Οι ευάλωτοι και τα παιδιά

Προσοχή στους παππούδες και τις γιαγιάδες, έλεγαν οι ενήλικoι στα παιδιά τους, όταν είχαν οικονομικά προβλήματα και δεν τα βγαζαν πέρα στην εποχή των μνημονίων. Οι ηλικιωμένοι διαδραμάτιζαν καθοριστικό ρόλο με τις συντάξεις τους για την αντιμετώπιση βασικών αναγκών του οικογενειακού προϋπολογισμού. Συνέβαλλαν με τη δική τους συμπεριφορά στον νέο τρόπο ζωής, που μας επέβαλλαν οι θεσμοί. Προσοχή λένε και τώρα, αλλά χωρίς να τους πλησιάζουν.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες με αγάπη και στοργική τρυφερότητα για τα εγγόνια τους περίμεναν έξω από τα σχολεία στο τέλος των μαθημάτων, να τα παραλάβουν κουβαλώντας και τις παραφορτωμένες με βιβλία τσάντες, να τα πάνε σπίτι. Ολοκλήρωναν την ευχαρίστησή τους, όταν τα οδηγούσαν στις παιδικές χαρές κι έπαιζαν μαζί και τ’ απογεύματα ή τις Κυριακές και σκόλες.
Ομως αυτός ο επιδημικός αόρατος εχθρός της φύσης που δρα, χωρίς να τον αντιλαμβάνεται κανείς, μπήκε ανάμεσα σ’ αυτή την ενδοοικογενεική σχέση και χώρισε παππούδες και γιαγιάδες απ’ τα εγγόνια. Η πολιτεία το αποφάσισε με στόχο τη διαφύλαξη της υγείας, όχι μόνο των παιδιών, αλλά και των ηλικιωμένων που είναι περισσότερο ευάλωτοι σ’ αυτή την πανδημία. Από την πλευρά της ζωής ο φόβος χρησιμεύει, γιατί σε προφυλάσσει απ’ την τάση, που έχουν οι μεγαλύτεροι, να υποτιμούν τους κινδύνους. Και ενώ οι μεγάλοι συνειδητοποίησαν τι τελικά είναι η μοναξιά, τα παιδιά στερήθηκαν τη χαρά της μεγάλης γιορτής της Χριστιανοσύνης, να μαζευτούν όλοι οι συγγενείς γύρω απ’ το γιορταστικό τραπέζι. Δεν ένοιωσαν τα παιδιά το συναίσθημα της αγκαλιάς. Στερήθηκαν τα πασχαλινά δώρα, που περίμεναν με λαχτάρα.
Είμαστε αντιμέτωποι με πρωτόγνωρη κρίση, την προέλαση της οποίας έπρεπε να περιμένουμε και η οποία αποκάλυψε τα κενά των αδυναμιών του συστήματος υγείας σε πολλές χώρες. Για μας ήταν η συνέχεια της οικονομικής κρίσης μετά από ολιγόμηνη ανάπαυλα, που μας άφησαν οι πληγές της. Ο σύγχρονος κόσμος δεν είχε συνηθίσει ν’ αντιμετωπίζει φόβους τέτοιας κλίμακας πανδημιών. Ετσι οι ηγεσίες επέβαλλαν στους πολίτες τους να υποστούν δύσκολες καταστάσεις, απ’ τις οποίες θα απαλλαγούν σταδιακά.
Οι ευάλωτες ομάδες, που ζουν την καραντίνα, θα μείνουν τελευταία να “ελευθερωθούν” και με προϋποθέσεις. Οι στερήσεις τους είναι διαβαθμισμένες και θα εξαρτηθεί η άρση των περιοριστικών μέτρων από την εξέλιξη της κατάστασης, ανάλογα με τις καμπύλες των στατιστικών μελετών, που κάνουν οι υγιεινολόγοι.
Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του κ. Τσιόδρα για τους ηλικιωμένους γονείς για «τις μανάδες μας και τους πατεράδες, που δεν μπορούμε να υπάρχουμε, ούτε να ‘χουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς». “Αυτοί” είναι εκείνοι, που γέννησαν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές οι οποίοι αμείνονται εναντίον του θανάτου, προφυλάσσοντες εαυτούς και αλλήλους.
Ερχονται αντιμέτωποι με τον ιό. Είναι οι “ΟΥκάδες” της ιατρικής που πολεμούν τον θάνατο εκ του σύνεγγυς με όπλα τις μάσκες και τα γάντια. Είναι κι αυτοί άνθρωποι που έχουν ανατρέψει το απόφθεγμα των Ρωμαίων “Homo Homini Lupus”. “Ανθρωπος για τον άνθρωπο λύκος”. Ομιλούν μαζί του για το αγαθό της ζωής και νοιώθουν αγαλίαση, όταν τον νικούν!