Τέλη δεκαετίας 1970 η εφηβεία είχε ξεκινήσει και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν.
Κλασική ειρωνική ατάκα, η οποία στο τέλος συνοδευόταν από μια ζάρπα ή σφαλιάρα στο σβέρκο ανάλογα το κέφι ήταν η φράση «Α! ρε Μπαραμπάκο Παντελή!». Πέρασαν 40 χρόνια για να μάθει η νεολαία εκείνης της εποχής ότι ο Παντελής Μπαραμπάκος ήταν υπαρκτό πρόσωπο, όπως και ο αδελφός του, ο Μιχάλης. Μαζί με αυτούς και αρκετοί άλλοι «γνωστοί-άγνωστοι», όπως ο Κονταλέκος, ο Κοντογιάννης, η Κουτσάβλω, ο Μάραθας, ο Μαμαλούκος, ο Ταξής, ο Τωτής, η Αμπλά, ο γνωστός Σαλής, κ.ά.
Είκοσι είναι οι γραφικοί τύποι, οι οποίοι περιγράφονται στο βιβλίο του αξέχαστου δημοσιογράφου των “Χανιώτικων νέων” “Μίγρη” (Mιχάλης Γρηγοράκης), “Χανιώτικες φυσιογνωμίες”. Μορφές ανθρώπων απλοϊκών, φτωχών, αγράμματων, ενίοτε με νοητική υστέρηση και σωματικά ελαττώματα, όπως οι δυο αχονδροπλασικοί νάνοι, Κονταλέκος και Κοντογιάννης. Όλοι αυτοί έζησαν στις φτωχικές συνοικίες της πόλης, το στέκι τους ήταν γύρω από την Αγορά, μόνιμη παρέα το μικρό μεροκάματο και οι αφραγκίες, ενώ συχνά η μοναδική παρηγοριά πολλών από αυτούς για τη μίζερη ζωή τους ήταν το κρασί. Ο Μιχάλης Γρηγοράκης συναναστράφηκε με αυτούς τους ανθρώπους, έφαγε, ήπιε, γέλασε και μάλωσε μαζί τους, συμμετέχοντας στις ζωές τους. Μπήκε στον δικό τους κόσμο και τους είδε ως ίσους προς ίσο. Πότε με περιέργεια πότε με συμπόνια, όπως αναφέρει ο ίδιος, απέκτησε μια βιωματική σχέση με τους “μοσκοκούζουλους”, την οποία μεταφέρει με άφθαστη μαεστρία στο βιβλίο του “Χανιώτικες φυσιογνωμίες”. Δημοσιογράφος του “Παρατηρητή” (αργότερα των “Χανιώτικων νέων”) έκανε ρεπορτάζ σε όλη την πόλη τόσο στους δρόμους όσο και στα “πεζοδρόμια” στα Χανιά των δεκαετιών 1950, 1960 και 1970. Με τον τρόπο αυτό γνώρισε τόσο τους αστούς όσο και τους λαϊκούς ανθρώπους, καθώς και τους ανθρώπους του υποκόσμου και του περιθωρίου.
Το γέλιο και η συγκίνηση συνοδοιπορούν με την τέρψη της αφήγησης, ενώ μένουν χαραγμένες στη μνήμη αμίμητες ατάκες, όπως: το «νον τούριστ, Μπαραμπάκ» (η απάντηση του Μπαραμπακο-Μιχάλη σε ρακένδυτο αλητοτουρίστα της εποχής, ο οποίος είδε εμφανισιακές ομοιότητες με τον γενειοφόρο, μεθυσμένο Μπαραμπακο – Μιχάλη και τον ρώτησε «Τουρίστ, Τουρίστ;» για να εισπράξει την προαναφερόμενη απάντηση) ή ο «κατουροκαθαριστής» (καθάριζε τις τουαλέτες του δήμου) αδελφός του Μπαραμπακο- Μιχάλη, ο Μπαραμπακο-Παντελής, ο οποίος μια φορά στο πλαίσιο μιας καλοστημένης φάρσας αφέθηκε να ψαρεύει μοναχός στα Λαζαρέτα. Ευτυχώς ένα καΐκι πέρασε από κει και ακούγοντας τις κραυγές του: «Εδώ Παντελής Μπαραμπάκος, ναυαγός στα Λαζαρέτααααα!», τον λυπήθηκε και τον μάζεψε. Επίσης, ο καλόκαρδος Σαλής και η καλοσυνάτη Αμπλά προκαλούν συγκίνηση, ενώ οι άλλοι πρωταγωνιστές πότε διασκεδάζουν και πότε προβληματίζουν τον αναγνώστη, φανερώνοντας ανθρώπινα πάθη, αδυναμίες χαρακτήρων και πολύ πόνο. Συμπρωταγωνιστές οι «καλοθελητές» συμπολίτες τους που συχνά τους πείραζαν για να γελάσουν.
Εν κατακλείδι, θα λέγαμε ότι ο συγγραφέας με τρόπο γλαφυρό, ύφος λιτό και γλώσσα απλή γεμάτη εκφράσεις της αργκό δίνει μια εικόνα της περιθωριακής ζωής των Χανίων στα δύσκολα μετακατοχικά χρόνια. Αυτός ήταν ο μοναδικός “Μίγρης”, ο οποίος ταυτίστηκε με τα Χανιά και τα “Χανιώτικα νέα”. Δεκατρία χρόνια μετά την εκδημία του το έργο του παραμένει διαχρονικό, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για τους νεώτερους, ξαναζωντανεύοντας ταυτόχρονα τις αναμνήσεις των παλαιότερων.
Στο 71ο επεισόδιο, αποχαιρετάμε (μέχρι νεωτέρας) την καραντίνα και ποδηλατούμε, ορειβατούμε, κωπηλατούμε 210 χλμ για τον «Συνάνθρωπο» με τον Γιώργο Κλεινάκη
