Πολλοί άνθρωποι σε περιπτώσεις έκτακτων περιστατικών από ασθένεια ή ατύχημα σε ημέρες κακοκαιρίας, διαμαρτύρονται γιατί δεν έφτασε ακόμη ελικόπτερο όποιας υπηρεσίας, διακατεχόμενοι δικαιολογημένα από αγωνία για τη ζωή του ανθρώπου τους.
Σε ένα από τα θαυμαστά βιβλία του ο αείμνηστος υποστράτηγος υγειονομικού, με την αφάνταστα πολυσχιδή δράση, με τίτλο «Αντηλιού Πυγολαμπίδα» (Φαλάσαρνα 2012) το αφιερώνει στη γιατρό Σοφία Μπεφόν που έχασε τη ζωή της σε ένα από τα τρία δυστυχήματα ελικοπτέρων του ΕΚΑΒ που κατέπεσαν μόνο σε εικοσιπέντε μήνες. Κατά τον πίνακα του, αυτά ήταν τα παρακάτω που, και τα τρία, χάθηκαν από ανθρώπινα λάθη, παραλείψεις, υπερβολές, ανευθυνότητα.
1ο ΑΤΥΧΗΜΑ, 14/1/2001
Αντόνιο Βακάρι – Κυβερνήτης
Παναγιώτης Καταβέλης – Συγκυβερνήτης
Γιώργος Λεβεντζόνης – Νοσηλευτής
Σοφία Μπεφόν – Ιατρός
Αγαπητός Βαρκάδος – Ασθενής
2ο ΑΤΥΧΗΜΑ, 18/6/2002
Αντύπας Χρήστος – Ιατρός
Βασίλειος Χιμετζίδης – Κυβερνήτης
Α. Καγιάς – Συγκυβερνήτης
Ελευθέριος Φερεντίνος – Διασώστης
Άννα Δαμίγου – Ασθενής
3ο ΑΤΥΧΗΜΑ, 11/2/2003
Μακέντ Σακράντι – Ιατρός
Ευστράτιος Φωτιάδης – Κυβερνήτης
Ηλίας Λέντης – Συγκυβερνήτης
Ιωάννης Κουρόλης – Διασώστης
Είκοσι δύο χρόνια από την πτώση του πρώτου ελικοπτέρου, που αυτό συνέβη λόγω λάθος δελτίου καιρού που του δόθηκε, αφιερώνω αυτό το κείμενο στη Σοφία και τους άλλους που χάθηκαν άδικα και στον αλησμόνητο υποστράτηγο Σπύρο Καστανάκη.
Η Μπεφόν είχε φιλοξενηθεί από τον γιατρό κάποιες φορές στην πατρίδα του στον Πλάτανο Κισσάμου και είχε φαίνεται απολαύσει τότε την ξακουστή θάλασσα του Μπάλου. Είχε εκφράσει τον θαυμασμό της γι’ αυτόν τον τόπο και στα όνειρα της ήταν όταν αποστρατευθεί να έλθει για μόνιμη κατοίκηση της σε αυτήν την περιοχή. Την είχε χαρακτηρίσει κατά τον γιατρό «Παράδεισο σωματικής και ψυχικής απόλαυσης και καταλλαγής- φωλιά πυγολαμπίδων». Και συνεχίζει ο γιατρός «Μα η επιστροφή της ήταν κάτι το ασύλληπτο για την κοινή λογική. Η ψυχή της με βάρκα το όμορφο νεανικό της κορμί ταξίδεψε εκατοντάδες μίλια, νύχτες και μέρες πολλές στα παγωμένα και άγρια κύματα, μα τελικά κατάφερε να φθάσει στον μικρό παράδεισο της Κρήτης, στον Μπάλο».
Και συνεχίζω εγώ. Μη μου πείτε ότι αυτό ήταν τυχαίο, να φθάσει το άψυχο σώμα της στον τόπο που είχε τόσο αγαπήσει για να αναπαυθεί εκεί αιώνια. Το ελικόπτερο κατέπεσε μεταφέροντας ασθενή από την Πάτμο. Για να τιμήσουν τη Σοφία οι άνθρωποι της περιοχής που τόσο αγάπησε, έστησαν την προτομή της στο λιμάνι της Κισσάμου. Παραθέτω το ποίημα που αφιέρωσε στη Σοφία ο μακαρίτης γιατρός.
Αντηλιού πυγολαμοπίδα
κόρη, μικρή βαρκούλα,
για ποιο λιμάνι έχεις σαλπάρει;
μες το χειμώνα, μήνα Γενάρη;
Στ’ άγρια κύματα,
βαρκούλα μόνη,
για ποιο απάγιο έβαλες πλώρη;
Μ’ αντήλιου θύελλες και τρικυμίες
μ’ άγριους ανέμους και καταιγίδες;
Σ’ όμορφο απάγιο θέλω να φθάσω,
όπου ελπίζω να ξαποστάσω.
Τι κι αν αντήλιου βοριάς φυσά;
Τι κι αν δεν έχω πανιά, κουπιά;
Άστρα, δελφίνια για συντροφιά,
Καραβοκύρη θα ‘χω μαζί μου,
εις το ταξίδι και τη ψυχή μου…
Κι αν κάποτε στο Μπάλο φθάσω,
τότε για πάντα θα ξαποστάσω.
Κι εκεί θ’ αφήσω από τη ζωή μου,
πυγολαμπίδα, θαλασσοπούλι και τη ψυχή μου…
Σημ. Δώδεκα χρόνια μετά η υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας και το Συμβούλιο Επικρατείας επιδίκασαν στην οικογένεια της Σοφίας για ψυχική οδύνη το ποσό των 929.109,10 ευρώ. Η Σοφία όμως δεν ξαναγυρίζει πίσω.
