Οι κακοδαιμονίες του πολιτικού συστήματος

Είναι γνωστό ότι ταυτόχρονα το 1974 έπεσαν οι δικτατορίες στην Ελλάδα, στην Ισπανία, και στην Πορτογαλία. Στην Ελλάδα κράτησε 7 χρόνια, στην Ισπανία 40 χρόνια και στην Πορτογαλία 50 χρόνια.

Δε γνωρίζω αν πρόκειται για μια ιστορική συγκυρία ή αν πρόκειται για μια ταυτόχρονη αλλαγή της πολιτικής αυτών που τις συντηρούσαν.

Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν μεταδικτατορικά γι’ αυτές τις χώρες δεν ήσαν οι ίδιες. Στην Ελλάδα ήσαν ευνοϊκότερες. Στη χώρα μας καταργήθηκαν τα μη εκλεγόμενα κέντρα πολιτικής εξουσίας, δηλαδή της μοναρχίας και του στρατού. Η μοναρχία βέβαια είχε ουσιαστικά καταργηθεί στη συνείδηση του δημοκρατικού λαού με τα τραγικά γεγονότα στις 15/7/1965, εξαιτίας της αποστασίας και του βασιλικού πραξικοπήματος και η μοναρχία “πλήρωσε” τον φαύλο συνασπισμό εξουσίας, που ήθελε να εγκαθιδρύσει στη χώρα μας. Ο στρατός έχασε κάθε ηθική και πρακτική παρέμβαση στην πολιτική, λόγω της ευθύνης του στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας και της τραγωδίας της Κύπρου.

Η τραγωδία της Κύπρου συνέβαλε στην άμεση επιστροφή του στρατού στους στρατώνες. Αν είχε περιοριστεί μόνο στην ευθύνη της δικτατορίας ίσως η επιστροφή του στους στρατώνες να ήταν μακρόσυρτη. Ενώ λοιπόν στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα “καθάρισε” από τα εμπόδια μοναρχίας και στρατού, στην Ισπανία και Πορτογαλία δεν συμβαίνει το ίδιο. Στη μεν Ισπανία τόσο η μοναρχία όσο και ο στρατός συνέχιζαν να παίζουν ρόλο. Στη δε Πορτογαλία ο στρατός συνέχιζε να παρεμβαίνει θεσμικά και επισήμως μέχρι το 1982! Παρ’ όλα αυτά, αν κανένας κάνει μια σύγκριση στην πρόοδο αυτών των χωρών στα τελευταία περίπου 50 χρόνια, θα διαπιστώσει ότι οι δύο χώρες αυτές έχουν κάνει σημαντικά βήματα προόδου, έναντι της χώρας μας.

Τόσο στην οικονομία, όσο και στον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος.
Στην Ισπανία με τετραπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα, το ΑΕΠ της φθάνει στο 1,3 τρισ. ευρώ. Στην Πορτογαλία με ίδιο πληθυσμό με τη χώρα μας το ΑΕΠ της φθάνει στα 240 δισ. ευρώ. Στην Ελλάδα το ΑΕΠ φθάνει στα 165 δισ. ευρώ.

Εξάλλου στο πολιτικό σύστημα των χωρών αυτών υπάρχει εκσυγχρονισμός. Κυβερνώνται από κυβερνήσεις συνεργασίας και την οικονομική κρίση την αντιμετώπισαν σαν μια εθνική υπόθεση. Και μπόρεσαν να την ξεπεράσουν. Στη χώρα μας δυστυχώς επικρατεί ο ψευδεπίγραφος «κομματικός πατριωτισμός». Η μεν συντηρητική παράταξη πιστεύει μόνο σε δική της μονοκομματική κυβέρνηση, το δε ΚΚΕ είναι αγκυλωμένο στον ιδεολογικό δογματισμό του.

Η χώρα μας δυστυχώς δεν συμβαδίζει με τις εξελισσόμενες αλλαγές και δεν πραγματοποίησε τις κατάλληλες αναπροσαρμογές και μεταρρυθμίσεις. Έτρεχε πίσω από τα νέα δεδομένα. Το πολιτικό σύστημα προσηλωμένο στην οικοδόμηση του κομματικού κράτους, έβλεπε μόνο καχυποψίες και κινδύνους και έρεπε προς τη στασιμότητα. Για παράδειγμα, ενώ σχεδόν όλη η Ευρώπη κυβερνάται από συμμαχικές κυβερνήσεις, γιατί τα προβλήματα είναι τεράστια και απαιτείται η συνεργασία των δυνάμεων του πολιτικού συστήματος για την αντιμετώπισή τους, στην Ελλάδα ούτε καν το σκεπτόμαστε! Ψηφίστηκε ένας εκλογικός νόμος μιας απλής αναλογικής που θα υποχρέωνε τελικά τις πολιτικές δυνάμεις να συνεννοηθούν και αμέσως έγινε αλλαγή του, για να ξαναγυρίσει η χώρα στις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Λες και όσοι πιστεύουν σ’ αυτές πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι για το έργο τους. Οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία!!

