Επειδή στα Χανιά ζούμε… σε προφητικούς καιρούς, επισημαίνω ότι εκτός από τις προβλέψεις για το μέλλον της πόλης και της τοπικής, πολιτικής ζωής, υπάρχουν και οι πιθανολογήσεις για το παρελθόν.
Κάποιοι τελευταία επιστρέφουν πεισματικά στις πιθανολογήσεις του παρελθόντος, ρωτώντας συχνά στα Χανιά «τι θα είχε συμβεί αν…». Αυτό το κάνουν, διότι τους διέψευσε το παρόν των τοπικών αρμοδίων.
Έτσι, από τις αυτοπαρηγορητικές εικοτολογίες των τοπικών Αρχόντων περάσαμε στο τρίτο στάδιο των πολιτικών πιθανολογήσεων μιας νέας πολιτικής Άλγεβρας που ξεκινά στα Χανιά. Αυτές οι αναδρομικές αναγνώσεις θεμελιώνονται από τη δική τους βαριεστημάρα, της απόγνωσης, την ένδεια σχεδίου για την πόλη και τη δική μας σιγουριά ότι τα ίδια λάθη δεν μπορούν να επαναληφθούν.
Θα τους πρότεινα -επειδή δεν οσμίζονται τη συγκυρία- να κοιτάξουν λίγο τα προβλήματα της ακοής και της όρασής τους. Νομίζω ότι έχουν χάσει σημαντικό κομμάτι της αυτοκυριαρχίας τους, γι’ αυτό εναγωνίως ψάχνουν να φτιάξουν ατζέντα.
Τα γεγονότα, όμως, στα Χανιά είναι ξεροκέφαλα. Αλήθεια έχετε κανένα νέο για τους Ιταλικούς στρατώνες; Έχετε δα τόση υπερανάπτυξη που ούτε καν περνάτε απ’ έξω; Από άλλο δρόμο πάτε;
Ή μήπως οι ατυχήσαντες μπορούν να μας κάνουν μια υποτυπώδη ενημέρωση για το στρατόπεδο Μαρκοπούλου;
Διακρίνω μια τοπική πολιτική, βαλκανικού αισθήματος. Έχω άδικο;
