη βίαιη ανατροπή του Μακαρίου, το όχι στον πρόεδρο Τζόνσον για τη διχοτόμηση της Κύπρου, η προσπάθεια του να απαλλάξει την ΚΥΠ από τον εναγκαλισμό της CIA, η αδυναμία του να θέσει τις ένοπλες δυνάμεις υπό τον νόμιμο έλεγχο της νόμιμης πολιτικής εξουσίας, συσπείρωσαν ένα ολόκληρο παρακρατικό σύστημα εναντίον του. Όμως αυτό το σύστημα αποτελούσε ένα υπερκράτος, γιατί κατείχε τους αρμούς της εξουσία. Γιατί λοιπόν δυσφορούν και δυσανασχετούν ή ακόμα και διαμαρτύρονται όταν διακηρύσσεται ότι αυτοί οι αρμοί πρέπει να εκλείψουν;
Αν τότε δεν υπήρχαν, δεν θα είχαμε στρατιωτική δικτατορία. Δεν θα είχαμε κυπριακή συμφορά. Η ύπαρξη αυτών των συνδέσμων δεν αφήνει να λειτουργήσουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα οι τρεις εξουσίες.
Σήμερα στη χώρα μας οι αρμοί της εξουσίας με το παρακράτος ή υπερκράτος, δεν είναι όμοιοι μ’ αυτούς της προδικτατορικής περιόδου. Η Δημοκρατία έχει απαλλαγεί από τις δυνάμεις εκείνες που αποτελούσαν τροχοπέδη για τη λειτουργία της (παλάτι, στρατός).
Στη θέση τους όμως υπάρχουν οι αρμοί που συνδέουν την εξουσία με τη διαπλοκή, τα μέσα προπαγάνδας, τα οικονομικά συμφέροντα. Αυτά είναι ενσωματωμένα στην οικονομική ολιγαρχία! Τα τελευταία ηχηρά προβλήματα του πολιτικού συστήματος βεβαιώνουν την κρίση που υπάρχει. Υπάρχουν προβλήματα στη δικαστική εξουσία. Έχει τραυματιστεί, γιατί είχε κλειδωμένο τον φάκελο του τεράστιου σκανδάλου της SIEMENS, μέχρι να παραγραφούν τα κακουργήματα. Η SIEMENS χρηματοδοτούσε παράνομα τα κόμματα εξουσίας στη χώρα μας.
Στη Γαλλία το κόμμα του Σαρκοζί χρηματίστηκε από τον Καντάφι. Ο Σαρκοζί βρέθηκε στη φυλακή και το κόμμα του διαλύθηκε!
Στην Ελλάδα παράνομο σκάνδαλο μπαίνει στο αρχείο! Μόνο πρυτανείο δεν ανοίγουμε για να σιτίζονται δωρεάν όλοι αυτοί! Έχει τραυματιστεί βαρύτατα όμως και το κύρος της εκτελεστικής εξουσίας, αφού δύο στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού παραιτήθηκαν, πιστοποιώντας την απαράδεκτη παρακολούθηση ενός αρχηγού πολιτικού κόμματος. Και όμως, όχι μόνο ο Λαός μας δεν έμαθε γιατί παρακολουθείτο ο αρχηγός ενός κόμματος που σε λίγους μήνες θα ζητήσει την ψήφο του, αλλά η υπόθεση αυτή φαίνεται ότι παίρνει τον δρόμο της αρχειοθέτησης!
Δεν μπορεί λοιπόν να λειτουργήσει καμιά εξουσία με διαφάνεια, όταν υπάρχουν σύνδεσμοι μεταξύ αυτής και των συμφερόντων! Πολιτικών ή οικονομικών. Ευτυχώς όμως που η Δημοκρατία μας αντέχει ακόμη και μπορεί να απορροφήσει τους κραδασμούς που προέρχονται από νοσηρά φαινόμενα.
Πρώτος λοιπόν όρος κάθε εθνικής ή κοινωνικής απελευθέρωσης είναι να γίνει ο Λαός κυρίαρχος, όπως ακριβώς επιτάσσει το Σύνταγμα της χώρας. Υπάρχει εμπόδιο για την οικονομική και δημοκρατική ανέλιξη της χώρας, όταν δια μέσου των αρμών της εξουσίας κυριαρχούν τα συμφέροντα. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει ανεμπόδιστα, όταν το πολιτικό σύστημα είναι όμηρος αυτών των συμφερόντων.
Τότε θα θυμόμαστε την αντίδραση του Κ. Καραμανλή
«Ποιος κυβερνά τον τόπο;»
Τότε θα θυμόμαστε την αντίδραση του Γ. Παπανδρέου
«Ποιος κυβερνά την Ελλάδα; Ο Λαός ή ο βασιλεύς;».
*Ο Βασίλης Πεντάρης
είναι π. Βουλευτής Χανίων
