Γεννημένοι τη δεκαετία του ’50, άλλοι προγραμματισμένα κι άλλοι εντελώς συμπτωματικά. Πάντως όλοι κατάφεραν να επιβιώσουν και να μεγαλώσουν, άλλοι με τη γονική μέριμνα, κι άλλοι μόνο με τη βοήθεια του Θεού.
Θαύμα θεωρείται ο αγώνας ενός παιδιού να ανατραφεί τρώγοντας μόνο κλεμμένα φρούτα και κυνηγώντας τα πετεινά του ουρανού.
Δεν ξεχνιούνται εύκολα αυτά τα ταλαιπωρημένα παιδάκια με τα αδύνατα ποδαράκια… να τα βλέπεις πρωί πρωί κουρεμένα γουλί, φορώντας κοντά πατελονάκια και κοντά γαλοτσάκια να τρέχουν βολίδα για το δημοτικό.
Στο ένα τους χέρι κράταγαν μια πάνινη σάκα και στο άλλο ένα αλουμινένιο κυπελάκι… πήγαιναν να πιουν το γάλα τους και να μορφωθούν. Ούτε το ένα έκαναν όμως με όρεξη ούτε το άλλο. Αν και δεν είχαν πράμα άλλο να φάνε, περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία να χύσουν το σκονόγαλο που τους έψηναν σε καμιά τρύπα, εξασφαλίζοντας έτσι τον “πρωινό τους καφέ” από τη δασκάλα.
Έτσι κι αλλιώς θα τις έτρωγαν αργότερα και στα μαθήματα τα οποία αποθήκευαν κατ’ ευθείαν στη μνήμη τους, χωρίς σημειώσεις και βιβλία.
Οι δουλειές της ημέρας και το αδύνατο φως του λύχνου, δεν τους επέτρεπε πολλά διαβάσματα και γραψίματα… Λίγες λαδιές στα τετράδια τους, ίσως;
Τότε δεν υπήρχαν ευαισθησίες και παρακάλια, ούτε ο φόβος του δασκάλου μην κατηγορηθεί για μπούλινγκ στα παιδιά. Υπήρχε μόνο η κυδωνόβιτσα με την οποία ξεπλήρωνες κατ’ ευθείαν το χρέος σου.
«Το γάλα μου το πίνω καθόλου δεν αφήνω», φώναζε δάρμενος και κλάμενος ο μικρός Μπούλης επειδή είχε χύσει το γάλα του σε μια γλάστρα βασιλικού. Η δικαιολογία του στην δασκάλα ότι ήταν τσουκνωμένο δεν έπιασε. Ο κλεφτοπόλεμος με τη δασκάλα συνεχίστηκε και στα μαθήματα:
Κάποτε έμαθε τελικά ο Μπούλης όταν άνοιξε βιβλίο… ότι ποτέ ο λύκος δεν γεννάει δύο αβγά. Τα παιδιά αυτά μπορεί να ήταν αδύνατα και ατημέλητα, είχαν όμως ένα σπινθηροβόλο και αποφασιστικό βλέμμα.
Έπρεπε να τα καταφέρουν να απαλλαγούν μια για πάντα απ΄αυτή τη μιζέρια. Τελειώνοντας το Δημοτικό οι γονείς τους -στερημένοι οι ίδιοι και διψασμένοι για μια καλύτερη ζωή- τα ’πιασαν σφικτά από το χεράκι και τα οδήγησαν με τα πόδια στο γυμνάσιο. Δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν άλλη βοήθεια.
Η επιτυχία ή αποτυχία ήταν δική τους υπόθεση. Τα πέταξαν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής -έτσι χωρίς μπρατσάκια- κι αυτά έπρεπε να μάθουν να κολυμπούν, διαφορετικά θα πνίγονταν.
Κανένας τους όμως δεν πνίγηκε, όλοι έμαθαν καλό κολύμπι και μερικοί αναδείχθηκαν άριστοι κολυμβητές. Ένας μάλιστα κατάφερε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο… αυτός με το όνομα Νίκος.
Τα χρόνια περνούσαν στα γρήγορα, τα αδύνατα αυτά παιδάκια άρχισαν να παχαίνουν να σουλουπώνονται και να σοβαρεύονται. ανεβαίνοντας σιγά σιγά την κορυφή του λόφου. Είναι οι σημερινοί εξηντάρηδες και άνω.
Μη σας ξεγελούν όμως γιατί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα και βοηθούμενοι από την καλή τους εμφάνιση, διαδίδουν στα πέριξ ότι είναι κακογραμένοι στα μητρώα.
«Μην… το δέρνεις το μουλάρι, δεν σε θέλει καβαλάρη».
Είναι οι στυλοβάτες της σημερινής κοινωνίας, συνδυάζοντας την ωριμότητα και πείρα, με στοιχεία παιδικής αθωότητας και ευαισθησίας.
Άτομα με υψηλό μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο, προϊόν τής ιδεολογικής και πολιτικής φαγωμάρας, που γινόταν κάποτε μεταξύ τους. Τότε που κηρύσσοντας την επανάσταση στις πλατείες και στους δρόμους θέλανε να αλλάξουν και να σώσουν την κοινωνία. Σήμερα η επανάσταση έχει πάρει αναβολή επ’ αόριστον και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Όλοι αγωνίζονται να ψευτοζήσουν στο νέο καθεστώς της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας..
Εχοντας την ίδια σύζυγο έτσι κι αλλιώς, ένα το πολύ δύο παιδιά, φιλοδοξώντας τώρα στην δεύτερη νιότη τους να αποκτήσουν και μια παλλακίδα… έτσι πιο πολύ για νά ’χαμε να λέγαμε….
Ξεχάστε τα μεγάλα άλματα παιδιά και εξασκείστε μόνο σε ελαφρά πηδηματάκια… Μην πάθουμε και κανένα ατύχημα.
Ένας ελεύθερος σκοπευτής φανατικός εργένης, ειδικευμένος στην άγρα αγρίων θηρίων και κονίκλων συγχυσμένος και χαμηλοφτερουγιασμένος, μου εκμυστηρεύτηκε προσφάτως τον πόνο του:
– Ρε συ σειρά, μήπως μ’ έχουν λαβωμένο και έχω πολλές άστοχες βολές τώρα τελευταία;
Κατάλαβα το πρόβλημά του και του συνέστησα ψυχραιμία,… αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις μέγιστε ελαφοκυνηγέ… έφαες το κουλούρι σου χαμηλά τη μούρη σου.
Κι έτσι μ’ αυτά και κάτι άλλα, φτάσαμε σιγά σιγά στην κορφή του λόφου και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ηλικία.
Ο δρόμος είναι κατηφορικός αλλά γεμάτος ναρκοπέδια. Δεν ξέρει κανείς που και πότε θα πατήσει τη νάρκη. Εμείς όμως θα προχωράμε στην στράτα μας σφυρίζοντας κλέφτικα -δεν χρειάζεται βιασύνη και λιγοψυχιά- όλοι πρέπει να προσέχουμε λίγο παραπάνω για να φτάσουμε στις παρυφές του λόφου, σώοι και αβλαβείς.
Το μετάλλιο όμως θα το κερδίσει αυτός που θα τερματίσει τελευταίος!!
Σημ.: Ενημερώνω τους φίλους αναγνώστες, ότι αυτές τις μέρες θα κυκλοφορήσει το πρώτο μου βιβλίο… με πολλά τέτοια σχετικά.
