“Οι Καλλιτέχνες”

«Οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι αυτοί που επιβάλλουν στην ανθρωπότητα τις αυταπάτες τους»
Γκυ Ντε Μωπασαν

Ο καθένας από αυτούς τους ανήσυχους, παράφορους, ευαίσθητους, πρωτότυπους ανθρώπους αποτελεί μια προσπάθεια της ανθρωπότητας να μεγαλώσει, να πετύχει νέες δυνατότητες και να δημιουργήσει ένα καινούργιο μέλλον. Η κατανόηση της τέχνης και η ικανότητα να ζήσει κανείς μαζί της απαιτούν μια φυσική προδιάθεση ή αυτό που λέμε ταλέντο. Οι καλλιτέχνες είναι τα πιο ευγενή αλλά ταυτόχρονα και τα πιο επικίνδυνα πρότυπα ενός λαού. Γιατί  αυτά τα πρότυπα δεν παρέχουν μια υποδειγματική λίστα καθηκόντων και πεποιθήσεων που το μόνο που χρειάζεται είναι να μιμηθεί κανείς, αλλά διδάσκουν ακριβώς το αντίθετο, το δρόμο προς την προσωπική συνείδηση και την ευθύνη όλου του κόσμου.  Στους  δύσκολους καιρούς μας  ο σκοπός της τέχνης και του καλλιτέχνη είναι ιερός. Μεγάλοι καλλιτέχνες ενώ μέσα τους υπήρχε σκοτάδι, μας έδωσαν με τα έργα τους όλη την ομορφιά του κόσμου. Η χαρά του να ξεχνάει κάποιος τον εαυτό του και τις δυσκολίες του θαυμάζοντας και παρατηρώντας την τέχνη μπορεί να κρατάει λίγες στιγμές αλλά είναι αυτό το συναίσθημα της χαράς που παίρνει μαζί του που είναι τόσο σημαντικό.
Και δεν είναι η τέχνη υποχρεωμένη να είναι χαρούμενη, είναι όμως υποχρεωμένη να κάνει έναν άνθρωπο πιο ευτυχισμένο και πιο δυνατό. Είναι υποχρεωμένη να του δείξει την τάξη μέσα στο χάος, τα άστρα σε ένα σκοτεινό ουρανό, την ύπαρξη του νοήματος και τη δύναμη των συναισθημάτων. Στο σύγχρονο κόσμο που σήμερα αναμφισβήτητα τρέμει πάνω στα θεμέλια του,  ο καλλιτέχνης είναι ένα είδος υποκατάστατου,  κάποιος που του έχουμε εμπιστευθεί αυτό που ο καθένας μας θα έπρεπε να κάνει για τον εαυτό του.
Σήμερα οι καλλιτέχνες αποτελούν  ίσως τη μόνη τάξη ανθρώπων που προσπαθεί να ζήσει σύμφωνα με την ανθρώπινη  φύση της, γιαυτό και προκαλούν αναταραχή και σύγχυση. Η ικανότητα του καλλιτέχνη να εκφράζει τα πράγματα τον λυτρώνει από το βάρος των εμπειριών του. Αυτό πραγματικά συμβαίνει γιατί αισθάνεται ένα είδος απελευθέρωσης όταν εξομολογείται αυτά που τον βαραίνουν. Έχοντας την τάση να βάζει ολόκληρη την ύπαρξη του μέσα στην εξομολόγηση του, να ταυτίζει την αποστολή του με αυτήν, βρίσκεται συνέχεια στην τροχιά του κύκλου των δικών του προσωπικών υποθέσεων. Ετσι ο καλλιτέχνης βρίσκεται πάντα μπροστά από την εποχή του γιατί ζει στο παρόν.
Η ευθύνη και η ανάγκη ενός καλλιτέχνη μέσα στην τρομακτική οδύνη αυτού του κόσμου είναι πολύ μεγάλη. Όταν ο καλλιτέχνης τολμά να αναπληρώσει μια χαμένη ζωή, μια χαμένη αγάπη, τότε πρέπει να είναι διατεθειμένος να το πληρώσει με οδύνη και αίμα. Κάποιος ασκητισμός και κάποια παραίτηση χρειάζεται αλλά αξίζει, και πάρα πολύ μάλιστα τον κόπο.