«Μια νέα θέση επιτρόπου, θεσπίστηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η θέση “Προστασία του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής”. Ταυτοχρόνως ο πολιτισμός και η Παιδεία παύουν να υπάρχουν ως ανεξάρτητα χαρτοφυλάκια. Ο σάλος για τη θέση αυτή με καταιγισμό κριτικών κατά της κυρίας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, υπήρξε μεγάλος και τα επιχειρήματα έχουν ειπωθεί. Ο ίδιος ο τίτλος μιλάει για μια Ευρώπη/ κλειστό κάστρο ένα κάστρο φύλακα των καλών τρόπων που προφανώς απειλούνται από διάφορους “ανάγωγους”.
Οχι πια μόνο από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, των οποίων η “μεγάλη μετανάστευση” θέτει δραματικά προβλήματα για την Ευρώπη, που δεν τολμά να κάνει το θεμελιώδες: να βάλει ως πρώτο στόχο της τον τερματισμό των στρατιωτικών και οικονομικών πολέμων -σε ένα μέρος των οποίων χώρες της συμμετέχουν- που γεννούν αδιάκοπα νέα κύματα ξεριζωμένων και απελπισμένων.
Αλλά και από κάτι το μη ευρωπαϊκό, άκομψο ή βάρβαρο, που απειλεί αυτό που ονομάζουν ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.
…Κάτι, που αποκλείεται να έχει να κάνει με την επιβίωση ή τη νεκρανάσταση αντιλήψεων και συμπεριφορών που χαρακτήριζαν την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία όταν διόρθωνε και εκπαίδευε κατά τα ιερά ευρωπαϊκά πρότυπα τους “απολίτιστους” και τους “αγρίους” των αποικιών.
…Αυτά που σήμερα χρειαζόμαστε είναι, αν καταλαβαίνω καλά, δύο πράγματα.
Μια παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία που να ισοπεδώνει την πραγματική έμπνευση και διαφορά, εν ονόματι μάλιστα του φραστικού σεβασμού τους. Και μια θεοποιημένη τεχνολογία, που είναι ανεξέλεγκτη ως προς τους στόχους, και τις επιπτώσεις της, ακριβώς διότι οι θεοί δεν επιδέχονται έλεγχο. Το ότι τέτοιες λογικές και πρατικές ετοιμάζουν μάλλον τον τάφο όχι μόνον της Ενωσης αλλά ίσως και της Ευρώπης είναι προφανώς, κάτι που δεν πρέπει να μας απασχολεί».
Υ.Γ. Αποσπάσματα από άρθρο της Πέπης Ρηγοπούλου. Το βρήκα, ιδιαίτερα ενδιαφέρον…
