Κύριε διευθυντά,
η μεγάλη έκρηξη της προσωκρατικής – γεωμετρικής περιόδου εξελίχθηκε και μας έδωσε αγλαούς καρπούς στους κατοπινούς χρόνους. Τα μυρίπνοα άνθη που άνθισαν στους τόπους και στις εποχές εκείνες κόσμισαν τους αιώνες και τροφοδοτούν ακόμη τη σκέψη και την τέχνη. Παραμένουν αμάραντα, παρόλο που διέρχονται από βάρβαρες εποχές βίας, πολέμων και ταραχών πάσης φύσεως. Η διχόνοια εξάντλησε την άμυνα των μεγάλων αυτών εποχών και η ρωμαϊκή βαρβαρότητα από το 146 π.Χ. μέχρι το 1453 έφερε συμφορές και καταστροφές, για να τις συνεχίσει η Σουλτανοκρατία για 400 ακόμα χρόνια.
Μαζί με την αποικιοκρατία των Εγγλέζων και των υποτακτικών Κοτσαμπάσηδων ως τα σήμερα. Που οι Μαυροκορδάτοι, οι Κωλέτηδες και οι Κουντουριωταίοι και οι αποδέλοιποι κακοποιοί γιορτάζουν τα 200 χρόνια δολοφονίας του Καποδίστρια, του Ανδρούτσου.
Τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, τη φτωχοποίηση του Νικηταρά, τη δολοφονία του Καραϊσκάκη, τα δάνεια, τις κλοπές και τις ατιμίες, τους εμφυλίους και τις καταστροφές από βασιλείς και βουλευτάδες και τα όργανα της αποικιοκρατίας, που είχαν κάτσει στον καφά μας.
Κι εμείς ψηφίζαμε, για να μας υποσχεθούν τον παράδεισο με όλα τα «αγαθά» της ευημερίας που προσφέρει ο ραγιαδισμός με τα τερτίπια του. Δηλαδή μια απέραντη χωματερή που την ονομάζουν “Ελεύθερο Ελληνικό Κράτος” που δολοφονεί την τέχνη, τον πολιτισμό και όλους όσους έχουν το μεράκι να αγαπούν άδολα αυτόν τον τόπο.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κάθε εποχής γραφειοκρατία και αριστοκρατία βρίσκει τους κατάλληλους εργολάβους, για να κάνει τις δουλειές των διάφορων περίεργων, για να μεγαλώνει η κρίση, η φτώχεια, οι συμφορές, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα σκάνδαλα.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν ο πρόλογος της κρίσης. Χωρίς όφελος για τον τόπο και τον λαό με τεράστιες οικονομικές μετέπειτα καταστροφές για τις οποίες δεν μιλεί, ούτε ανασαίνει κανένα κόμμα, κανείς συνδικαλιστής.
Σήμερα θα πρέπει να σταθούμε όμως και σ’ αυτούς που τίμησαν την εξέγερση του ‘21 με την ανυπέρβλητη, μεγαλειώδη δική τους πνευματική επανάσταση. Ας γυρίσουμε πίσω να δούμε τα μεγάλα πνευματικά μετέωρα που κρατούσαν μέσα σ’ όλες τις συμφορές με τη δάδα τους τον λαό ανύπνωτο, αλλά και τους άλλους λαούς που τους κατέχει η συμφορά και κάθε λογής σκλαβιά.
Να μετρήσουμε από το 1460 π.Χ. μέχρι το 1821 πόσα χρόνια βάραιναν τη ράχη του ραγιά, που ξεσηκώθηκε να διώξει τυράννους, δολοφόνους, αυτοκράτορες, διεστραμμένους κατακτητές, αποίκους, σταυροφόρους και κάθε λογής μιάσματα όφιδες, λιακόνια, ερπετά, κακοποιούς τρομοκράτες, πράκτορες, πλιατσικολόγους και σκηνίτες. Με βασανιστήρια, σούβλες, ξεκοιλιάσματα, κρεμάλες, τσιγκέλια. Αγκύλωση έπαθε η χέρα του αγωνιστή να πετσοκόβει ολημερίς τη λέπρα και την ακρίδα των μωχαμέτηδων του Δράμαλη. Είδανε και πάθανε να λυτρώσουνε τα δαχτύλια σου από το σφίξιμο της κούρασης, του σπαθιού κοντά και στον γέρο του Μοριά. Και γλύτωσε ο Μοριάς από τους λεχρίτες. Και δεν πρόλαβε ο λαός να χαρεί τον λυτρωμό.
Ο Κοτσάμπασης, ο δούλος του Μεμέτη, έγινε δικαστής κι έκλεισε τα παλικάρια στο Ιτς Καλέ. Έγινε το δε μέρα, αφεντικό με το έτσι θέλω. Κι ο ήρωας, ο λυτρωτής, δικάστηκε να ανεβεί στο ικρίωμα της γκιλοτίνας, να του κόψουν το κεφάλι για την αποκοτιά, την τόλμη, τον καημό, να δει μια πατρίδα λέφτερη. Ο αγωνιστής, κουρελής και πεινασμένος, τυφλός, ζητιάνος κι άρρωστος, άστεγος, ξεχασμένος, στα σοκάκια και στις λάσπες άπελπις και περιφρονημένος.
Το 1821 είναι ευκαιρία να διαβάσει ο λαός την ιστορία και να δει τι συνέβη πριν, τι έγινε στο δεκάχρονο αγώνα και ποιες συμφορές ήρθαν στα κατοπινά. ΚΛΕΨΙΕΣ- ΨΕΥΔΗ: Αποπροσανατολισμός.
Ιωάννης Ε. Ηλιάκης
