Οι ηθικοί αυτουργοί

«Ο άνθρωπος λοιπόν πίσω από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος πίσω από την πράξη, είναι αυτός που αξίζει την τιµωρία που δεν θα πάρει ποτέ».
Ο ηθικός αυτουργός σαν όρος του ποινικού δικαίου χαρακτηρίζει εκείνον που προκαλεί (µε πρόθεση) σε άλλον, την απόφαση για τη διάπραξη µιας άδικης πράξης. Το γεγονός ότι τιµωρείται µε την ίδια ποινή µε την οποία τιµωρείται και ο αυτουργός, δείχνει πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του και πιθανόν είναι ο πρώτος και κύριος που ευθύνεται για την τέλεση ενός πραγµατικού εγκλήµατος η ενός ηθικού εγκλήµατος. Ο κόσµος µας είναι γεµάτος ηθικούς αυτουργούς και δυστυχώς είναι εκείνοι που δεν θα τιµωρηθούν σχεδόν ποτέ, που θα αποποιηθούν όλες τις ευθύνες αν και γνωρίζουν ότι το ‘’ έγκληµα ‘’ το διέπραξαν εκείνοι. Και το διέπραξαν, παρακινώντας , ενθαρρύνοντας, συµβουλεύοντας, µε πειθώ και φορτικότητα ώστε να προκαλούν και τελικά να καταφέρουν να πείσουν τον φίλο, το συνάδελφο, τον συνεργάτη, τον συγγενή, την οικογένεια να κάνει πράγµατα που τις περισσότερες φορές… δεν είναι καλά.
Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως επικαλούνται το γεγονός ότι µας αγαπούν, ότι θέλουν το καλό µας και εκεί ακριβώς βρίσκεται η δύναµη τους. Ζούµε σε µια εποχή που έχει χαθεί η εµπιστοσύνη µεταξύ των ανθρώπων και αυτό τους καθιστά ακόµα πιο ευάλωτους σε τέτοιου είδους συµπεριφορές. Η έλλειψη επικοινωνίας, η αστάθεια στις σχέσεις µας και στις απόψεις µας, ο φόβος, η έλλειψη εµπιστοσύνης στον εαυτό µας, όλα αυτά δηµιουργούν πρόσφορο έδαφος για τους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι σπάνια µας συµβουλεύουν για το καλό µας . Όταν επιτρέπουµε να µας επηρεάζουν οι άλλοι σε βαθµό µεγαλύτερο από ότι επηρεάζουµε οι ίδιοι τον εαυτό µας, όταν γινόµαστε υποχείριο κάποιων ανθρώπων και βάζουµε τις απόψεις µας και τις θέσεις µας για τη ζωή µας και τον εαυτό µας σε δεύτερη µοίρα ακούγοντας και υιοθετώντας τις απόψεις άλλων, όταν πράττουµε από φόβο ή κάτω από το βάρος απειλής, τότε τίποτα καλό δεν πρόκειται να συµβεί. Γιατί ακόµα κι αν αυτό το άλλο πρόσωπο µας συµβουλεύσει για κάλο πιθανότατα δεν µπορεί να γνωρίζει το δικό µας το καλό. Όταν δε οι συµβουλές και η πίεση που µας ασκεί ο άλλος προκειµένου να κάνουµε εµείς αυτά που εκείνος θεωρεί σωστά οδηγήσουν σε µοιραία λάθη, ανεπανόρθωτες ή και ακραίες ακόµη καταστάσεις, τότε ο σύµβουλος µας ( ηθικός αυτουργός ) ως δια µαγείας εξαφανίζεται από τη ζωή µας ή µένει χωρίς να φέρει καµία ευθύνη αφού τελικά στην πράξη προχωρήσαµε εµείς κι όχι αυτός. Επί της ουσίας όµως, είναι ο µόνος υπεύθυνος, αλλά κι ο µόνος που ποτέ δεν θα «πληρώσει» για το άδικο, το κακό, το έγκληµα.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, πίσω από τον άνθρωπο , ο άνθρωπος πίσω από την πράξη, είναι αυτός που αξίζει την τιµωρία που δεν θα πάρει ποτέ. Το δικαστήριο, όπως ανέφερα και παραπάνω, τιµωρεί εξίσου τον ηθικό αυτουργό. Το πρόβληµα, βέβαια, είναι ότι ελάχιστες περιπτώσεις θα καταλήξουν στο δικαστήριο για να τιµωρηθούν τελικά. Οι άλλες, οι καθηµερινές, αυτές που κάνουν τον κόσµο µας ζούγκλα, την ζωή µας αφόρητη, την πίστη στον συνάνθρωπο ανύπαρκτη, αυτές οι περιπτώσεις κι αυτοί οι άνθρωποι που τις προκάλεσαν, δεν θα τιµωρηθούν ποτέ. Οι διαφθορείς τις ηθικής µας υπόστασης θα παραµείνουν ατιµώρητοι, άγνωστοι, αδιάφοροι για το κακό που προκάλεσαν. ∆ικαιοσύνη θα τους αποδοθεί από τον ίδιο τους τον εαυτό καθώς µόνο εκείνοι γνωρίζουν την αλήθεια…