«Πρέπει να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις τους ανθρώπους, αλλιώς η ζωή γίνεται ανυπόφορη».
Άντον Τσέχωφ
Η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε εδώ για να μεγαλώσουμε. Σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Όταν σταματά η ανάπτυξη, αισθανόμαστε αυτόματα ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί χωρίς ανάπτυξη δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε το σκοπό της ψυχής μας. Οι σχέσεις στην σημερινή εποχή, έχουν την τάση περισσότερο να καταπνίγουν παρά να βελτιώνουν την ανάπτυξη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίον οι σχέσεις αποτυγχάνουν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Θέλουμε οι συνεργάτες μας να ενεργούν με συγκεκριμένο τρόπο, οι φίλοι μας να είναι σαν κι εμάς, καταπιέζουμε τους εαυτούς μας για να ευχαριστήσουμε τους άλλους νομίζοντας ότι έτσι θα γίνουμε πιο αποδεκτοί, με αποτέλεσμα σύντομα να αισθανόμαστε μικροί, καταπιεσμένοι και αδιάφοροι. Έτσι φτιάχνουμε γύρω μας κλουβιά, και το μόνο που σκεφτόμαστε μετά, είναι πως θα δραπετεύσουμε από αυτά τα κλουβιά. Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι μόνοι μας μπήκαμε μέσα σε αυτά και τώρα είμαστε παγιδευμένοι.
Όλοι έχουμε πληγές του παρελθόντος, κι αυτές οι πληγές θα πυροδοτηθούν κάποια στιγμή σίγουρα, μέσα στις σχέσεις μας. Με άλλα λόγια, περιμένουμε να νοιώσουμε εγκαταλελειμμένοι, παγιδευμένοι, παραμελημένοι και γενικότερα όλα τα άθλια συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν, όταν συνδεόμαστε στενά με τους άλλους ανθρώπους. Οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο σχέσεις πρέπει να είναι μόνο καλές, κι όταν έρχονται κακά συναισθήματα κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Όμως όλα αυτά τα κακά συναισθήματα τα προκαλούν τις περισσότερες φορές οι ιδέες μας, οι πεποιθήσεις μας, και τα ελλαττωματικά μας βιώματα. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη όλων αυτών και γνωρίζοντας ότι στις σχέσεις, όλα τα συναισθήματα είναι ευπρόσδεκτα, και καμιά εσωτερική δίκη δεν θα πρέπει να καταδικάζεται, βοηθάμε τον εαυτό μας και τους άλλους να καταλάβουν. Σε όλες τις σχέσεις μας πρέπει να υπάρχει χώρος για να εκφράσεις οτιδήποτε, διαφορετικά η αποτυχία είναι από την αρχή δεδομένη.
Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να πλάθουμε και να αλλάζουμε τους εαυτούς μας, ανάλογα με τη διάθεση που έχει αυτός που είναι απέναντι μας, για να του αρέσουμε, και να μην σταματήσει να μας αγαπά, και έτσι έχουμε χάσει κάθε αυθεντικότητα και μαζί και κάθε ελπίδα να έχουμε υγιείς και καλές σχέσεις τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους ανθρώπους. Χωρίς απόλυτη ειλικρίνεια δεν μπορεί να υπάρξει σχέση, αυτή είναι η μόνη επιλογή μας. Να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο δίνοντας χώρο και δείχνοντας τον τρόπο και σε αυτόν που είναι απέναντι μας για να κάνει το ίδιο. Οι σχέσεις μας είναι ο χώρος για να εξασκήσουμε την αγάπη. Μέσα από αυτές μαθαίνουμε πόσο σπουδαίο και απόλυτο είναι το συναίσθημα αυτό και μέσα από αυτές μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
