Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι, στο πίσω μέρος στο μυαλουδάκι τους, σε κάποια σελίδα της σκέψης τους, τα μικρά παιδιά που για πρώτη φορά θα δρασκελίσουν φέτος το κατώφλι του Νηπιαγωγείου ή του Δημοτικού σχολείου, πώς είχαν ζωγραφίσει την εικόνα αυτή της πρώτης μέρας στο “καινούργιο περιβάλλον” και πώς θα την τύπωναν στα φύλλα της καρδούλας τους φορώντας την προστατευτική τους μάσκα. Κάπως αλλιώς θα την είχαν φανταστεί.
Kαι τούτο βέβαια κατόπιν πολλών συνεδριάσεων των αρμοδίων αρχών που πήραν την τελική αυτή απόφαση, προσθέτοντας, εκτός από το να φοράνε μάσκα και τα παιδιά και οι δάσκαλοι τους, κι ένα σωρό άλλα ‘’μη’’ και ‘’πρέπει’’, για την δική τους βέβαια προστασία από τον θανατηφόρο ιό.
Και πώς φτάσαμε στην σημερινή μας κατάντια κύριοι; Φτάσαμε, από το πολύ ‘’ενδιαφέρον’’ – και μάλιστα πριν από πολλά χρόνια – των διοικούντων για την ευημερία των λαών ανά την υφήλιο. Φτάσαμε, από την αγωνία τους – τάχα – για μια καλύτερη ζωή, καταστρέφοντας όμως την πανίδα του πλανήτη μας και μολύνοντας κάθε γωνία του, σκορπώντας δηλητήριο σε όλη την έκταση του και φαρμακώνοντας τη θάλασσα.
Εμείς, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, δεν ζήσαμε βέβαια τέτοιες φρικιαστικές εικόνες σαν τις σημερινές, αλλά και για μας τότε είχαν ‘’φροντίσει’’ κάποιοι άλλοι κυβερνώντες, πάλι για την ευημερία μας και για το καλό μας, να δρασκελίσουμε το κατώφλι του σχολείου μας ξυπόλυτοι, με κοντά παντελονάκια κι αυτά χιλιομπαλωμένα, με τιράντες… παρακαλώ και με κάποιο πουκαμισάκι, αποφόρι των μεγαλύτερων μας ή στην καλύτερη περίπτωση βοήθημα που μας έδινε το κράτος τότε. Τότε, εκείνες τις εποχές, πάλι για μια καλύτερη ζωή της ανθρωπότητας γινότανε οι διάφοροι πόλεμοι – έτσι έλεγαν εκείνοι που κήρυτταν τους πολέμους -σκοτώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους, εκτός από το πεδίο των μαχών και από την πείνα, τις κακουχίες αλλά και από τα βασανιστήρια. Εμάς ως Έλληνες, δεν μας έφταναν τα μύρια κείνα δεινά που μας στοίχισαν χιλιάδες νεκρούς, στο τέλος σκοτωνόμασταν και μεταξύ μας… κι όλα αυτά για να έχουν καλύτερη ζωή οι εναπομείναντες.
Βέβαια, εγώ μπορεί να πήγαινα στο σχολείο ξυπόλητος και πεινασμένος, κάποια άλλα όμως παιδιά τα πήγαιναν στο σχολείο οι υπηρέτες τους και πολλά απ’ αυτά και οι σωματοφύλακες τους. Ήταν βλέπετε παιδιά ενός ‘’ανώτερου’’ Θεού εκείνα. Έλα ντε, που ήρθε το σήμερα και όλα τα παιδιά του κόσμου αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα! Η φύση βλέπετε, δεν εξαιρεί τους πλούσιους από τους θανατηφόρους ιούς. Δεν κάνει εξαιρέσεις αυτή. Δύο μέτρα γης σου ανήκει άνθρωπε – λέει εκείνη – και σπιθαμή παραπέρα. Άσχετο αν κάποιους τους θάβουν οι δικοί τους σε μεγαλοπρεπείς μαρμάρινους τάφους κι όχι μόνο, ενώ άλλους τους τρώνε τα κοράκια στο πεδίο της μάχης. Το οικόπεδο όμως που καταλαμβάνουν όλοι είναι τα δυο μέτρα γης.
