“«Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα».
Άλμπερτ Αινστάϊν”
Τι είναι μεγάλο και τί είναι μικρό; Τί είναι σημαντικό και τί ασήμαντο; Κοιτάξτε γύρω σας, πάρτε μια θέση σε ό τι συμβαίνει, πείτε τη γνώμη σας, επαινέσετε το καλό, αλλά πολεμήστε το κακό γιατί όσο μικρό κι αν είναι, είναι κακό. Προσπαθήστε να διορθώσετε, να βοηθήσετε, να γίνετε κομμάτι αυτού που έτσι κι αλλιώς είστε, δηλαδή του κόσμου. Μέσα στην κοινωνία και στο περιβάλλον που ζούμε, κινούμαστε, εργαζόμαστε και θεωρούμε δικό μας, θα πρέπει να μας αφορούν όλα. Όλα εκείνα που διαδραματίζονται γύρω μας, κοντά μας ή μακριά μας πρέπει να είναι και δικό μας πρόβλημα. Είμαστε μέρος μιας ολότητας και αντιμετωπίζοντας έτσι τη ζωή μας, προσπαθώντας να βρούμε λύση στα προβλήματα του διπλανού μας, αγωνιώντας και κατανοώντας τις ανησυχίες του, υποστηρίζοντας τον, είναι σα να βοηθάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Η απομόνωση, η αδιαφορία, η έλλειψη συμπάθειας και ουσιαστικής συμπαράστασης στους ανθρώπους γύρω μας, είναι ελλείψεις δικές μας. Επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους άλλους για ό τι συμβαίνει γύρω μας, είναι σα να αποκόπτουμε τον εαυτό μας από το κοινωνικό σύνολο, σα να λέμε ότι είμαστε μέρος του μόνο όταν εξυπηρετεί το συμφέρον μας και όταν δεν μας δυσκολεύει. Έτσι για όλα τα καλά είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και σύμφωνοι, ενώ για όλα τα κακώς κείμενα είναι υπεύθυνοι όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Και έτσι προχωρούμε στη ζωή και έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και με τις πράξεις μας τους δείχνουμε να είναι απόντες σε όλα τα μικρά και τα μεγάλα που διαδραματίζονται γύρω τους και όταν χρειαστεί να κατηγορούν τον διπλανό τους για όλα τα άσχημα αυτού του κόσμου. Η ατομική μας ευθύνη είναι τοποθετημένη σε μια άκρη και ίσως δεν την ακουμπήσουμε ποτέ στη ζωή μας. Η πολιτική όταν δεν μας εξυπηρετεί δε μας αφορά. Η ασχήμια, η αθλιότητα, η πείνα, τα ναρκωτικά, τα όπλα, η παιδεραστία, η ανηθικότητα, όλα αυτά εάν δεν κτυπήσουν τη δική μας πόρτα δεν μας ενδιαφέρουν. Όμως, η σιγουριά της ασφάλειας, η ψευδαίσθηση της ησυχίας, η ικανοποίηση του ότι δε συνέβη σε εμάς, δεν είναι παρά μια στοχευμένη κακοποίηση της ανθρώπινης φύσης μας. Αποφεύγουμε τις δυσάρεστες καταστάσεις για να τις διευθετήσουν ή να τις υποστούν οι άλλοι. Αποφεύγουμε να πάρουμε μέρος και θέση στα προβλήματα και απαιτούμε να λυθούν από τους άλλους, κατηγορώντας και αναθεματίζοντας τα πάντα και τους πάντες εκτός από τον εαυτό μας. Αποφεύγουμε τις ευθύνες μας και δεν ξέρουμε ότι έτσι δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις συνέπειες των. Κανέναν δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε γιατί έκανε λίγα, πολλά ή τίποτε, σε κανέναν δεν μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη αυτών που δε γίνονται η γίνονται λάθος αλλά πολύ περισσότερο στον εαυτό μας. Η ευθύνη και η ανάληψη της, η αγάπη για την ευθύνη μόνο μπορεί να σώσει τον κόσμο, γιατί δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο για αυτό που κάνουμε αλλά περισσότερο για αυτό που δεν κάνουμε. Μέσα σε όλη την αισχρότητα και την κατάντια του κόσμου, δεν είμαστε οι αθώοι εμείς, όσο κι αν ποτέ δε θα διαπράτταμε τέτοια αισχρά εγκλήματα. Η σιωπή μας όμως μας καθιστά πιο υπεύθυνους ακόμα και από τους δράστες. Οπότε μην επαναπαύεστε κρίνοντας, αλλά θορυβηθείτε για όλα αυτά που γίνονται γύρω σας και τα γνωρίζετε ή έστω έχετε υποψία και απλά «δεν ασχολείστε, αλλά κοιτάτε τη δουλειά σας». Το έγκλημα που λέγεται, αδιαφορία και συγκάλυψη, είναι μεγάλο και ασυγχώρητο.
