Οι µέρες που φεύγουν…

Η προηγούµενη εβδοµάδα ολοκληρώθηκε µε την άνετη όσο και αναµενόµενη επιβεβαίωση της κυβέρνησης σε µία κοινοβουλευτική αναµέτρηση που δεν µας έκανε σοφότερους.
Και πώς θα µπορούσε να συµβεί αυτό, αφού οι µέρες κύλησαν µέσα στις υστεροβουλίες και στους καιροσκοπισµούς;
Ποτέ από το 1974 µέχρι σήµερα, καµία κυβέρνηση δεν έχει πέσει από µία πρόταση δυσπιστίας.
Τότε γιατί την έκαναν;
Ίσως για τα “επιφαινόµενα της αντιπαράθεσης” και σίγουρα για να βουλιάξουν τη χώρα στην τοξικότητα εν όψει της κρίσιµης αναµέτρησης των Ευρωεκλογών.
Θυµάµαι ότι παλαιότερα οι Ευρωεκλογές ήταν µια υπόθεση λίγο “σορολόπ”.
«Μπορεί να πάµε να ψηφίσουµε, µπορεί και όχι, µπορεί να καταγγείλλουµε την κυβέρνηση, µπορεί και όχι».
Τον Ιούνιο όµως (πάντα σύµφωνα µε τις τελευταίες εξελίξεις) κρίνεται η πολιτική σταθερότητα στη χώρα.
Γι’ αυτό το κοντέρ µηδενίστηκε και η µάχη των εκλογών ξεκινά από την αρχή.
Η αίσθηση µου είναι ότι την προηγούµενη εβδοµάδα αποτυπώθηκε κραυγαλέα η ανισορροπία του πολιτικού µας συστήµατος.
Έχουµε µία κυβέρνηση που δεν αισθάνεται ελεγχόµενη και µία αντιπολίτευση που δεν µπορεί να ελέγξει, γιατί ασχολείται µε sms στα κινητά τηλέφωνα.
Όπως οι µαθητές του Γυµνασίου…
Υπάρχουν και τα πολιτικά µεγέθη που φάνηκαν την προηγούµενη εβδοµάδα στη Βουλή.
Οι περισσότεροι πολίτες απλά σταυροκοπιούνταν και λέγανε: «Μα καλά, αυτοί θέλουν να µας κυβερνήσουν;»
Μια απλή ανάγνωση των οµιλιών των πολιτικών αρχηγών θα σας πείσει γι’ αυτό.