[..] Διότι το σκοτάδι θα προτιμάται από το φως και ο θάνατος θα κρίνεται ωφελιμότερος από την ζωή· κανείς δεν θα κοιτάζει ψηλά τον ουρανό· ο ευσεβής θα θεωρείται τρελός και ο ασεβής σοφός, ο εμπαθής γενναίος και ο κακός θα θεωρείται ενάρετος. Διότι η ψυχή και όλα γύρω από αυτήν, με βάση τα οποία γεννήθηκε αθάνατη είτε τα οποία ακολουθώντας επιτυγχάνει την αθανασία, όπως σας εξήγησα, όχι μόνο θα θεωρούνται γελοία, αλλά και ματαιότητα.
Ερμής Τρισμέγιστος
Ζώντας στο βούρκο της αναλγησίας, της αμαρτίας, της ψευτιάς, της υποκρισίας, της ελαφρότητας και τελικά της επιθυμίας, μόνο για την ύλη χαιρόμαστε τη ζωή μας. Ακόμα και εάν δεν ανήκουμε σε αυτήν την παραπάνω κατηγορία ανθρώπων, συνεχίζουμε να ζούμε, κρίνοντας και καταδικάζοντας αυτούς τους άλλους που λειτουργούν σαν τέρατα, κι όχι ως άνθρωποι με ψυχή και λογική. Και εάν έχουμε τη δύναμη να κατανοήσουμε το περιβάλλον μας, εάν τελικά μπορέσουμε να διακρίνουμε αυτή την νοσηρή κατάσταση, απομακρυνόμαστε από όλους αυτούς και κλεινόμαστε στον εαυτό μας, και λειτουργούμε μηχανικά, και ψάχνουμε για «ανθρώπους» και έτσι αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε κάτω από συνθήκες ζούγκλας. Έτσι η ζωή σιγά σιγά αποκτά μια άλλη δυναμική, η οποία σε βάζει σε ένα περιθώριο που ούτε επιλογή σου είναι, αλλά ούτε και μπορείς να αντέξεις την πίεση μιας καθημερινότητας που σκοτώνει. Όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα υπάρχει ανισορροπία, αδικία, συμφεροντολογία και αυτό καλούμαστε να το συμπεριλάβουμε στην κανονικότητα της ζωής μας. Όλα αυτά τα πολύ σαθρά στοιχεία της κοινωνίας μας, καλούμαστε να τα θεωρήσουμε φυσιολογική ζωή. Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να συμφωνούνε με όλες τις νέες τάσεις, διότι υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να θεωρηθούμε οπισθοδρομικοί. Είμαστε υποχρεωμένοι να ονομάζουμε το άδικο δίκαιο και το σκοτάδι φως. Δεν μας επιτρέπεται να κρίνουμε ούτε την επιστήμη, αλλά ούτε και την είδηση που πουλιέται γύρω μας. Αφού η κρίση και η επιλογή σε ένα κόσμο που αποφασίζει μόνο με κριτήριο την αξία σε ευρώ, είναι απαγορευμένη. Και όλα αυτά μέσα σε ένα κόσμο που η ανθρώπινη ζωή έπαψε να έχει οποιαδήποτε αξία και οποιαδήποτε σημασία, ενώ το γεγονός του θανάτου αποτελεί καθημερινή είδηση προς πώληση. Το παιχνίδι αυτό στο οποίο μας έχουν βάλει να παίζουμε δεν έχει νικητές, έχει μόνο ηττημένους.
Και ξαφνικά αναρωτιόμαστε, γιατί κυκλοφορούν ανάμεσά μας τόσοι άρρωστοι και ψυχοπαθείς, γιατί οι άνθρωποι ρέπουν προς το κακό, που βαδίζουμε γενικότερα.. Όχι μόνον για τα εγκλήματα, αφού συνέβαιναν πάντα, αλλά για τη συλλογική πορεία της ανθρωπότητας σε νοσηρά μονοπάτια, που χαράζουν ένα δυσοίωνο και δυστοπικό μέλλον. Η παραδοχή του λάθους είναι πλέον υποχρεωτική και η διόρθωση επιβεβλημένη. Οι ηθελημένες πράξεις μας θα καταλογιστούν στον καθένα μας ξεχωριστά, ακριβώς όπως τις έπραξε. Είναι πια η ώρα όλη αυτή η κακία, η αταξία, η διαφθορά των πάντων να ξεπλυθεί πάνω από το «ανθρώπινο» είδος. Είναι τώρα η ώρα, ο καθένας από εμάς, να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του και των πράξεων του. Δεν μπορεί πια να αμφισβητηθεί ότι αυτοί που παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα είναι εξίσου υπεύθυνοι με εκείνους που πράττουν το κακό.