Δεν θέλησε λοιπόν το πολιτικό σύστημα να εκσυγχρονισθεί, το ενδιέφερε περισσότερο το πολιτικό κόστος και το πολιτικό όφελος. Μπροστά στην πραγματικότητα κατέβαλε μόνο υπεκφυγές, για να μην την αποδεχθεί. Στο τέλος όμως αυτή η τακτική εξελισσόταν σε παθητική αποδοχή της πραγματικότητας. Τότε ήταν αργά. Γιατί το κράτος ήταν ανέτοιμο, για να προσαρμοσθεί στις εξελίξεις.

Καίγεται η χώρα τώρα και 50 χρόνια και το κράτος ακόμη… σχεδιάζει για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Αν είναι δυνατόν! Πάντοτε είμαστε καθυστερημένοι στην αποδοχή μιας πραγματικότητας, γιατί το πολιτικό σύστημα ενδιαφερόταν για την κομματικοποίηση του κράτους και της ελληνικής οικονομίας. Σχεδόν πάντοτε ίσχυε το δόγμα του Καραμανλή, ο οποίος γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και τη δυσλειτουργία του κράτους, είπε για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, όταν του ανέφεραν ότι είμαστε ανέτοιμοι: «Θα πέσουμε στη θάλασσα και για να μη πνιγούμε πρέπει να μάθουμε κολύμπι»!

Δυστυχώς, πέσαμε και σχεδόν έχουμε πνιγεί. Μπήκαμε απροετοίμαστοι στο ευρώ και σχεδόν πνιγήκαμε. Πιστέψαμε ότι μόνο που θα ‘χουμε ισχυρό νόμισμα η οικονομία μας θα εκτοξευθεί. Και η οικονομία κατέρρευσε. Από τα 240 δισ. του ΑΕΠ το 2009 είναι 165 δισ. σήμερα. Από τα 25 δισ. το ιδιωτικό χρέος του 2009, είναι 250 δισ. σήμερα. Από το έλλειμμα του 125% το 2009 είναι 210% σήμερα. Δεν γνωρίζω αν προλαβαίνουμε να μάθουμε… κολύμπι, για να μην πνιγούμε.

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν στη χώρα, όταν παθητικά αποδεχόμαστε μια πραγματικότητα. Χάσαμε και την εθνική μας ανεξαρτησία και την οικονομία. Η οικονομία βρίσκεται σε ξένα χέρια. Και αυτά τα γερμανικά ξένα χέρια είναι σκληρά. Δεν ξέρουν να χαϊδολογούν. Το ‘χει αποδείξει η ιστορία τους! Χωρίς οικονομία δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία.

Οι ήρωες της εθνικής αντίστασης έδωσαν έναν άνισο αγώνα για την προστασία της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Πόση θλίψη θα αισθάνεται η ψυχή τους σήμερα που ο ίδιος λαός, με τον δούρειο ίππο της οικονομίας κατάφερε να τη φαλκιδεύσει!!

Αλλά δεν έφθαναν μόνο αυτά.

Δυστυχώς, τον λογαριασμό της χρεωκοπίας θα τον πληρώσουν οι επόμενες γενεές.
Το ψωμί αυτών των γενεών, το ‘φαγαν οι προηγούμενες. Θα πληρώσουν λοιπόν τις κακοδαιμονίες του πολιτικού συστήματος και οι επόμενες γενεές. Φαίνεται ότι είναι το πεπρωμένο της φυλής μας οι επόμενες γενεές να πληρώνουν τα αμαρτήματα των προηγουμένων.

Δεν θα κληρονομήσουν οι επόμενες γενεές ένα κράτος σύγχρονο και ακηδεμόνευτο. Γιατί τις ατυχίες του πολιτικού συστήματος τις “πλήρωσε” το κράτος. Παραμερίστηκε κάθε προσπάθεια αναδιάρθρωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Επικράτησαν οι αδράνειες, οι ασχεδίαστες ταλαντεύσεις και οι δυνάμεις του παλαιοκομματισμού.

Στερήθηκε ο πρωτογενής τομέας από τους νέους του, γιατί το πολιτικό σύστημα ήθελε να τους μετατρέψει σε “κομματάρχες” διορίζοντάς τους… κηπουρούς στα νοσοκομεία που δεν είχαν κήπους!

