Κύριε διευθυντά,
θέλω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας, να σμίξω κι εγώ τη φωνή μου με τις χιλιάδες άλλες φωνές και να διαμαρτυρηθώ για τη μη αποζημίωση των ελαιοπαραγωγών από τον ΕΛΓΑ, όσον αφορά την ολοκληρωτική καταστροφή, σε ορισμένες περιοχές της Κρήτης, του ελαιοκάρπου που υπέστη από το δάκο.
Δεν γνωρίζω αν έχει ληφθεί κάποια σοβαρή απόφαση από τις αρμόδιες αρχές για την οικονομική ενίσχυσή τους, για την καταστροφή που υπέστησαν από τον αιώνιο κι αδυσώπητο εχθρό τους τον δάκο, τη φετινή χρονιά. Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι, ναι, είμαι ένας μικρός ελαιοπαραγωγός και η αλήθεια είναι ότι δεν ζω από τα χρήματα που εισπράττω από το ελαιόλαδο που παράγω κάθε χρόνο. Γνωρίζω όμως ότι, πάρα πολλοί μικροπαραγωγοί ελαιολάδου ζουν τις οικογένειές τους και επιβιώνουν, σπουδάζουν και παντρεύουν παιδιά μη έχοντας άλλη οικονομική πηγή εκτός από την πώληση του ελαιολάδου που παράγουν.
Τώρα, αν έχουν ληφθεί κάποιες αποφάσεις, ζητώ συγγνώμη από τις αρμόδιες αρχές. Εδώ πρέπει να τονίσω -εξάλλου αποδεικνύεται περίτρανα χρόνο με το χρόνο- ότι ο δάκος καταφέρνει ως γονιός και υπερπηδάει τις παγίδες που του στήνει ο άνθρωπος και εξασφαλίζει την διαιώνιση του είδους του. Μήτε τα φυτοφάρμακα μπορούν να τον εξοντώσουν ή τουλάχιστον να μειώσουν την καταστροφή που φέρνει κάθε χρόνο στον ελαιόκαρπο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν γνωρίζουμε φαίνεται την μέθοδο της άμυνάς του και βγαίνει πάντα νικητής, κερδίζοντας τον πόλεμο που του κηρύττει ο άνθρωπος. Ας ψάξουμε επιτέλους να βρούμε το αδύνατο σημείο του ώστε να τον νικήσουμε, δίνοντας στους ελαιοπαραγωγούς μας τη χαρά της νίκης, βγάζοντάς τους συγχρόνως από το οικονομικό αδιέξοδο που χρονιά με τη χρονιά τους ταλανίζει όλο και περισσότερο, ανελέητα.
Τελειώνοντας τη σημερινή μου επιστολή, θέλω να υπενθυμίσω στους εκάστοτε κυβερνώντες ότι πριν από πολλά χρόνια, αλλά και σήμερα ακόμα λόγω της οικονομικής αδιεξόδου, τα χωριά μας ρήμαξαν, παίρνοντας τα νιάτα μας, άλλα το δρόμο της ξενιτιάς κι άλλα τον δρόμο για τις μεγάλες πολιτείες της χώρας μας, αφήνοντας χέρσο τον τόπο μας. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν λύσεις ώστε να κρατήσουμε τα νιάτα μας στον τόπο τους και κλείνω την επιστολή μου με τα λόγια που μου είπε ένας φίλος μου αγρότης σε κάποιο χωριό της επαρχίας Κισσάμου. Τον ρώτησα πριν λίγες μέρες αν κοντεύει να τελειώσει την συγκομιδή του ελαιοκάρπου και μου απάντησε κουνώντας περίλυπα το κεφάλι του: «Τις παράτησα κ. Δημήτρη τις ελιές. Με την καταστροφή που υπέστησαν από τον δάκο και με την οξύτητα του λαδιού και με τις εξευτελιστικές τιμές του, δεν με συμφέρει να τις μαζέψω». Εδώ κλείνω την παρούσα, ευελπιστώντας ότι θα τύχει τη δέουσα ανταπόκριση.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
