Οι δύσπιστοι

Kύριε διευθυντά,
καθημερινά συναντούμε δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων:

Αυτούς που εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και αυτούς που δεν το εμπιστεύονται.

Αυτοί που δεν το εμπιστεύονται μπορεί να είναι αριστεροί, δεξιοί ή και τίποτε από τα δύο, συνήθως δεν προτείνουν κάποιο συγκεκριμένο εναλλακτικό πολιτικό μοντέλο, στην ουσία τους συνδέει όλους η συνεχής γκρίνια, μια γενική, ανέξοδη και ισοπεδωτική κριτική, που λέει πως όλα θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν αλλιώς αν οι πολιτικοί ήταν άλλοι, όχι κάποιοι συγκεκριμένοι, αλλά κάποιοι αόριστοι, ικανοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι της φαντασίας τους.

Για τους πραγματικούς πολιτικούς πιστεύουν πως: Ο πολιτικός κάνει πολιτική κυρίως για το προσωπικό του συμφέρον, το συμφέρον του κόμματος, άλλα συμφέροντα. Όχι όμως για το συμφέρον της χώρας. Ο πολιτικός είναι πάνω απ’ όλα ιδιοτελής.

Ο δύσπιστος απέναντι στους πολιτικούς παραβλέπει πως ο μέσος πολιτικός στην φύση του ως άνθρωπος δεν διαφέρει από τον κάθε μέσο πολίτη, και ο μέσος πολίτης συνήθως δεν θέλει να βλάπτει τους συνανθρώπους του για να εξυπηρετεί προσωπικά του συμφέροντα.
Τον πολιτικό, εκτός από την ηθική που περιορίζει την ιδιοτέλεια του κάθε ανθρώπου, τον περιορίζουν επίσης:

Οι νόμοι: Πολιτική γίνεται με βάση το σύνταγμα και τους ισχύοντες νόμους.

Η δικαιοσύνη: Όταν ένας πολιτικός βλάψει με εγκληματικά ιδιοτελείς αποφάσεις ή πράξεις την χώρα ή πολίτες, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την δικαιοσύνη.

Η κρίση των ψηφοφόρων: Αν η πολιτική που ασκείται δεν είναι προς συμφέρον της χώρας και των πολιτών, οι πολίτες τιμωρούν στις εκλογές.

Οι συνάδελφοι πολιτικοί: Ο καθένας πολιτικός που πάει να πράξει με προσωπική ιδιοτέλεια είναι υπόλογος στους συνάδελφους, αυτοί πρέπει να συμφωνούν μαζί του, πρέπει δηλαδή να οργανωθεί σπείρα για να γίνει το κακό.

Η γενική πραγματικότητα: Αν γίνεται πολιτική που βλάπτει ολοκληρωτικά την χώρα και τους πολίτες, πολύ γρήγορα τα πάντα καταρρέουν και το πολιτικό σύστημα καταρρέει επίσης, μαζί με τους πολιτικούς του.

Η πολιτική απάτη απέναντι στη χώρα και τον λαό είναι λοιπόν δύσκολη, περίπλοκη και γεμάτη ρίσκα, επίσης δεν είναι θεμιτή από τους περισσότερους πολιτικούς.

Αν οι πολιτικοί και τα κόμματα στη δημοκρατία δεν λειτουργούσαν με βασικό συμφέρον την χώρα και τον λαό, η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θα είχε επικρατήσει ως το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που το επιλέγουν οι άνθρωποι παντού στον κόσμο, όταν έχουν ελεύθερη επιλογή.

Ασφαλώς υπάρχει και ιδιοτέλεια στην πολιτική, ακόμα και σε βαθμό εγκλήματος, αλλά αυτό δεν είναι η ουσία της πολιτικής σε δημοκρατίες, όπως δεν είναι η ιδιοτέλεια και το έγκλημα η ουσία της ζωής εκτός πολιτικής.

Γιώργος Κιαγιάς