Άδειασε ο πρωτογενής τομέας από τα νιάτα, γιατί το πολιτικό σύστημα τους ήθελε αφισοκολλητές, για να οικοδομήσει το πελατειακό ρουσφετολογικό κράτος.

Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Υπερχρέωσαν τη χώρα με δάνεια, για να εξυπηρετήσουν τα σχέδια της κομματικής και κυβερνητικής νομενκλατούρας, αδιαφορώντας για το μέλλον αυτής της χώρας. Οδήγησαν το πολιτικό σύστημα στην ανυποληψία. Γιατί στρατηγικός τους στόχος ήταν η κατάληψη και νομή της εξουσίας. Ήταν η φεουδοποίηση του κράτους και η επικράτηση της κουλτούρας της ατομικής ιδιοκτησίας του κράτους.

Οταν τα κόμματα κυβερνούσαν είχαν σαν στόχο να καθυποτάξουν τη δημόσια διοίκηση. Επικράτησε η λογική της κατάληψης του κράτους από τους “δικούς μας” ή από τα “δικά μας παιδιά”. Έτσι λοιπόν ο συνδικαλιστής στις ΔΕΚΟ, ο συνεταιριστής στον αγροτικό τομέα, ο κομματάρχης του χωριού, ο κομματάρχης νομάρχης, ο κομματάρχης στα υπουργεία και στις δημόσιες υπηρεσίες, είχαν γίνει κέντρα κομματικής εξουσίας και πολλές φορές αυθαιρεσίας. Και το κράτος βέβαια παρέλυε.

Οταν όμως ήσαν στην αντιπολίτευση, δυστυχώς πάλι την “πλήρωνε” το κράτος. Επιδίωκαν να δημιουργούνται προβλήματα στο κράτος, για να πάρουν ταχύτερα την εξουσία. Δεν είχαν συναίσθηση ότι το κράτος αποτελεί μια συνέχεια.
Δεν τους ενδιέφερε τι κράτος θα παραλάμβαναν, αλλά πώς το κόμμα θα το αλώσει.
Τι έκαναν όμως την εξουσία, όταν το κράτος ήταν διαλυμένο; Ποτέ δεν αναρωτήθηκαν. Αλλά προσπαθούσαν να δικαιολογηθούν λέγοντας ότι “βρήκαν καμένη γη”!

Μα θα μου πείτε. Καλά δεν υπήρχαν δυνάμεις εκσυγχρονισμού και ανανέωσης, παρά μόνο παλαιοκομματισμός; Βεβαίως υπήρχαν τέτοιες δυνάμεις. Και μέσα στα κόμματα και μέσα στην κοινωνία. Αυτές οι δυνάμεις όμως χαθήκανε μπροστά στην λαίλαπα της κομματικοποίησης του κράτους. Η δυναμική αυτών των δυνάμεων ήταν ελλιπής, μπροστά στη δύναμη του κομματικού κράτους.

Αν βρίσκονταν μέσα στα κόμματα “έθεταν τον εαυτόν τους εκτός κόμματος”.
Αν βρίσκονταν μέσα στην κοινωνία το νοσηρό πολιτικό σύστημα τους χαρακτήριζε “γραφικούς”.

Ετσι λοιπόν ήθελε να διαπαιδαγωγηθεί ο λαός μας από το νοσηρό πολιτικό σύστημα.
Και δυστυχώς ο λαός αλλοτριώθηκε σε μεγάλο ποσοστό και προσπάθειες εκσυγχρονισμού τις αποδοκίμαζε.

Προσπάθησε ο Πεπονής να βάλει τέρμα στο ρουσφετολογικό πελατειακό κράτος, με την ίδρυση του ΑΣΕΠ και η λαϊκή βάση… τον έστειλε σπίτι του.
Δεν ξαναβγήκε βουλευτής!!

Προσπάθησε ο Γ. Ράλλης να κάνει μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, καθιερώνοντας τη Δημοτική γλώσσα και στις εκλογές του 1977 σχεδόν… αποδοκιμάσθηκε! Οι κακοδαιμονίες, λοιπόν, του πολιτικού συστήματος μας έφεραν στην οπισθοδρόμηση.

Οταν λειτουργεί ένα σύστημα που περιφρονεί τους θεσμούς, όταν το ήθος και ύφος της εξουσίας είναι επιθετικό προς τον αντίπαλο, όταν κυριαρχεί η αναξιοκρατία, όταν οικοδομείται ένα πελατειακό ρουσφετολογικό κράτος, όταν οι θεσμοί υποτάσσονται στο κομματικό κράτος, όταν γίνεται “θεσμός” η διαφθορά, τότε δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονο κράτος.

Και κολύμπι να μάθουμε θα… πνιγούμε!