Ο πρόσφατος θάνατος του εικαστικού Γιώργου Αυγέρου αποτέλεσε μεγάλη απώλεια για τα Χανιά.
Ένας καλλιτέχνης με ήθος και μαχητική σκέψη, με έγνοια για τον τόπο και τον πολιτισμό. Εκτός όμως από έναν ενεργό πολίτη, με συχνές δημόσιες παρεμβάσεις για σημαντικά θέματα των Χανίων, κι έναν ανήσυχο καλλιτέχνη -μέχρι την τελευταία του πνοή προετοίμαζε μια καινούρια έκθεση- ο Γιώργος Αυγέρος άνηκε σε μια ξεχωριστή κατηγορία δημιουργών: εκείνους τους καλλιτέχνες που επέλεξαν να παραμείνουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους παρά το γεγονός ότι το έργο τους είχε και έχει υπερ-τοπική εμβέλεια και αναγνώριση. Σε αυτή την κατηγορία, θα μπορούσε να συμπεριλάβει κανείς κι άλλους εικαστικούς της ίδιας γενιάς, όπως οι Γιάννης Μαρκαντωνάκης, Πέτρος Ξενάκης κ.ά.
Δημιουργούς που με το έργο και την προσωπικότητά τους έκαναν και κάνουν τα Χανιά πιο πλούσια, πνευματικά και πολιτιστικά. Καλλιτέχνες στους οποίους η τοπική κοινωνία οφείλει τη διαμόρφωση ενός μέρους της σύγχρονης αισθητικής της ταυτότητας και που θα έπρεπε η Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, ως ο επίσημος τοπικός φορέας προβολής της εικαστικής δημιουργίας, να έχει τιμήσει αναδεικνύοντας το έργο τους. Ως μια ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς τους.
Όχι ότι οι εκθέσεις που διοργανώνει η Πινακοθήκη στερούνται ποιότητας και ενδιαφέροντος. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να παραβλέψει κάποιος και το γεγονός ότι ντόπιοι δημιουργοί που έχουν καταθέσει δείγματα γραφής και τέχνης κι έχουν κριθεί για την ποιότητα του έργου τους, μένουν δυστυχώς εκτός του προγραμματισμού της Πινακοθήκης.
Το γιατί, το γνωρίζουν μόνο αυτοί που αποφασίζουν. Το βέβαιο είναι ότι το γεγονός αυτό καταγράφεται ως μια… παραφωνία στη λαμπρή πορεία και προσφορά της Δημοτικής Πινακοθήκης.
