Κύριε Διευθυντά,
Με αφορμή την τρομερή έξαρση της εγκληματικότητας (δολοφονίες, βιασμοί, διαρρήξεις κ.λπ.) είχα γράψει, προφητικά, στις 7/12/2020 άρθρο με τον ανωτέρω τίτλο που δυστυχώς (όπως συμβαίνει πάντα) ερρίφθη από τον αρμόδιο υπουργό στον κάλαθο των αχρήστων. Ανέφερα τότε τα εξής: «Στη Ν. Κορέα έχουν εκτεταμένη χρήση καμερών ασφαλείας στους δρόμους, παρακολούθηση στοιχείων πιστωτικών – χρεωστικών καρτών για αποκάλυψη συναλλαγών κάθε «υπόπτου», παρακολούθηση των διαδρομών του μέσω GPS από τα κινητά τηλέφωνα κ.λπ. Υπάρχουν εφαρμογές που καταγράφουν ώρα με την ώρα τις διαδρομές των κρουσμάτων (ποια λεωφορεία πήραν, σε ποια στάση κατέβηκαν ακόμη και αν φορούσαν μάσκα εκείνη τη στιγμή). Ενδεικτικά αναφέρω ότι όσοι π.χ. βρίσκονται σε οικειοθελή καραντίνα είναι υποχρεωμένοι να κατεβάσουν εφαρμογή στο κινητό τους που ειδοποιεί τις Αρχές αν βγουν από το σπίτι τους με πρόστιμο μέχρι 2.500 £.». Στην Αγγλία, υπάρχουν παντού κάμερες και σε κάθε λεωφορείο πραγματοποιούνται 30 λήψεις την ώρα. Επίσης, οι κάμερες βοηθούν τα μέγιστα στην εξιχνίαση ατυχημάτων και εγκλημάτων. Το ερώτημα που τίθεται είναι: τι προτιμάμε; τα προσωπικά δεδομένα ή τη ζωή; «Ένα κράτος κινδυνεύει περισσότερο από τους πολίτες του, όταν δεν πειθαρχούν, παρά από τον εχθρό του». (Σπινόζα)
Γεώργιος Τρανταλίδης- Δικηγόρος
Αξιοτιμε κύριε,οι σκέψεις σας είναι προς την σωστή κατεύθυνση και όσοι ζήσαμε για δεκαετίες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες γνωρίσαμε το πρόβλημα στην πράξη.Ειδικά το ζήτημα ασφαλείας είναι καίριο , διότι εκτός από την ηρεμία στην καθημερινότητα του πολίτη αποτελεί παράλληλα και σημαντικό κριτήριο για τους επενδυτές.Ποιός πάει να επενδύσει σε μία χώρα όπου η “επαναστατική γυμναστική” μερικών ανεπάγγελτων,χαοτικών μπαχαλάκηδων(με πολιτικές πλάτες) διαλύουν την χώρα εξαπολύοντας μολότωφ κλπ.καταστρέφοντας τα πανεπιστήμια,τις τράπεζες,δημόσια κτήρια και ιδιωτικές περιουσίες;Εξυπακούεται βεβαίως ότι σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία,κράτος μέλος της ΕΕ, αυτό πρέπει να γίνει απολύτως θεσμικά.Το ερώτημα που θέτετε στο τέλος του κειμένου σας πρέπει να αποτελέσει βασικό πυλώνα της συζητήσεως για την αντιμετώπιση του προβλήματος……Καλή χρονιά.Με εκτίμηση
Η χαρά του σύγχρονου ρουφιάνου!
Όπως μας ρωτάτε “προσωπικά δεδομένα ή ζωή” σχετικά με την παρακολούθηση μας παντού με κάμερες, θα μπορούσατε να μας ρωτήσετε τι προτιμάμε “να οδηγούμε αυτοκίνητο ή τη ζωή”, αφού σε τροχαία σκοτώνονται άνθρωποι. Η ελευθερία έχει το κόστος της, η κίνηση έχει το κόστος της και αυτό το κόστος ασφαλώς μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος να χάσουμε και τη ζωή μάς, όχι δηλαδή να πληρώσουμε αναπόφευκτα με τη ζωή μας ( αυτό φυσικά δεν θα ήταν δίλημμα ) αλλά να αυξάνουμε τον κίνδυνο να την χάσουμε, αυτό το τελευταίο όμως το αποδεχόμαστε πάντα και παντού, ακόμα και αν πίνουμε τις μπίρες μας, ή αν μπούμε στο αεροπλάνο ή όταν τρώμε πολύ και πάει λέγοντας. Το θέμα είναι λοιπόν σε ποιο βαθμό δεχόμαστε παρακολούθηση και σε ποιο βαθμό προτιμούμε να ρισκάρουμε. Προσωπικά το θεωρώ εφιαλτικό να νιώθω πάντα και παντού μια κάμερα πάνω μου, μπορούν να υπάρχουν εκεί που συνωστίζονται άνθρωποι, αλλά όχι σε κάθε βήμα μας.