Οι γιορτινές ηµέρες, όπως το Πάσχα, πάντα έχουν δύο όψεις. Από τη µια, η χαρά της εξόρµησης στην ύπαιθρο, της προετοιµασίας για το πασχαλινό τραπέζι, το αντάµωµα για µια µεγάλη χαρά.
Από την άλλη, οι άνθρωποι που δεν περιµένουν κάποιον στο τραπέζι τους, απλά αναζητούν τον τρόπο να το γεµίσουν µε τα στοιχειώδη. Όχι για να περάσουν καλά, αλλά απλά για να… περάσουν.
Στην αθέατη αυτή, συνήθως, όψη του Πάσχα, έρχονται να παρέµβουν οι άνθρωποι της προσφοράς και της αλληλεγγύης. Τα παζάρια, τα χειροποίητα δώρα και οι κατασκευές που συναντάµε αυτές τις ηµέρες σε πολλά µαγαζιά, αποτέλεσµα της κοινωνικής δράσης φορέων, συλλόγων και µεµονωµένων ανθρώπων του τόπου µας.
Αντί για λόγια, πράξεις· που περιµένουν τη δική µας ανταπόκριση. Να αντιληφθούµε την αξία των µικρών, αυτονόητων για πολλούς πραγµάτων, τη χαρά που µπορούµε να δώσουµε σε ένα παιδί χωρίς νονούς, σε µια µονογονεϊκή οικογένεια, σε όσους δοκιµάζονται.
Μπροστά στη µεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, ας έχουµε τον νου µας και σε αυτούς για τους οποίους ο “Γολγοθάς” είναι καθηµερινότητα.
Άλλωστε κάπου ανάµεσα σε αυτές τις δύο όψεις του Πάσχα, βρίσκεται το πραγµατικό νόηµα των ηµερών.
