Όσο κι αν προσπαθεί κανείς να “κρυφτεί” από τα γεγονότα της Πάτρας, δεν μπορεί. Όπου κι αν σταθείς, η ίδια συζήτηση, τα ίδια συναισθήματα που πολλαπλασιάζονται από την εμπορευματοποίηση της φρίκης που επιχειρούν τα περισσότερα Μ.Μ.Ε.
Κι είναι τόσο βαρύ το ψυχοπλάκωμα που σε πιάνει, ώστε επισκιάζει την τραγωδία του πολέμου στην Ουκρανία, εκεί που καθημερινά σκοτώνονται ή ξεσπιτώνονται δεκάδες παιδιά.
Γιατί η φρίκη με τα τρία κορίτσια, συντελείται “δίπλα” μας, στον ελληνικό μας μικρόκοσμο, σε μια οικογένεια της διπλανής πόρτας. Κι αυτό μας τρομάζει ακόμα πιο πολύ, διαταράσσει την ψευδαίσθηση της “υγιούς” κοινωνίας.
Αρρώστησε όλη η Ελλάδα στην ιδέα ότι είναι βάσιμος πλέον ο φόβος, τα τρία κορίτσια της Πάτρας να έφυγαν από το χέρι της γυναίκας που τα γέννησε. Γιατί με τη λέξη «μητέρα» δεν μπορείς να περιγράψεις έναν τέτοιο άνθρωπο.
Όχι, δεν είμαστε εμείς οι αναμάρτητοι και υποδειγματικοί που θα κουνήσουμε το δάκτυλο, άλλα ζούμε σε μια εποχή όπου γύρω μας πολλές γυναίκες παλεύουν να δώσουν στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή, άλλες κάνουν τα πάντα για να γεννήσουν ένα παιδί ή να υιοθετήσουν ένα προσφέροντας απλόχερα την αγάπη τους. Είναι κι αυτές οι μανάδες, που πεθαίνουν μέσα τους όταν χάνεται ένα από τα παιδιά τους, και βρίσκουν δύναμη για ζωή ξανά, προκειμένου να σταθούν δίπλα στα άλλα παιδιά τους.
Η Τζωρτζίνα και οι αδερφές της, τα όπου γης θύματα των πολέμων, ο μικρός Αϊλάν που το άψυχο σώμα του κειτόταν στην παραλία μετά από ναυάγιο προσφύγων στο Αιγαίο.
Όλες, λάθος εικόνες που μας στοιχειώνουν. Γιατί η μόνη σωστή φωτογραφία, είναι αυτή ενός παιδιού που χαμογελά και παίζει.
