Το ρολόι, ο μετρονόμος και το χρονόμετρο
Με την ανάπτυξη των διαφορετικών κοινοτήτων η ανάγκη για συγχρονισμό και για ένα αντικειμενικό χρόνο έγινε προτεραιότητα.
Ο τοπικός και υποκειμενικός χρόνος αντικαταστάθηκε από έναν κοινό συγχρονισμό που ένωσε όλο και περισσότερα μεγαλύτερες κοινωνίες . Σχεδόν όλος ο πλανήτης ακολουθεί πια τη διεθνή μονάδα μέτρησης του χρόνου, τον ίδιο παλμό: τo δευτερόλεπτο .
Παλιά ο συγχρονισμός των τρένων ήταν σοβαρό πρόβλημα. Επειδή τα ρολόγια ήταν ρυθμισμένα με το καμπαναριό της κάθε πόλης, τα τρένα συσσώρευαν μεγάλες καθυστερήσεις μεταξύ τους. Αυτό το πρόβλημα ενέπνευσε τους στοχασμούς του Αϊνστάιν περί της σχετικότητας του χρόνου, ενώ σήμερα είμαστε όλοι συγχρονισμένοι μεταξύ μας σαν μία ορχήστρα. Υπάρχει ένας παλμός, ένας μετρονόμος , που καθοδήγει όλη την κοινωνία.
8:15 το πρωί στα σχολεία μίας ολόκληρης χώρας ξεκινάνε τα μαθήματα. Μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει συλλογικά από τις 7:00 στα σπίτια μας; Μια ώρα και ένα τέταρτο πριν επιδρά ήδη ένας παλμός που μας συγχρονίζει. Ο κοινός χρόνος εισβάλλει στον ιδιωτικό χώρο της οικογένειας και αντικαταστεί τον ιδιωτικό χρόνο. Διαβρώθηκε μεν ένα κομμάτι της ιδιωτικής μας ζωής, ανήκουμε δε σε μία ευρύτερη κοινωνία και δεν είμαστε μόνοι μας, εντασσόμαστε και συνεργαζόμαστε συνεχώς με τους άλλους. Οπότε δεν υπάρχει μία μάζα που μπορώ να αγνοήσω, συνέχεια ανήκω σε μία υποδιαίρεσή της. Όταν ψωνίζω μόνος μου ανήκω στη μάζα των καταναλωτών, οδηγώντας ανήκω στη μάζα των οδηγών: κάνω-δεν κάνω, ανήκω, όπως μας έδειξε ο νομπελίστας Ελίας Κανέτι (1).
Και η πόλη γύρω από το εργοστάσιο επηρεάζεται από τα τεχνικά κριτήρια. Τα κτήρια πρέπει να χωρέσουν τον μέγιστο αριθμό κατοίκων, οι δρόμοι πρέπει να επιτρέπουν όσο καλύτερα γίνεται τις πιο γρήγορες διασυνδέσεις, τα μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να είναι στην ώρα τους και να είναι τέλεια συγχρονισμένα. Το σχεδίασμα των μεταφορών πρέπει να επιτρέπει στον μέγιστο αριθμό ατόμων και αγαθών να μετακινηθούν στον ελάχιστο χρόνο. Αυτός είναι ο πυρήνας της εποχής της τεχνικής “ο μέγιστος αριθμός στον ελάχιστο χρόνο” .
Σήμερα δεν είναι πιά το ρολόι που μετράει τον χρόνο, ο μετρητής είναι το χρονόμετρο. Ο συνεργάτης του Φρέντερικ Τέηλορ στη Φορντ ήταν το χρονόμετρό του όταν δημιούργησε το σύστημα της γραμμής συναρμολόγησης. Από τότε ζούμε υπό την αξιολόγηση του χρονομέτρου επειδή τα έσοδά μας υπολογίζονται σύμφωνα με το «πόσο παράγεις σε πόσο χρόνο».
Eρωτήσεις αρμονικής συμβουλευτικής:
1η Αντιλαμβάνομαι ότι ανεξαρτήτως απ’ ότι νομίζουμε, όλες οι στιγμές μας χρονομετρούνται;
2η Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό μας ενώνει όλους και όταν νομίζουμε ότι ήμαστε απομονωμένοι;
(1) «Μάζα και Εξουσία», 1960. Ελίας Κανέτι
*O Tiziano Calabrese είναι σύμβουλος Αρμονικής Σκέψης
e-mail: ask@tizianocalabrese.com
Facebook : “Αρμονική Σκέψη“
