«Η φύση έχει δώσει τόσο µεγάλη δύναµη στις γυναίκες και γι’αυτό – πολύ σοφά- ο νόµος τους έχεις δώσει τόσο λίγη».
Σάµουελ Τζόνσον
Ένας κόσµος καλύτερος για τις γυναίκες, είναι ο κόσµος που θα είναι καλύτερος για τους ανθρώπους. Γιατί οι γυναίκες που είναι µητέρες, σύζυγοι, φίλες, αδερφές, αφεντικά, είναι η κινητήρια δύναµη µιας κοινωνίας η οποία έχει δεχτεί τις παρενέργειες της αποµόνωσης και της κακοποίησης των γυναικών.
Εκείνες οι µητέρες που µεγαλώνουν αγόρια και δεν καταλαβαίνουν ότι και οι ίδιες είναι γυναίκες , αλλά υποστηρίζουν, υποδεικνύουν και αποδέχονται τον διαχωρισµό, την ανισότητα και την αδικία µεταξύ ακόµα και των ίδιων τους των παιδιών, είναι οι ηθικοί αυτουργοί όλων των εγκληµάτων. Επιµένω στην ευθύνη της µητέρας, φέρνοντας κατά πολύ δεύτερο το ρόλο του πατέρα, γιατί ο ρόλος της µητέρας είναι που σε κάθε περίπτωση καθορίζει την πορεία της ζωής των παιδιών ανεξαρτήτως φύλλου. Γυναίκες ανεξάρτητες, γυναίκες ικανές, γυναίκες υγιείς στην ψυχή και στο σώµα θα είναι το θεµέλιο ενός καλύτερου κόσµου. ∆ιανύοντας τώρα µια µεταβατική περίοδο, βλέπουµε καθηµερινά εγκλήµατα κατά των γυναικών και µαζί µε αυτά κι άλλα που ούτε βλέπουµε, ούτε θα µάθουµε ποτέ και αυτά είναι πολλά περισσότερα. Κορίτσια και αγόρια που αγωνιούν για ένα µέλλον, το οποίο το έχουν ήδη αποφασίσει οι ακατάλληλοι γονείς που τα µεγαλώνουν, αφού το ενδιαφέρον τους περιορίζεται στον εαυτό τους και µόνο, ενώ το να έχεις παιδιά, είναι για κάποιους το ίδιο µε το να έχεις ένα ωραίο αµάξι ή ένα σπίτι, πράγµατα τα οποία υπάρχουν για να ικανοποιηθεί απλά και µόνο το ΄΄Εγώ΄΄. Σχολεία που ο ρόλος τους είναι περιορισµένος σε µια στείρα γνώση και µια στηµένη κοινωνία, που επικροτεί και θαυµάζει το σώµα που πωλείται και αγοράζεται όπως στις αγορές κρεάτων, για να ικανοποιήσει την επιθυµία και την όρεξη. Σκληρό και άδικο να µεγαλώνουν κορίτσια και αγόρια σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που τους δείχνει όχι πως να αγαπά, αλλά πως να µισεί και να ανταγωνίζεται το ένα το άλλο. Φίλοι που προδίδουν, αδέρφια που δεν αγαπιούνται, ανδρόγυνα που δεν ξέρουν τι σηµαίνει η λέξη αγάπη, γονείς που έχουν χάσει το ρόλο τους, παιδιά που πασχίζουν να σωθούν και παιδιά που δεν αντέχουν να ζουν µε αυτόν τον τρόπο. Όλα µια µάζα δυστυχίας και κακοπέρασης νοµίζοντας και δηλώνοντας πως αυτό λέγεται ζωή. Όχι δεν είναι αυτό η ζωή, αυτό είναι η λάθος θεώρηση όλων των πραγµάτων σε ένα κόσµο χειραγωγηµένο, µε ανθρώπους χωρίς την ικανότητα της σκέψης και πάνω από όλα χωρίς την ικανότητα της αγάπης. Γιατί η αγάπη δεν µπορεί να προχωρήσει όταν µπαίνει εµπόδιο στο δρόµο της το Εγώ. Τότε η αγάπη θλίβεται, αρρωσταίνει και σιγά σιγά, µόνη και αβοήθητη πεθαίνει. Ας καταλάβετε όλες εσείς που λέγεστε µητέρες, ότι αφού δεν µπορείτε, ή δεν θέλετε να σώσετε τον εαυτό σας, έχετε τουλάχιστον την ευθύνη για την σωτηρία των ανθρώπων που έχετε φέρει στον κόσµο. Και η σωτηρία περνά µέσα από το δρόµο της αγάπης, της αληθινής αγάπης για τα πλάσµατα που δηµιουργήσατε. Μεγάλη και απαράβατη ευθύνη. Αυτός ο κόσµος που αύριο ελπίζετε να είναι καλύτερος, θα είναι όταν µια µητέρα µετατραπεί σε αληθινή µητέρα. Έτσι το µέλλον θα έρθει πιο νωρίς.
