Η µητέρα µου 93 ετών νοσηλεύτηκε για 18 ηµέρες στο Γενικό Νοσοκοµείο Χανίων.
Οι παλιοί δηµοσιογράφοι λένε: «Αν δεν πας να δεις, µη γράψεις».
Συνόδευσα για ηµέρες λοιπόν τη µητέρα µου, πήγα και είδα.
Είχα ένα φίλο κάποτε που έλεγε ότι «πιστεύω περισσότερο στους παίχτες και λιγότερο στους προπονητές».
Στο Γενικό Νοσοκοµείο Χανίων δίνεται µια ηρωική µάχη απ’ όλους.
Από τη ∆ιοίκηση, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, το διοικητικό προσωπικό, τους συνοδούς των ασθενών.
Καταβάλλεται µια ειλικρινής και έντιµη προσπάθεια για ό,τι είναι ανθρωπίνως και επιστηµονικώς δυνατόν.
Απλά πρέπει να αφήσεις τον εγωισµό και τις προκαταλήψεις σου στην κεντρική είσοδο.
Τα αιτήµατα των γιατρών και των εργαζοµένων στο Νοσοκοµείο είναι γνωστά σε όλη την τοπική κοινωνία: «Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει».
Ας µιλήσουµε όµως και µια φορά για την προσπάθεια.
Ο Σωκράτης έλεγε ότι η ζωή είναι µια δοκιµασία.
Η εντύπωση που αποκόµισα στο Νοσοκοµείο Χανίων είναι ότι εάν πληγεί το Νοσηλευτικό Ίδρυµα του νοµού Χανίων, θα διαταραχθεί επικίνδυνα η κοινωνική συνοχή.
Και δεν είµαστε για τέτοια τώρα.
Η ζωή παίρνει την αξία που της δίνει.
Στο Νοσοκοµείο δίνουν µάχη για να σώσουν ζωές.
