Μια φορά τον χρόνο, το μεσονύχτι της 6ης Οκτωβρίου, στο φαράγγι των ασκητών, το φαράγγι του Αγίου όπως ονοματίσανε οι πιστοί το φαράγγι βόρεια του Γουβερνέτου, στ’ ασκητικά βουνά του Ακρωτηρίου, η περιοχή πλημμυρίζει από ένα απόκοσμο άρωμα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις από πούθε προέρχεται.
Κείνη την ώρα, ίσως, σχίζονται τα ουράνια και αρχίζουν να κατεβαίνουν Άγιοι Ερημίτες που αιώνες πριν πέρασαν τη ζωή τους με νηστεία, προσευχή και άσκηση στα σπηλιάρια αυτού του τόπου.
Συναθροίζονται έξω από το σπήλαιο του Οσίου Ιωάννη, που τους αναμένει στην είσοδο, και όλοι μαζί κατηφορίζουν ως το λαξευμένο, στον βράχο, εκκλησάκι του Καθολικού, όπου αρχίζει μια Αγγελική λειτουργία, μια απόκοσμη ψαλμωδία. Την ίδια ώρα που οι πιστοί τελούν τη γήινη λειτουργία τους στον ίδιο τόπο.
Πριν τα ξημερώματα, όταν οι υμνωδίες τελειώσουν, περνούν την ανηφοριά για τις κορφές των Ασκητικών βουνών. Εκεί σταματούν για λίγο και με το άυλο βλέμμα τους αγκαλιάζουν όλο τ’ Ακρωτήρι.
Μελαγχολούν γιατί οι άνθρωποι λησμόνησαν τ’ αγιασμένα λιθάρια του Καθολικού, μα και άλλα, και τα άφησαν να καταρρέουν. Λυπούνται γιατί οι άνθρωποι ξέχασαν την αγάπη και στέλιωσαν σε τούτο τον τόπο εργαλεία μίσους και ολέθρου. Γιατί, μέσα στον αρρωστημένο ευδαιμονισμό τους, καταστρέφουν την ομορφιά της δημιουργίας. Μα σαν Άγιοι δίδουν συγχώρεση σε όλους, ευλογούν τον τόπο και τους ανθρώπους του και χάνονται προς τα εκεί όπου βασιλεύει η άφθαρτη ομορφιά και η αιώνια ειρήνη.
Τοις εν Κρήτη ευχέτης και του Κόσμου υπέρμαχος και ηγιασμένος εφάνης, Θεηγόρε πατήρ ημών Ιωάννη· νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών θεραπεύεις τους νοσούντας και πάντας τους πιστώς προσκαλουμένους σε· δόξα τω αναδείξαντί σε ιερόν, δόξα τω σε αγιάσαντι, δόξα τω εν τοις πέρασι του Κόσμου, προστάτην θερμόν αναδείξαντι.
(Από το βιβλίο του Αντώνη Πλυμάκη: «Στα βήματα του Οσίου Ιωάννη του Ερημίτη»).