Επειδή όμως γνωρίζω ότι πολλοί από τους αναγνώστες μου θα μου κάνουν το ερώτημα, «και… τι προτείνεις εσύ κύριε να κάνουμε, ώστε σιγά – σιγά να δραπετεύσουμε από την σημερινή κόλαση που ζούμε και να χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο;» έχω να πω τα πιο κάτω:
Πρέπει, εφόσον έχουμε δει ότι ο δρόμος της δήθεν ευημερίας που μέχρι τώρα ακολουθήσαμε δεν είναι ο καλύτερος, πρέπει να χαράξουμε άλλο μονοπάτι, για μια καλύτερη ζωή των παιδιών μας πρώτα απ’ όλα. Πρέπει, αυτό πιστεύω εγώ, να βρούμε άλλες πηγές ενέργειας κι όχι το πετρέλαιο και τις άλλες που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε. Ποιες είναι αυτές; Για παράδειγμα, η αστείρευτη πηγή του ήλιου, του ρεύματος του αέρα κλπ.
Δεν θέλουμε – λένε ορισμένοι συνάνθρωποί μας – ανεμογεννήτριες στον τόπο μας γιατί αλλοιώνουν το φυσικό κάλος. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν έχουν δίκιο. Ένας άλλος τρόπος – πάντα με την δική μου γνώμη – είναι να μάθουμε να σεβόμαστε το περιβάλλον, αλλάζοντας την νομοθεσία σε ορισμένα ζωτικής σημασίας θέματα, όσον αφορά τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Παραδείγματος χάρη, δεν μπορείς κύριε να βάζεις φωτιά και να καταστρέφεις, εκτός από την περιουσία του όποιου συνανθρώπου σου και χιλιάδες στρέμματα δάσους και να πέφτεις στα μαλακά. Κι ερωτώ, αν ο εμπρηστής γνωρίζει ότι πιάνοντάς τον να βάζει φωτιά στο δάσος, εσκεμμένα, θα περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του φυτεύοντας δέντρα στο μέρος που εκείνος έκαψε, αλυσοδεμένος για να μην μπορεί να δραπετεύσει, δεν θα το σκεφθεί πολύ καλά πριν βάλει φωτιά;
Βέβαια, πολλοί πάλι θα μου πουν ότι είναι βάρβαρο να καταφεύγω στους μεσαιωνικούς νόμους. Όποιος μου καταλογίσει αυτόν τον χαρακτηρισμό πιστεύω ότι δεν έχει δίκιο και για να πειστεί ότι δεν έχει δίκιο ας ρωτήσει έναν που έχασε την περιουσία του από το καπρίτσιο κάποιου εμπρηστή. Με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να προφυλάξουμε από την μόλυνση και τη θάλασσα από τα λογής – λογής δηλητήρια που της φαρμακώνουμε τα σπλάχνα κλπ.
Τώρα μεταξύ των άλλων απαγορεύσεων που έβαλαν, όπως η απαγόρευση πολλών ατόμων σε εστιατόρια, σε νυχτερινά κέντρα κ.α., απαγόρευσαν να γίνονται και οι λαϊκές αγορές. Αγνοούν όμως ότι από την πώληση των διάφορων προϊόντων τους στις λαϊκές αγορές, πολλοί συνάνθρωποί μας ζούνε τις οικογένειες τους, σπουδάζουν παιδιά και είναι η μόνη πηγή είσπραξης χρημάτων. Αφήνουν όμως ανοιχτά όλα τα σούπερ μάρκετ και τα υπόλοιπα καταστήματα. Ξεχνάνε ίσως πως για τον περισσότερο πληθυσμό της πόλης μας, ειδικότερα για μας τους απόμαχους και ξέμακρους από την αρένα της ζωής, οι λαϊκές αγορές είναι κάτι παραπάνω από ένα μέρος της αγοράς όσον αφορά τα τρόφιμα της εβδομάδας. Για μας τους μεγαλύτερους, οι λαϊκές αγορές είναι σημείο συνάντησης φίλων και χώρος που περνούσαμε ευχάριστα λίγες από τις πολλές ώρες τις μοναξιάς μας!
Τέλος, εγώ πιστεύω ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε πλεύση στο καράβι της ζωής, για μια καλύτερη ζωή των απογόνων μας. Γιατί… μάλλον στραβά αρμενίζουμε και δεν είναι στραβός ο γιαλός! Γιατί… και μακάρι να βγω ψεύτης, αν συνεχίσουμε την ίδια γραμμή… εγώ δρασκέλισα ξυπόλυτος το κατώφλι του σχολείου μου, σήμερα θα το δρασκελίσουν, μαθητές και εκπαιδευτικοί, φορώντας μάσκες, του χρόνου θα φοράνε όλοι, όσοι απομείνουν ζωντανοί, ολόσωμες στολές αστροναυτών για να επιβιώσουνε!
